ΛΕΦΤΑ (ΑΛΙΜΟΝΟ, ΞΑΝΑ)… ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Ξυπνάς ένα πρωί και, πριν καλά – καλά ανοίξεις τα μάτια σου, ακούς τα δισεκατομμύρια να πέφτουν βροχή. Τόσα θα πάρουμε από τους Γερμανούς για πολεμικές αποζημιώσεις, τόσα για το κατοχικό δάνειο, τόσα για τους νεκρούς και τα θύματα της κατοχής, τόσα απ’ εδώ, τόσα απ’ εκεί, δεν πιστεύεις στα αυτιά σου. Πάει το χρέος σκέφτεσαι, πάει η επιτροπεία, τέλειωσαν όλα. Λεφτά υπάρχουν να φάνε και οι κότες, που λένε!

Από την άλλη όμως, σκέφτεσαι πάλι, δεν μπορεί, όνειρο θα ‘ναι· και γυρνάς από το άλλο πλευρό για να συνεχίσεις τον ύπνο σου.

Το μεσημέρι όμως, πάλι για δισεκατομμύρια ακούς στις ειδήσεις, κυρίως στα κρατικά κανάλια. Στήνεις το αυτί σου να ακούσεις καλύτερα και τότε σε πιάνει μια βαθειά απογοήτευση· όλα αυτά δεν είναι, δυστυχώς, παρά απλώς μια πρόταση του προέδρου του Κοινοβουλίου προς τα κόμματα να εγκρίνουν με την ψήφο τους αίτημα προς τη Γερμανία για καταβολή των παραπάνω πολεμικών και των άλλων σχετικών αποζημιώσεων. Όνειρο λοιπόν ήταν, αλίμονο, και πάει;

Βλέποντας το θέμα και στον ξύπνιο μας

Για να δούμε όμως το θέμα πιο καθαρά και όχι μέσα στον ύπνο μας.

Κάθε τόσο, πράγματι, το θέμα αυτό ξεπετάγεται και κάποιος, κόμμα ή πολιτικός, το φέρνει στην επικαιρότητα. Έχει έρθει τόσες φορές στην επιφάνεια, έχουν συσταθεί επιτροπές, έχουν γραφεί άρθρα και βιβλία και έχει γίνει τόση συζήτηση που κοντεύουμε να χάσουμε τον λογαριασμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα το είχε κάνει σημαία, μια απ’ όλες, προτού εκλεγεί για πρώτη φόρα και επί προεδρίας στη Βουλή της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου αυτό ήταν σχεδόν κυρίαρχο θέμα στις τότε συνεδριάσεις της.

Μετά όμως την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα αυτό σχεδόν ξεχάστηκε ή τουλάχιστον δεν εμφανιζόταν στις πρώτες σειρές των ειδήσεων. Βλέπετε είχε προηγηθεί το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του, όπου:

·  Η γοητεία του Γιάν(ν)η Βαρουφάκη με τα μπουφάν χωρίς γιακά και το υπεροπτικό ύφος απέναντι στους συναδέλφους του υπουργούς οικονομικών δεν πέρασε στους τελευταίους.

·   Είχαμε ξύσει τον πάτο του βαρελιού των αποθεματικών των κρατικών, αλλά και όλων σχεδόν των άλλων ταμείων, για να πληρώσουμε τη δόση μας, έστω και με αρκετή καθυστέρηση, αλλά και ανοχή, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μιας και είχαμε αρνηθεί «υπερηφάνως» να δεχθούμε τον Φεβρουάριο του ’15 να μπούμε κάτω από την ομπρέλα της προληπτικής πιστωτικής γραμμής που μας πρόσφεραν τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.

·   Είχαμε γλυτώσει παρά τρίχα την κλωτσιά που ήταν έτοιμες οι χώρες της Ευρωζώνης να μας ρίξουν και να μας πετάξουν έξω απ’ αυτήν, μετά τις παλινωδίες του περιβόητου δημοψηφίσματος¹, με μόνη απώλεια έναν έρπη στο χείλος του κ. Τσίπρα και έναν νέο, αναγκαστικό εκ των πραγμάτων, δανεισμό ύψους μόλις… 86 δις Ευρώ².

·    Είχαμε μετά από αυτά και την κ. Μέρκελ που, χωρίς τη συγκατάθεση της για καταβολές των δόσεων προς εμάς του νέου αυτού δανείου που υπογράψαμε, θα εισπράτταμε ένα βαρύγδουπο… «nein»!

·    Είχαμε τέλος και την απομάκρυνση των μέχρι τότε «βαριδιών», βλέπε Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη και όλης αυτής της παρέας, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ξεχάστηκε λοιπόν το θέμα; Όχι βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ αργεί, αλλά δεν ξεχνά, γιατί το αίτημα για το θέμα αυτό «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη!»

Βέβαια θα πείτε, το θυμήθηκε κάπως αργά, σχεδόν τέσσερα χρόνια από την επανεκλογή του, αλλά δεν πειράζει. Εξ άλλου προλαβαίνει, και πρόλαβε, και να το φέρει στη Βουλή και να ψηφιστεί. Σε αυτό βέβαια πρέπει να αναγνωρίσουμε και τη συμβολή και των άλλων κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου³ που, αναγνωρίζοντας κι αυτά ότι ένα τέτοιο θέμα δεν πρέπει να αφεθεί για αργότερα, βλέπετε έρχονται και εκλογές, ψήφισαν κι αυτά την πρόταση του κ. Βούτση. Εξάλλου, δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να θεωρηθούν ότι δεν υπερασπίζονται τις δίκαιες εθνικές μας διεκδικήσεις και να δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους, όταν μάλιστα το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ με το «Μακεδονικό⁴» είναι όχι μόνο πρόσφατο, αλλά και συνεχώς επίκαιρο, δίνοντας στους περισσότερους την ευκαιρία και να το καλλιεργούν και να το εκμεταλλεύονται.

Είμαστε σοβαροί;

Θα μου πείτε τώρα: Δεν πρέπει να διεκδικήσουμε αυτά τα λεφτά; Δεν πρέπει η Γερμανία να πληρώσει, αφού, πέρα από το ότι μας προκάλεσε τόσες καταστροφές και θύματα, μας καταλήστεψε επιπλέον, παίρνοντας υπό μορφή κατοχικού δανείου όλο τον χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδος;

Οι απαντήσεις είναι δύο:

·    Κάθε πράγμα στον καιρό του.

·    Κάθε σοβαρό κράτος βάζει προτεραιότητες σε αυτά που κάνει, πολύ δε περισσότερο σ’ αυτά που ζητά!

Και εξηγούμαι:

·    Είναι δυνατόν μετά από 75 σχεδόν χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου να ζητάμε εμείς τώρα πολεμικές αποζημιώσεις, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να περιλαμβάνουμε σ’ αυτές και εκείνες που αφορούν τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο(!!), (πάλι καλά που δεν ζητάμε και από τους Τούρκους αποζημιώσεις για τα 400 χρόνια σκλαβιάς), όταν, καλώς ή μάλλον κακώς, έχει μεσολαβήσει συμφωνία του Κων/νου Καραμανλή, του πρεσβύτερου, με τους Γερμανούς για το θέμα αυτό, για να μην αναφέρουμε και τον νέο συσχετισμό δυνάμεων και συμφερόντων, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί σήμερα, καθώς και την τραγική κατάσταση και εξάρτηση της χώρας μας στην οποία βρεθήκαμε, και εξακολουθούμε παρά τα λεγόμενα να βρισκόμαστε, με λάθη και ατασθαλίες αποκλειστικά δικές μας.

·  Είναι δυνατόν να τα βάζουμε όλα σε ένα κουβά⁵, καθαρά για ψηφοθηρικούς λόγους, και πρακτικά να τα αχρηστεύουμε, αντί, όπως θα έπρεπε, να ξεχωρίσουμε τουλάχιστον το ζήτημα του κατοχικού δανείου και να επικεντρωθούμε σ’ αυτό; Γιατί; Μα, γιατί ως γνωστόν τα διακρατικά δάνεια είναι από τα λίγα εκείνα που δεν παραγράφονται⁶, γιατί αυτό δεν συμφέρει κανένα κράτος και κανένας δεν θα τολμούσε και δεν τολμά για τον λόγο αυτό να προτείνει κάτι αντίθετο. Αυτό πρέπει τουλάχιστον εμείς να το ξέρουμε πολύ καλά, αφού αποπληρώναμε μέχρι σχετικά πρόσφατα τα δάνεια που λάβαμε στο παρελθόν, ακόμη μάλιστα και εκείνα που πήραμε κατά τη διάρκεια του αγώνα του ’21!

Φαντασιώσεις και θλιβερή πραγματικότητα

Γεννιέται όμως εδώ και ένα καίριο ερώτημα. Είναι δυνατόν ο κόσμος αυτής της χώρας (εντάξει, οι περισσότεροι) με τα όσα τράβηξε και εξακολουθεί να τραβά μετά την εντυπωσιακή κατάρρευση της ψεύτικης ευημερίας και την έλευση της κρίσης, που τα πρώτα σημάδια της είχαν ήδη φανεί πριν από το 2009 και το περίφημο εκείνο «λεφτά υπάρχουν», να πιστεύει ακόμη σε τέτοιες εύκολες λύσεις και από μηχανής θεούς;

Και όμως ΝΑΙ! Φαίνεται ότι η γοητεία που ασκούν στα αυτιά του νεοέλληνα αυτές οι λύσεις, αν κρίνει κανείς από την εξάπλωση που πήρε το κόμμα αυτού του απίστευτου τύπου, του Σώρα, που με τα… 600 δις Ευρώ που ισχυριζόταν ότι είχε θα «ξελάσπωνε» όχι μόνο τη χώρα, αλλά θα ξεχρέωνε και τα δάνεια όλων όσων χρωστούσαν, είναι πράγματι ακαταμάχητη!

ΝΑΙ, φαίνεται ότι η πίστη σε όποιον του πει ότι θα αποκτήσει με τρόπο σχεδόν μαγικό χρήματα και θα του λύση τα οικονομικά του προβλήματα είναι κάτι που μάλλον ξεφεύγει από τα όρια της φαντασίωσης και της ψυχολογίας, αγγίζει τα όρια της ψυχιατρικής, ένα είδος παράνοιας που ίσως⁷ δεν θεραπεύεται και που, ενώ τον έχει τόσο και τόσες φορές ταλαιπωρήσει και καταστρέψει, δεν μπορεί να την αποχωριστεί, του έχει γίνει πλέον βίωμα.

Έτσι, σοφά αποφθέγματα, όπως «τα αγαθά κόποις κτώνται», είναι κάπου πεταμένα και ξεχασμένα, δεν διδάσκονται, ώστε να τα εμπεδώσουμε όταν είμαστε μικροί και να μας επαναφέρουν στην όποια πραγματικότητα όταν μεγαλώσουμε.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες είναι αλήθεια (εδώ κυριολεκτικά δεν μπορούμε να πούμε ευτυχώς ή δυστυχώς), που μη μπορώντας να εξακολουθούν να ζουν άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο των παραισθήσεων και της παράνοιας, ως χρυσόψαρα σε μια χώρα ενυδρείο, εγκλωβισμένα σε μια θαμπή γυάλα, μακριά από ότι συμβαίνει στις ανοικτές θάλασσες και στους μεγάλους ωκεανούς, ΝΑΙ, αυτοί τόλμησαν και πήδηξαν έξω, για να ξεφύγουν από ψευδαισθήσεις και παραλογισμούς, προτού αυτές καταλάβουν και τους ίδιους.

Την παράνοια όμως αυτή φαίνεται ότι την ξέρουν πολύ καλά όλοι αυτοί που επιδιώκουν να «καταλάβουν» ή να παραμείνουν στην εξουσία, για αυτό δεν παραλείπουν κάθε τόσο να τον παραμυθιάζουν, καθένας με τον τρόπο του, δίνοντας του, για να αναφέρουμε κάποια, ευκαιριακές παροχές⁸, διορισμούς στο δημόσιο, δελεαστικές υποσχέσεις και κάνοντας τον γενικά να πιστεύει, δείχνοντας του μια εικονική, αλλά τόσο θελκτική, πραγματικότητα ότι, επιτέλους, «λεφτά υπάρχουν (ή θα υπάρξουν)», αρκεί βέβαια να τους ψηφίσει ή να εξακολουθεί να τους ψηφίζει!

Σημειώσεις

1.    Φαίνεται ότι η πάλαι ποτέ Μεγάλη Βρετανία, το πιο παλαιό κοινοβουλευτικά κράτος, και οι κοινοβουλευτικοί του εκπρόσωποι δεν διαθέτουν την ευκαμψία του σχετικά νέου σε ηλικία πρωθυπουργού μας, ώστε να κάμουν μια πρωτοφανή για αυτούς, συνηθισμένη όμως για εμάς στα πολιτικά πράγματα, κυβίστηση και έτσι ταλαιπωρούνται, μήνες τώρα, με την αποκοτιά που έκαναν και έβαλαν σε δημοψήφισμα το θέμα του Brexit.

2.   Το ύψος ενός δανείου δεν αποτελεί κατ’ ανάγκη και αντίστοιχη επιβάρυνση του Δημοσίου Χρέους, υπό την προϋπόθεση ότι θα συμβάλλει μέσω επενδύσεων στην ανάπτυξη του ΑΕΠ, ώστε να αντισταθμιστεί τουλάχιστον τόσο το δάνειο αυτό όσο και οι τόκοι που το συνοδεύουν. Στη περίπτωση όμως αυτή το δάνειο ήταν για να καταστεί δυνατή κυρίως η πληρωμή των τόκων και χρεολυσίων των υπαρχόντων δανείων, δεδομένου ότι τα δημόσια ταμεία γενικά είχαν, με την όλη εκείνη την κατάσταση, κυριολεκτικά αδειάσει. Παρότι το τελικό ύψος της ζημιάς, αν δεν είναι κανείς οικονομολόγος, δεν μπορεί να καθοριστεί επακριβώς, δεδομένου μάλιστα ότι υπάρχει πάνω στο θέμα αυτό διχογνωμία, ανάλογα, ως συνήθως, την πολιτική σκοπιά του καθενός, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι τράπεζες υπέστησαν σημαντική ζημιά, υπήρξε οπισθοδρόμηση της ανάπτυξης με την επάνοδο της σε σημαντικά αρνητικούς δείκτες, απώλεια της ευκαιρίας να επωφεληθεί η χώρα από τον φθηνό δανεισμό που παρείχε τότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω της αγοράς κρατικών ομολόγων (QE-Quantitative easing – Ποσοτική χαλάρωση) καθώς και αρκετά άλλα.

3.    Η Χρυσή Αυγή βέβαια, αλλά και το ΚΚΕ δεν υπερψήφισαν το αίτημα αυτό για τους δικούς τους ευνόητους λόγους. Η μεν πρώτη ως ξεκάθαρα Ναζιστικό κόμμα (έλα θεέ μου! Ναζιστικό κόμμα σε Δημοκρατικό Κοινοβούλιο;) το δε ΚΚΕ εφαρμόζοντας την πάγια πολιτική του, αν δεν είναι αυτή του έξω απ’ όλα, αναγνωρίζει, υποστηρίζει, συμμετέχει ή ψηφίζει μόνον ότι είναι καθαρά δικό του, δηλαδή να συμβαδίζει με τη ΜαρξικοΛενικοΣταλινική (άντε, κομμουνιστική για να τελειώνουμε) ιδεολογία του!

4.    Για το ονομαζόμενο «Μακεδονικό» καθώς και για το τόσο προβεβλημένο από καιροσκόπους πολιτικούς και άλλους «Μακεδονομάχους» θέμα της γλώσσας και της εθνικότητας, μπορεί κανείς να ανατρέξει σε παλαιότερες μας αναρτήσεις. Ξέρετε, τα εθνικά θέματα επιβάλλεται να παραμένουν μακριά από πολιτικούς καιροσκοπισμούς και τυχοδιωκτισμούς, γιατί οι πληγές που υπέστη αυτή η χώρα από τέτοιες καταστάσεις είναι τόσο μεγάλες που πραγματικά πολύ δύσκολα ξεχνιούνται.

5.    Στις διαπραγματεύσεις συνηθίζεται να ζητά κανείς περισσότερα, ελπίζοντας ότι τελικά θα κερδίσει αυτό που είχε από την αρχή σαν στόχο. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπει να ξεχνάς τον συσχετισμό δυνάμεων και την υπάρχουσα συγκυρία, διότι κινδυνεύεις να υποστείς οδυνηρή ήττα και να τα χάσεις όλα. Στην περίπτωση μας η ψήφιση του σχετικού αιτήματος προς τη Γερμανία φαίνεται να ταιριάζει, αν και το θέμα είναι πολύ σοβαρό, με αυτό που λέγεται σχετικά με τον Βλάχο, που του είπαν να πάει να χέ…. κ.λπ., κ.λπ.

6.   Ακόμα και στη πρόσφατη περίπτωση, αυτήν του PSI, όπου διαγράφηκε σε αρχικό στάδιο το πρωτοφανές ποσό των 125 δις Ευρώ από το χρέος μας, αυτά αφορούσαν μόνο ιδιωτικά κεφάλαια, ενώ εκείνα που αποτελούσαν δάνεια ξένων χωρών ή οργανισμών παρέμειναν ως είχαν ή απλώς διευθετήθηκαν με ευνοϊκότερους όρους.

7.   Εδώ, για μια ακόμη φορά και για ένα ακόμη θέμα, προβάλλει το θέμα της Παιδείας, αυτής με την ουσιαστική σημασία του όρου, δεδομένου ότι με την κατάσταση που επικρατεί, πέρα από την έμφαση στη ξερή γνώση και τον ουσιαστικό παραμερισμό των αξιών και του ανθρωπισμού, τα παιδιά εθίζονται στο να αποδέχονται το: «έτσι είναι», παρά στο να διερωτώνται συνεχώς: «ΓΙΑΤΙ είναι έτσι;»!

8.   Το εκπληκτικό και σαφώς εξοργιστικό με τέτοιου είδους παροχές, είτε αυτές δίδονται από το εκάστοτε κόμμα που κυβερνά ή ζητούνται κάθε φορά από κοινωνικές ομάδες, είναι ότι καμία πλευρά ούτε θέτει, μήτε απαντά στο εξής καίριο ερώτημα: Ποιος πληρώνει; Ο λόγος είναι απλός, όπως και η απάντηση: Όπως πάντα ο συνήθης «ύποπτος», ο Μαλ….!