Ξυπνάς ένα πρωί και, πριν καλά – καλά
ανοίξεις τα μάτια σου, ακούς τα δισεκατομμύρια να πέφτουν βροχή. Τόσα θα
πάρουμε από τους Γερμανούς για πολεμικές αποζημιώσεις, τόσα για το κατοχικό
δάνειο, τόσα για τους νεκρούς και τα θύματα της κατοχής, τόσα απ’ εδώ, τόσα απ’
εκεί, δεν πιστεύεις στα αυτιά σου. Πάει το χρέος σκέφτεσαι, πάει η επιτροπεία,
τέλειωσαν όλα. Λεφτά υπάρχουν να φάνε και οι κότες, που λένε!
Από την άλλη όμως, σκέφτεσαι πάλι, δεν
μπορεί, όνειρο θα ‘ναι· και γυρνάς από το άλλο πλευρό για να συνεχίσεις τον
ύπνο σου.
Το μεσημέρι όμως, πάλι για δισεκατομμύρια
ακούς στις ειδήσεις, κυρίως στα κρατικά κανάλια. Στήνεις το αυτί σου να
ακούσεις καλύτερα και τότε σε πιάνει μια βαθειά απογοήτευση· όλα αυτά δεν
είναι, δυστυχώς, παρά απλώς μια πρόταση του προέδρου του Κοινοβουλίου προς τα
κόμματα να εγκρίνουν με την ψήφο τους αίτημα προς τη Γερμανία για καταβολή των
παραπάνω πολεμικών και των άλλων σχετικών αποζημιώσεων. Όνειρο λοιπόν ήταν,
αλίμονο, και πάει;
