ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ (Μέρος 1ο): ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ… ΤΩΡΑ!

Όχι, τα όσα εκτίθενται στο άρθρο αυτό δεν έχουν σχέση με τη γνωστή ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα ούτε, βέβαια, με κάποια νέα θεωρία συνωμοσίας, αφού για μεν το πρώτο, την ταινία, έχουν μιλήσει τόσοι και τόσοι, ειδικοί και μη, για δε το δεύτερο υπάρχουν άλλοι, αυτοί που, πάσχοντας από το περίφημο ψυχολογικό σύνδρομο «back fire»¹, επιδίδονται σ’ αυτό το «σπορ», διασπείροντας ακούραστα «fake news» και αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο (εντάξει, όσους διψούν για τέτοια παραμύθια και τα πιστεύουν)!

Αντίθετα, σκοπός του άρθρου είναι να αναφέρει πράγματα και καταστάσεις που με επώδυνο, δυστυχώς, τρόπο έρχονται στην επιφάνεια, όταν συμβαίνουν κρίσεις, όπως αυτή της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά και άλλες πρόσφατες και παλαιότερες, κρίσεις που μας βγάζουν από την κατ’ αποκλειστικότητα σχεδόν ενασχόληση μας με τα καθημερινά, όπου κυρίαρχη θέση έχουν θέματα οικονομικής και πολιτικής κυρίως φύσεως, αλλά και άλλα δευτερεύοντα έως ανάξια λόγου, μια ενασχόληση που, όμως, σταδιακά και χωρίς να το καταλάβουμε μας έχει απομακρύνει από τα πλέον σημαντικά και καίρια, αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε, αλλά και να είμαστε πραγματικά, Άνθρωποι.

Λένε, στις επιχειρήσεις που έχουν σοβαρό management, ότι «κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία»! Μια ευκαιρία να κάνουν μία ενδοσκόπηση και να δουν τι κάνουν έως τώρα λάθος και να το διορθώσουν, αλλά και τι κάνουν καλά και να το κάνουν ακόμα καλύτερα. Αυτό όμως ισχύει ή πρέπει να ισχύει ακόμα περισσότερο τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τις κοινωνίες και τα κράτη.

Ας δούμε λοιπόν, διαβάζοντας με την ησυχία μας ή τμηματικά τα παρακάτω (εξάλλου, λόγω του περιορισμού μας στο σπίτι, υπάρχει άφθονος χρόνος για κάτι που ενδεχόμενα φανεί χρήσιμο), ποια είναι αυτά που έρχονται στην επιφάνεια, με αφορμή την έλευση της πανδημίας, και αποκαλύπτονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, εντελώς ξαφνικά(;), τώρα!

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩΝΤΑΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ… ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΝ!

Είναι κάτι που το έχουμε ξεχάσει, μεγάλοι, νέοι και μικροί. Οι μεγάλοι ασχολούμενοι με τα προβλήματα της καθημερινότητας, οι νέοι με τα μαθήματα και το τι δουλειά θα μπορέσουν κάνουν ή να βρουν και οι μικροί με… τα κινητά τηλέφωνα και τα tablets. Και έρχεται η πανδημία του κορονοϊού και ο αναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι που ανατρέπει πολλές καταστάσεις και πεποιθήσεις, φέρνοντας στην κυριολεξία τα πάνω, κάτω!

Ναι, μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα έξω, αλλά μόνοι και μακριά από τους άλλους. Ναι, μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο και να δούμε μια είδηση ή ένα έργο στην τηλεόραση, αλλά μόνοι, χωρίς να μπορούμε να το κουβεντιάσουμε ζωντανά με τους φίλους μας, να ακούσουμε τις απόψεις τους ή και να διαφωνήσουμε μαζί τους. Ναι, μπορούμε να πιούμε τον καφέ μας, αλλά μόνοι, χωρίς την παρέα μας στην καφετέρια ή το καφενείο. Ναι, μπορούμε να κάνουμε και άλλα πράγματα, αλλά πάντα μόνοι, χωρίς τους άλλους, χωρίς αυτό το αίσθημα της ανθρώπινης παρουσίας που το θεωρούσαμε δεδομένο και ενίοτε κουραστικό ή ανυπόφορο.

Είναι όμως και οι μικροί, τα παιδιά. Έχουν «μπαφιάσει» να παίζουν βιντεοπαιχνίδια και να στέλνουν e-mails στους φίλους τους. Ακόμα και στα μαθήματα που γίνονται μέσω τηλεκπαίδευσης, αν και παρουσιάζονται συνήθως με αναλυτικό και πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, χωρίς το άγχος της εξέτασης και το βασανιστήριο του πρωινού ξυπνήματος, για να προλάβουν το κουδούνι του σχολείου, λείπει κάτι. Λείπει η παρέα, οι φίλοι, όλη αυτή η ατμόσφαιρα της τάξης με το άγχος για τα μαθήματα, τις αγωνίες για τις εξετάσεις, αλλά και τα πλάκες της.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ!

Η ενηλικίωση ακολουθεί συνήθως ένα καθιερωμένο μοτίβο· πιάνουμε δουλειά, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, ένα η περισσότερα. Η καθημερινότητα έχει κι αυτή το δικό της μοτίβο· εξωτερική εργασία με την κούραση και το άγχος της, αγωνία για το μέλλον, προβληματισμός με τα οικονομικά μας και την κατάσταση της χώρας, δουλειές του σπιτιού, ψώνια, ετοιμασία φαγητού, φροντίδα και ενασχόληση με τα παιδιά, αρκετή τηλεόραση και ενασχόληση με τα κινητά ή tablets, λίγο συνήθως διάβασμα και, όσο το επιτρέπει ο χρόνος, το χρήμα ή η διάθεση, κοινωνικές συναναστροφές, εκδηλώσεις ή διασκέδαση με την ευρύτερη ή στενότερη της έννοια.

Και έρχεται η στιγμή που αναγκαστικά όλος αυτός ο γύρω κόσμος μας, όπως τον έχουμε κτίσει, περιορίζεται στα πρόσωπα της οικογένειας μας και όλος ο μέχρι τότε χώρος που εργαζόμασταν και κινούμασταν περιορίζεται στα όρια των τοίχων, άντε και της αυλής αν υπάρχει, του σπιτιού μας.

Και τότε έρχεται η στιγμή της μεγάλης αλήθειας όπου πρέπει να απαντηθούν με τρόπο επιτακτικό τα εξής δύο βασικά ερωτήματα:

·     Έχουμε κτίσει τη σχέση μας σταδιακά, με επιμονή και υπομονή, αφιερώνοντας χρόνο στο να επικοινωνήσουμε με τα άλλα μέλη της οικογένειας και να καταλάβουμε τις πραγματικές τους ανάγκες, να τους δείξουμε ότι πραγματικά τους αγαπάμε και νοιαζόμαστε αληθινά γι’ αυτούς ή κρυφτήκαμε τόσο καιρό πίσω από τον αγώνα της επιβίωσης και τις ασχολίες μας, την απομάκρυνση από το σπίτι, την πίεση του χρόνου και των καθημερινών αναγκών;

·     Τελικά, η συμβίωση με την οικογένεια μας είναι ουσιαστική ή πλασματική;

Εάν συμβαίνει το πρώτο, τότε, παρά τις όποιες δυσκολίες συνεπάγεται ο αναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι, η κατάσταση όχι μόνο γίνεται υποφερτή, αφού ό ένας στηρίζει τον άλλο, αλλά αποτελεί και μια ευκαιρία οι σχέσεις αυτές να ενδυναμωθούν ακόμα περισσότερο, καλύπτοντας την έλλειψη χρόνου που αναγκαστικά επέφερε η καθημερινότητα.

Εάν όμως συμβαίνει το δεύτερο, τότε η κατάσταση γίνεται αφόρητη, με αύξηση των φαινομένων βίαιας συμπεριφοράς που οδηγεί, όπως δείχνουν οι στατιστικές που έρχονται συνεχώς τώρα στο φως, σε μεγάλη και απότομη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, μια κατάσταση που για τις γυναίκες και τα παιδιά που την υφίστανται, αλλά ίσως ενδόμυχα και για τον ίδιο τον δράστη, αποτελεί μια αληθινή κόλαση!

ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ

Όταν ζούμε σε μια, όπως λένε, «κανονικότητα», πολλά πράγματα θεωρούνται αυτονόητα και οι προτεραιότητες μας αρχίζουν να μπερδεύονται. Και έρχεται μια κρίση, τεράστια μάλιστα σαν κι αυτήν που περνάμε, που βάζει τα πράγματα και τα μυαλά μας στη θέση τους(;).

Κυνηγητό για απόκτηση καινούργιων πραγμάτων, είτε αυτά είναι smartphones, tablets και αυτοκίνητα, είτε είδη οικιακού εξοπλισμού και διασκέδασης, είτε ρούχα και καλλυντικά, αλλά και σχέδια για διασκεδάσεις, εξόδους, ταξίδια και διακοπές πάνε… περίπατο. Άλλα πράγματα έρχονται και παίρνουν τη θέση τους και τα βάζουν πίσω, πολύ πίσω, μα πάρα πολύ πίσω στις προτεραιότητες μας.

Κάτω από τον πέπλο ενός αβέβαιου οικονομικά μέλλοντος, τα θέματα της Υγείας και της διατροφής έρχονται τώρα σε πρώτο πλάνο ενώ αποκαλύπτεται και ένα άλλο, που μέσα στη πίεση του χρόνου που μας είχε επιβάλλει η καθημερινότητα και η ελευθερία που είχαμε να σπαταλάμε, μέσα και έξω από το σπίτι, τον όποιο υπόλοιπο είχαμε άσκοπα και τις περισσότερες φορές ανώφελα, το έχουμε σχεδόν ξεχάσει: Το θέμα της διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου μας²!

Για να δούμε λοιπόν τα δύο πρώτα θέματα, ένα – ένα, πιο αναλυτικά.

Όταν αποκαλύφθηκε η σπουδαιότητα του ΕΣΥ και ανακτήθηκε το χαμένο κύρος του

Ας μην κρυβόμαστε. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας είχε στη συνείδηση του κόσμου σχεδόν απαξιωθεί. Απίστευτος χρόνος μέχρι να μπορέσεις να κάνεις μια εξέταση, πόσο μάλλον όταν χρειαζόταν να κάνεις μια επέμβαση, Νοσοκομεία που προσπαθούσαν με πολύ κόπο να καλύψουν τις εμφανείς και κάθε είδους ελλείψεις τους και προσωπικό που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ασθενών.

Αποτέλεσμα, ο κόσμος να καταφεύγει στους ιδιώτες γιατρούς, συμβεβλημένους και μη με το ΕΣΥ, που τον παρέπεμπαν στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, να πλημμυρίζουν τα επείγοντα των Νοσοκομείων που είχαν εφημερίες, (το καλό το παλληκάρι, ο Έλληνας δηλαδή, ξέρει κι άλλο μονοπάτι!), οι εφημερεύοντες γιατροί και προσωπικό να φτάνουν στα όρια της φυσικής τους εξόντωσης και τις άλλες ημέρες, τις «κανονικές», τα φακελάκια να πηγαινοέρχονται για να βρεθεί ένα κρεβάτι, να πάρει κανείς σειρά προτεραιότητος και να αναλάβει κάποιος να του κάνει την επέμβαση.

Το κερασάκι στην τούρτα στην όλη κατάσταση ήταν το πλήθος των αλλοδαπών, νόμιμων και μη, καθώς και των Ρομά που προσέρχονταν στα Νοσοκομεία, λόγω των γνωστών συνθηκών που διαβιώνουν.

Βέβαια, από την άλλη πλευρά ήταν ο ιδιωτικός τομέας, με τις απαστράπτουσες κλινικές και την χωρίς αναμονή, ξενοδοχειακού τύπου και πέντε αστέρων, εξυπηρέτηση του για όσους άντεχε η τσέπη τους ή ήταν διατεθειμένοι να «ξεπουπουλιασθούν» προκειμένου να τύχουν της φροντίδας που η κατάσταση τους χρειαζόταν.

Και ήρθε η πανδημία του κορονοϊού και η όλη κατάσταση, ως δια μαγείας, άλλαξε. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας ανέλαβε κατ’ αποκλειστικότητα να σηκώσει το βάρος της περίθαλψης των ασθενών, κονδύλια βρέθηκαν για την πρόσληψη χιλιάδων ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και την εύρεση και κατεπείγουσα προμήθεια του αναγκαίου για την προφύλαξη του προσωπικού των Νοσοκομείων υγειονομικού υλικού, ΜΕΘ (Μονάδες Εντατικής Θεραπείας) σχεδόν διπλασιάστηκαν, αναπνευστήρες για τους βαρέως πάσχοντες ασθενείς αποκτήθηκαν.

Στην προσπάθεια αυτή θυμηθήκαμε, όταν τα Νοσοκομεία κινδύνευαν να κατακλυσθούν από όλους όσους θεωρούσαν ότι είχαν προσβληθεί από τον ιό, το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει και η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας³, που σκοπό έχει να αποσυμφορήσει τα Νοσοκομεία, παρέχοντας έγκαιρες υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας αλλά και αποκατάστασης των περιστατικών εκείνων που δεν χρειάζονται ενδονοσοκομειακή περίθαλψη.

Το πιο εντυπωσιακό όμως, σχεδόν απίστευτο, είναι ότι όλο το προσωπικό των Δημόσιων Νοσοκομείων ρίχτηκε στη μάχη αυτή εναντίων της ασθένειας του κορονοϊού και της διάσωσης των ασθενών, χωρίς να λογαριάζει κούραση και τον προσωπικό κίνδυνο που διέτρεχαν οι ίδιοι. Αναδείχθηκαν σε πραγματικούς ήρωες.

Στη μάχη όμως αυτή αναδείχθηκε και κάτι άλλο· η Ελλάδα διαθέτει στον κλάδο της υγείας εξαιρετικούς επιστήμονες, διεθνούς κύρους, που σχεδόν όλοι μας, κράτος και πολίτες, κατά τρόπο απαράδεκτο, όταν οι συνθήκες είναι ομαλές, το μεν πρώτο, το κράτος, τους ξεχνά, οι δε πολίτες, εμείς δηλαδή, φαίνεται να το αγνοούμε και να το παραγνωρίζουμε.

Βέβαια, θα ήταν αδικία να μην τονίσουμε ότι στην προσπάθεια αυτή βοήθησαν σημαντικά και ιδιώτες, επιχειρήσεις και Ιδρύματα, ενώ στον πολιτικό κόσμο οι ανέξοδες αντιπαλότητες ξαφνικά παραμερίστηκαν και, σε γενικές γραμμές, ο κοινοβουλευτικός λόγος απέκτησε σημασία και περιεχόμενο, ξαναθυμίζοντας ότι μπροστά στον κίνδυνο οι Έλληνες μεταμορφώνονται και γίνονται, κατά μυστηριώδη τρόπο, ένα!

Τον άρτον ημών τον επιούσιον!

Τώρα, την ώρα της κρίσεως, τώρα, που τα πάντα σχεδόν έκλεισαν, αντιληφθήκαμε ότι καλά είναι τα τεχνολογικά προϊόντα, καλά είναι τα είδη ένδυσης και υπόδησης, καλά είναι και όλα τα υπόλοιπα, αλλά, εάν λείπει το φαγητό, ακόμα και οι υπηρεσίες Υγείας δεν έχουν ουσιαστικό νόημα.

Έτσι αντιληφθήκαμε(;) ότι, για να βρίσκουμε στα Super Markets και λοιπά καταστήματα τροφίμων τα ράφια και τους πάγκους γεμάτα τρόφιμα, πρέπει να υπάρχει οργανωμένη παραγωγική τροφική αλυσίδα και συναφείς υπηρεσίες μεταποίησης!

Και όμως, παρά το πάθημα με την πρόσφατη οικονομική κρίση που βρήκε τη χώρα, με τον Τριτογενή Τομέα, δηλαδή την παροχή υπηρεσιών, να συμμετέχει το 2008 και 2009 με σχεδόν 79% στο ΑΕΠ της και τον Πρωτογενή (παραγωγικές δραστηριότητες που παρέχουν αγαθά σε φυσική κατάσταση) και τον Δευτερογενή Τομέα (δραστηριότητες Επεξεργασίας και Μεταποίησης των πρώτων υλών) να κατέχουν μόλις το 3 και 18% αντίστοιχα, παρά τη δραματική επίπτωση που υπήρξε στην οικονομία λόγω της απότομης και μεγάλης συρρίκνωσης του Τομέα των Υπηρεσιών και του δυσανάλογα μεγάλου ποσοστού που αυτός κατείχε στο ΑΕΠ της χώρας, εμείς εξακολουθήσαμε να εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας στον Τομέα των υπηρεσιών και κυρίως του Τουρισμού.

Βέβαια, η συμμετοχή του Τουρισμού στο ΑΕΠ της χώρας έφτασε το 2018 να είναι τέτοια που ή καθαρή συμμετοχή του να έχει ανέλθει στο 10% η δε συνολική του, βάσει στοιχείων του Ινστιτούτου του ΣΕΤΕ, στο 30,9%, ποσοστά, βέβαια, διόλου ευκαταφρόνητα, που οδήγησαν στο να χαρακτηριστεί ο Τουρισμός ως η «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδος (ο πεινασμένος… βαριά βιομηχανία ονειρεύεται!).

 Άρκεσε όμως να έρθει μια σοβαρή κρίση, όπως αυτή που οφείλεται στην πανδημία του κορονοϊού, για να καταρρεύσει ξαφνικά η «βαριά» αυτή βιομηχανία μας και να αφήσει στα οικονομικά της χώρας ένα μεγάλο και εξαιρετικά δύσκολο, όπως φαίνεται, να αναπληρωθεί τώρα κενό που, δυστυχώς, δεν είναι σίγουρο ότι θα αποκατασταθεί και πολύ σύντομα, αποκαλύπτοντας έτσι, για μια ακόμη φορά, ότι ο Βασιλιάς είναι… γυμνός!

ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ…

Στην εποχή μας, με την εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, φάνηκε ότι η ελευθερία του λόγου απέκτησε μια νέα διάσταση, μιας και ο κάθε ένας μπορούσε να εκφράσει και να κοινοποιήσει τη γνώμη του, θετική ή αρνητική, για οτιδήποτε και οποιονδήποτε ή γενικότερα να διατυπώσει προσωπικές απόψεις και σκέψεις.

Φαίνεται όμως ότι ή άκρατη αυτή ελευθερία έδειξε τα όρια της και τις αδυναμίες της, αφού, υπερβαίνοντας κάθε όριο, ακύρωσε στην πραγματικότητα την έννοια της ελευθερίας αυτής, μετατρέποντας την ενίοτε σε ασυδοσία ή ακόμα και σε εγκληματική ανευθυνότητα με διατύπωση απίστευτων ανοησιών, ισχυρισμών χωρίς καμία τεκμηρίωση και, βέβαια, θεωριών συνομωσίας για τους λάτρεις τους είδους και κάθε λογής ανόητους.

Έτσι, φτάσαμε στο σημείο το διαδίκτυο να κατακλύζεται από ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, με κείμενα που δεν αναφέρουν τις πηγές τους ή οι πηγές αυτές να διαδίδουν παραπλανητικές οδηγίες και συμβουλές και σήμερα, που οι νεκροί από τον κορονοϊό αυξάνουν ανησυχητικά σε παγκόσμιο επίπεδο, κινδυνεύοντας να φτάσουν τις διακόσιες χιλιάδες, σήμερα που οι οικονομίες όλων των χωρών δέχονται ένα τρομακτικό κτύπημα, ο κόσμος να αποπροσανατολίζεται με θεωρίες συνωμοσίας που βρίθουν στο διαδίκτυο και ισχυρίζονται ότι ο ιός είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα και άλλα τέτοια.

Η όλη κατάσταση, όμως, γίνεται και εξαιρετικά επικίνδυνη, όταν φτάνουν στο σημείο να παρακινούν τον κόσμο να μην λαμβάνει προφυλάξεις, γιατί τάχα αυτά όλα γίνονται για να μας βάλουν τελικά «τσιπάκια!» ή όταν οι δημοσιεύσεις αυτές παροτρύνουν τους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους!

Έχουμε όμως και την Εκκλησία της Ελλάδος που σχοινοβατεί ανάμεσα στις προσταγές της Πολιτείας και τον βαθιά ριζωμένο δογματισμό της, παίζοντας με τις ζωές των πιστών. Έτσι, σε αντίθεση με την Καθολική εκκλησία που έδειξε να εναρμονίζεται άμεσα με τα μέτρα που έλαβε η Πολιτεία για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού, η δική μας, η Ορθόδοξη, αφού ταλαντεύτηκε αρκετά σχετικά με το εάν οι εκκλησίες θα παραμένουν ανοικτές και θα τελούνται οι λειτουργίες, αποφάσισε τελικά (με πολλά μπλα – μπλα) την «προσωρινή εποχή από τις λατρευτικές μας Συνάξεις⁴».

Βέβαια, συνέχισε να επιμένει⁵, αντί να σταματήσει εκεί και να τελειώνει το όλο θέμα, ότι με τη μετάληψη δεν συντρέχει κανένας λόγος μετάδοσης του ιού(!!), λέγοντας ότι:

 «Η προσωρινή αναστολή των λατρευτικών Συνάξεών μας δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αποδεχόμαστε τις απόψεις αυτών που ισχυρίζονται ότι η μετάδοση του κορονοϊού πραγματοποιείται και διά του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. … Ουδείς άλλωστε προσεβλήθη από ασθένεια εξαιτίας της μετοχής του στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας»!

Εδώ, τι μπορεί να πει κανείς, παρά μόνον: «Κύριε ελέησον» και «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι… τι λέγουσι!».

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΚΙ ΟΜΩΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ!

Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το κράτος ως ένα τέρας γραφειοκρατίας που ταλαιπωρεί τους πολίτες, ως ένα πανάκριβο Οργανισμό που κάθε τόσο μας επισκέπτεται για να μας ζητήσει, με απειλητικό μάλιστα τρόπο, λεφτά για να καλύψει τις σπατάλες του και ως κάτι που, ενώ φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί τους πολίτες, εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα τα συμφέροντα των ημετέρων, όσων έχουν βαθιές τσέπες και όσων έχουν απέραντη υπομονή, επιμονή, διαθέσιμο χρόνο ή «μπάρμπα» στην Κορώνη!

Δεν μπορεί, όμως, παρά να δοκιμάσαμε όλοι μας, οι περισσότεροι τουλάχιστον, μια ευχάριστη έκπληξη βλέποντας το νωθρό, ως συνήθως, και αναποτελεσματικό αυτό κράτος να κινείται με απίστευτη ταχύτητα και να λαμβάνει μέτρα που προτείνουν οι ειδικοί επιστήμονες και όχι αυτά που έχει στο μυαλό του ο κάθε Υπουργός ή κρατικός λειτουργός, προστατεύοντας έτσι, κατά τρόπο αδιαμφισβήτητα αποτελεσματικό, το κοινωνικό σύνολο από την πανδημία του κορονοϊού.

Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Πρωθυπουργός προχώρησε στη λήψη αυτών των μέτρων, μη λογαριάζοντας το όποιο πολιτικό κόστος που ενδεχόμενα θα μπορούσαν αυτά να έχουν, θέτοντας σε προτεραιότητα τη ζωή των πολιτών, σε αντίθεση με κυβερνήσεις άλλων χωρών που αμφιταλαντεύτηκαν, δειλιάζοντας και καθυστερώντας να διαλέξουν τη ζωή των πολιτών έναντι της οικονομίας, με αποτέλεσμα να πληρώσουν οι τελευταίοι τη δειλία αυτή με χιλιάδες νεκρούς!

Υπήρξε όμως και κάτι άλλο, εξίσου εντυπωσιακό. Το κράτος από φοροεισπράκτορας μεταβλήθηκε σε εργοδότη (χρηματοδότη για την ακρίβεια, όσο και στο μέτρο που αυτό ήταν δυνατό) πολύ μεγάλου ποσοστού των απασχολουμένων (εργαζομένων και μη) του ιδιωτικού τομέα, ένας πραγματικός «πατερούλης».

Έτσι, φρόντισε από τη μία να στηριχθούν οικονομικά όλοι εκείνοι που είτε λόγω των μέτρων που ελήφθησαν είτε λόγω της ίδιας της πανδημίας του κορονοϊού έχασαν τη δουλειά τους και έκλεισαν ή επλήγησαν οι επιχειρήσεις τους ή μειώθηκαν τα εισοδήματά τους, περιλαμβάνοντας σ’ αυτούς ακόμα και όσους ήταν μακροχρόνια άνεργοι και από την άλλη φροντίζοντας να τύχουν της καλύτερης δυνατόν και δωρεάν περίθαλψης όσοι ασθένησαν.

Η μεταμόρφωση όμως του κράτους δεν σταμάτησε εδώ. Το αίτημα «μακριά (από τις Δημόσιες Υπηρεσίες) και αγαπημένοι!» έγινε σχεδόν πραγματικότητα, αφού πάμπολλες παλιές, αλλά και νέες διαδικασίες που προέκυψαν λόγω της πανδημίας, όχι μόνον απλοποιήθηκαν, αλλά έγινε δυνατόν μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, ξεπερνώντας προβλήματα, δικαιολογίες και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που μας ταλάνιζαν τόσον καιρό, να διεκπεραιώνονται ηλεκτρονικά. Και όχι μόνον αυτό. Έπονται και άλλα που θα διευκολύνουν ακόμα περισσότερο τη ζωή μας. Πραγματικά απίστευτο!

Ήταν όμως και αυτό που συνέβη και με την εκπαίδευση, όπου λόγω του αναγκαστικού κλεισίματος όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο και Πανεπιστήμιο, υλοποιήθηκε ταχύτατα κάτι που φάνταζε για τα μέχρι τώρα δεδομένα της χώρας αληθινά εξωπραγματικό· πραγματοποιήθηκε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση (τηλεκπαίδευση) πολύ μεγάλου μέρους των μαθητών και σχεδόν του συνόλου των φοιτητών μέσω πλατφορμών του διαδικτύου με σύγχρονο ή ασύγχρονο τρόπο, αλλά και των μαθητών του Δημοτικού μέσω τηλεόρασης.

Τα εύσημα ανήκουν, βέβαια, όχι μόνο στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αλλά και στους δασκάλους και καθηγητές που έδειξαν προθυμία και φάνηκε να προσαρμόζονται εκπληκτικά γρήγορα στις νέες αυτές απαιτήσεις διδασκαλίας.

Δεν πρέπει όμως να αφήσουμε πίσω και τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας που όχι μόνο προσέφεραν χωρίς χρέωση τις υπηρεσίες τους για την πραγματοποίηση της διδασκαλίας αυτής, αλλά μπόρεσαν με την υποδομή τους να αντέξουν και τον τεράστιο όγκο διακίνησης αυτών των δεδομένων, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη και τον υπόλοιπο όγκο δεδομένων που διακονείται τις ημέρες αυτές (συναλλαγές με το Δημόσιο και τις Τράπεζες, e-shopping και υπέρμετρη ενασχόληση με το διαδίκτυο λόγω του εγκλεισμού).

Ίσως βέβαια πείτε: Καλά, δεν έχουν γίνει και λάθη καθώς και παραλείψεις; Η απάντηση είναι: Ναι, θα ήταν το πλέον απίθανο να μην έχουν γίνει και θα πρέπει αυτά να εντοπιστούν, να ελεγχθεί γιατί έγιναν και να διορθωθούν. Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτά δεν μπορεί να αλλοιώσουν την γενικότερη θετική εικόνα όπου κυβέρνηση, υπηρεσίες αλλά και οι πολίτες (αυτό κι αν είναι έκπληξη), ξεπερνώντας τον ως συνήθως κακό τους εαυτό, ανέδειξαν μέσα στην κρίση αυτή τη χωρά ως παράδειγμα προ μίμηση!

Είναι, τελικά, αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι: «Αρχή άνδρα (και… γυνή) δείκνυσι!», αλλά και «Ανάγκα και θεοί πείθονται!»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως αναφέραμε και στην αρχή, η κρίση, η κάθε κρίση, είναι και μια ευκαιρία να αντιληφτούμε και να αλλάξουμε πράγματα. Και απ’ ό,τι φαίνεται με την κρίση αυτή θα αλλάξουμε και θα αλλάξουν όχι μόνο κάποια πράγματα, αλλά πολλά πράγματα. Όπως λένε, μετά απ’ αυτήν, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο!

Θα αφήσουμε όμως για το 2^ο και τελευταίο μέρος της ανάρτησης αυτής, για να μην εξαντλήσουμε την αντοχή σας, τα συμπεράσματα που προκύπτουν, σχεδόν αβίαστα, απ’ όλη αυτήν την ιστορία.

Σημειώσεις

1.   Έχουμε και άλλες φορές αναφερθεί στο ψυχολογικό αυτό φαινόμενο, κάτι που ενδεχόμενα έχει συμβεί ή, ακόμα χειρότερα, συμβαίνει συχνά και σε μας τους ίδιους, και που με απλά λόγια σημαίνει ότι, αν κάτι δεν συμφωνεί με τα βαθύτερα αισθήματα και αντιλήψεις μας, τότε εμμένουμε σ’ αυτές, όσο κι αν έρχονται σε σύγκρουση με αυτήν την ίδια την πραγματικότητα. Είναι η περίπτωση που, όπως έλεγαν κι οι αρχαίοι: Ου με πείσεις, καν με πείσεις!

2.    Το θέμα αυτό, με την έλευση και της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, θα γίνεται διαρκώς οξύτερο και ίσως οδηγήσει, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, σε απρόβλεπτες καταστάσεις, εάν δεν παρθούν έγκαιρα οι κατάλληλες αποφάσεις και δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, ώστε ο κόσμος να καθοδηγηθεί στο να μάθει να χρησιμοποιεί, δημιουργικά για τον ίδιο, τον ελεύθερο χρόνο του.

3.    Στο βιβλίο «Τικ–Τακ», στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο θέμα της Υγείας, υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στο θέμα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και το πόσο σημαντική είναι αυτή σε ένα ολοκληρωμένο και όχι αποσπασματικό σύστημα Δημόσιας Υγείας. Ποιος του έδωσε όμως προσοχή και άκουγε τότε;

4.  Αυτό βέβαια, δεν σήμανε ότι και οι λειτουργίες δεν θα τελούνται, έστω με κάποιους περιορισμούς, κατόπιν συμμόρφωσης με τα όσα καθόρισε η Πολιτεία.

5.    Η εξήγηση, βέβαια, για την επιμονή αυτή της Εκκλησίας εξηγείται από το ότι η «Θεία Ευχαριστία», το μυστήριο των μυστηρίων, όπως αποκαλείται, μαζί με τα υπόλοιπα μυστήρια της εκκλησίας είναι τελετουργίες, δηλαδή κάτι καθαρά συμβολικό. Ο οίνος, το κρασί, συμβολίζει το αίμα και ο άρτος, το ψωμί, το σώμα του Ναζωραίου που μέσω του τελετουργικού μέρους της Χριστιανικής Εκκλησίας μεταμορφώνεται, κατ’ αυτήν, το κρασί σε θεϊκό αίμα και το ψωμί σε θεϊκή σάρκα. Επομένως, εάν δεχθεί ότι τα δυο αυτά θεϊκά πλέον στοιχεία προσβάλλονται από ιούς ή ασθένειες, τότε, το μυστήριο αυτό, ο ακρογωνιαίος λίθος στην πίστη, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί με ευθύνη της ίδιας της Εκκλησίας, δεν έχει πλέον πόδια να σταθεί και καταρρέει, συμπαρασύροντας και ολόκληρο το οικοδόμημα που έχει κτίσει, και όπως το έχει κτίσει, η Εκκλησία. Τόσο απλά!