ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ… MILIONI AUGURI! Μέρος 2ο

Συνεχίζοντας με το 2^ο και τελευταίο μέρος των άρθρων με τον παραπάνω τίτλο, θα αναφερθούμε αφενός σε ορισμένες καταστάσεις, χαρακτηριστικές του τρόπου διακυβέρνησης και των αντιλήψεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του τρόπου και των αντιλήψεων που επικρατούν στην αντιπολίτευση, όχι μόνο στην Ελλάδα είναι αλήθεια, όταν αυτή ασκεί τα καθήκοντά της, ακόμα και όταν πρόκειται για πολύ σοβαρά ή εθνικά θέματα, και αφετέρου των όσων συνέβησαν προς το τέλος της κυβερνητικής του θητείας, καταλήγοντας όπως πάντα στα αναγκαία, απρόσμενα ίσως αυτή τη φορά, συμπεράσματα.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ (συνέχεια)

ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η ασφάλεια των πολιτών αποτελεί σημαντικό μέρος από τα καλούμενα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αναπόσπαστο μέρος τελικά της ελευθερίας που αυτοί, οι πολίτες, δικαιούνται να έχουν, με το να προστατεύεται η κατοικία τους, η περιουσία τους, η ζωή τους, ο γραπτός και προφορικός λόγος και η διατύπωση της σκέψης τους.

Γι’ αυτό υπάρχουν οι σχετικοί νόμοι που, δόξα τω θεώ, στην Ελλάδα είναι απ’ εκείνα που βρίσκονται όχι μονό σε αφθονία, αλλά σε υπεραφθονία. Φαίνεται όμως ότι στη χώρα αυτή ένα από τα τόσα παράδοξα που συμβαίνουν είναι και το να ψηφίζονται μεν οι Νόμοι, πρακτικά όμως να μην εφαρμόζονται, γι’ αυτό και το περίφημο: Στην Ελλάδα, υπάρχει ανάγκη να ψηφιστεί ένας Νόμος, που θα καταστήσει αναγκαστική την εφαρμογή όλων τω υπολοίπων!

Είναι μια κατάσταση που υπάρχει και μας ταλαιπωρεί χρόνια τώρα, επί ημερών όμως ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση αυτή, με μία σειρά πράξεων και νομοθετημάτων, έλαβε απρόσμενα μεγάλες, απαράδεκτες ή επικίνδυνες, λάβετέ το εσείς όπως νομίζετε, διαστάσεις.

Κατ’ αρχάς καταργήθηκε η ομάδα «ΔΕΛΤΑ», διότι, κατά τις αντιλήψεις των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ήταν συνυφασμένη με επεμβάσεις και σε διαδηλώσεις και, σύμφωνα με τέτοιες αντιλήψεις, δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα που να δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα στον λαό¹, όπως «τρόικα» που μετονομάσθηκε σε «θεσμούς»(!) και τόσα άλλα, τουλάχιστον περίεργα.

Μετά ήρθε ο «νόμος Παρασκευόπουλου», όπου με σκεπτικό την αποσυμφόρηση των φυλακών, κάτι που θα μπορούσε να είναι σωστό, αν και η δικαιοσύνη, ο ποινικός κώδικας για να ακριβολογούμε, ήταν προς την ίδια κατεύθυνση, θεσπίστηκαν ευνοϊκές διατάξεις για τη χορήγηση αδείας ή την αποφυλάκιση ακόμα και επικίνδυνων, «σκληρών» και αμετανόητων φυλακισμένων που είχαν καταδικαστεί, πολλές φορές επανειλημμένα, για σωρεία αδικημάτων, όπως κλοπές, εισαγωγή και «κεντρική» διάθεση και διακίνηση ναρκωτικών, ένοπλες ληστείες, φόνους και άλλες τέτοιες «θεάρεστες» πράξεις.

Αποτέλεσμα; Να αυξηθεί η εγκληματικότητα, με καθημερινές σχεδόν ληστείες σε μέσα μεταφοράς και δρόμους, σε σπίτια και απόμακρες κατοικίες, αλλά και σε Τράπεζες, ΑΤΜς και χρηματαποστολές, φόνους συνταξιούχων, ακόμα και για λίγα Ευρώ, περεταίρω περιθωριοποίηση υποβαθμισμένων περιοχών και γενικά μια κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί, έστω με κάποια δόση υπερβολής, με τον τίτλο της ταινίας: «Τρόμος πάνω στην πόλη».

Δεν έφθανε όμως αυτό, ήρθαν κι άλλα. Έτσι καταργήθηκαν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, με κατάδικους για τρομοκρατία να μεταφέρονται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου πέρα από την ευκολότερη επικοινωνία τους με άλλους ομοϊδεάτες, αποφεύχθηκε κυριολεκτικά στο παραπέντε να πραγματοποιηθεί η «μεγάλη απόδραση», ίσως η μεγαλύτερη που θα είχε συμβεί ποτέ στα χρονικά των φυλακών.

Ήρθε όμως και ο νόμος του υπουργού «παιδείας» κ. Γαβρόγλου, νόμος 4485 του 2017, όπου, σχεδόν πάνω-πάνω, στο άρθρο 3 περί Ακαδημαϊκών ελευθεριών, ήρθε και με τη «βούλα», που λένε, η επαναφορά του «Ασύλου» στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, όπως βέβαια το εννοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού, αναφέροντας μεν στη §2 του άρθρου αυτού ότι: «Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των Α.Ε.Ι. επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής», συμπληρώνει αμέσως μετά: «και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση», καταργώντας έτσι ουσιαστικά την άμεση επέμβαση της αστυνομίας σε περίπτωση διενέργειας παρανόμων πράξεων, αφού αυτά πρώτα θα πρέπει να θεωρηθούν κακουργήματα και μετά θα πρέπει να συγκληθούν οι Πρυτανικές αρχές, όπως λένε δηλαδή: Πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο!

Ήταν βλέπετε αυτό που μας «έλλειπε», αυτό που «εμπόδιζε» την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα Ιδρύματα αυτά, εμπόδιζε όμως πριν, όπως έδειξε η πραγματικότητα, να μετατραπούν σε άντρο παραεμπορίου, διακίνησης ναρκωτικών, «μπαχαλάκηδων» και δήθεν αναρχικών, ήταν αυτό που μας εμπόδιζε να παρακολουθούμε πλέον, αδιάλειπτα, κάθε Παρασκευο-σαββατο-κύριακο τις «ηρωικές» εξόδους των δήθεν αναρχικών, με ρεαλιστικές σκηνές μάχης μεταξύ των τελευταίων και των δύσμοιρων αστυνομικών, μια ευγενική «χορηγία» της πολιτείας που φρόντιζε, προς τέρψη των θεατών, οι αστυνομικοί να μη παραμελούν την εξάσκηση τους στον «χορό της φωτιάς».

Ήταν όμως και η επίσημη καθιέρωση της «Μονμάρτης» των Αθηνών, όπου όμως αντί για κέντρο καλλιτεχνών και διανοουμένων, έγινε πραγματικό άβατο, κέντρο των επονομαζόμενων «συλλογικοτήτων» (πού ανακαλύπτει αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά τέτοιους όρους; Πραγματικά ανεξάντλητος!) και κάθε είδους παρανομίας και παραβατικότητας.

Το κερασάκι στην τούρτα, για να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση που τόσο συνηθίζεται, απετέλεσε η ας την πούμε τουλάχιστον περίεργη ανοχή της πολιτείας, αλλά και της αστυνομίας, στις επανειλημμένες καταδρομικές επιδρομές σε δημόσιες υπηρεσίες και στους βανδαλισμούς ξένων πρεσβειών, τελευταία μάλιστα στον ίδιο τον ναό της Δημοκρατίας, όπως με τόσο στόμφο συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, τη Βουλή, μελών αυτής της περίεργης «συλλογικότητας», του Ρουβίκωνα.

Το πράγμα όμως ξεφεύγει, καταντά εντελώς αδιανόητο, όταν μέλη του τελευταίου συλλαμβάνονται στην επιδρομή αυτή και αντί να παραπεμφθούν σε δίκη με τη διαδικασία του αυτόφωρου, ο φρούραρχος του Κοινοβουλίου, κατόπιν συνεννόησής του με τον πρόεδρο της Βουλής κ. Βούτση και τον αναπληρωτή υπουργό κ. Τόσκα ζήτησε να μη γίνουν προσαγωγές, παρά να καταγραφούν απλά τα στοιχεία τους και να αφεθούν ελεύθεροι. Το πιο εξωφρενικό, μάλιστα, είναι ότι τα πληρώματα των δύο περιπολικών της Άμεσης Δράσης διατάχθηκαν να επιστρέψουν τους προσαχθέντες -πού νομίζετε;- εκεί που συνελήφθηκαν, στη Βουλή!!! Εδώ καταλαβαίνετε ότι τα λόγια και κάθε περαιτέρω σχόλιο απλώς περιττεύουν.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Στο θέμα αυτό, σε μια χώρα που δεν έχει ακόμη ξεφύγει από την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της, δύο σχετικά ερωτήματα μπορεί να τεθούν:

1.    Μπορεί να υπάρχει οικονομική ανάπτυξη χωρίς φροντίδα για τους οικονομικά ασθενέστερους;

 2.    Αντίθετα, μπορεί να υπάρχει σοβαρή κοινωνική πολιτική χωρίς αντίστοιχη οικονομική ανάπτυξη;

Εάν τυχόν επιλέξετε ένα από τα δύο αυτά ερωτήματα σίγουρα θα κάνετε λάθος. Ανάπτυξη και κοινωνική πολιτική είναι οι δύο παράμετροι του προβλήματος αυτού που, όταν βρίσκονται σε σχετική ισορροπία μεταξύ τους, διασφαλίζουν, τότε και μόνο τότε, ότι το αποτελέσματα θα είναι αποδεκτό, μόνιμο και όχι προσωρινό.

Πράγματι, με τη φροντίδα των οικονομικά ασθενέστερων διασφαλίζεται η ύπαρξη κοινωνικής δικαιοσύνης και κατά συνέπεια ειρήνης, τόσον απαραίτητης για τη διατήρηση της ανάπτυξης, ενώ με την ύπαρξη οικονομικής ανάπτυξης καθίσταται δυνατή, σε μόνιμη βάση, η διατήρηση της όποιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, οι προηγούμενοι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επικεντρώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά, με τεράστια ευθύνη και των δανειστών μας, κυρίως των Γερμανών, στη μείωση των τεράστιων πράγματι ελλειμμάτων, εφαρμόζοντας την πολιτική που θεωρούσαν οι τελευταίοι ως την πλέον ενδεδειγμένη, δηλαδή αυτήν της αυστηρής οικονομικής λιτότητας, ανελαστικοί στη νοοτροπία ως λαός και μη μπορώντας να ξεπεράσουν στην οικονομία το σύνδρομο της Βαϊμάρης.

Ήταν μια οικονομική πολιτική που επικεντρώθηκε κυρίως στη απότομη μείωση των κάθε είδους δαπανών, με παράλληλη επιβολή φόρων, πολλών φόρων, μια πολιτική του τύπου «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι»(!), όπου όμως μαζί με τον πονοκέφαλο που σχεδόν εξαφανίστηκε μας παρέμεινε και ένα σχεδόν 26% του ενεργού πληθυσμού της χώρας χωρίς εργασία.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και της τερατώδους ανεργίας, με την παντελή μεν έλλειψη όλα τα χρόνια της κρίσης κάποιας δικής μας οικονομικής πρότασης, εμμονή όμως στο «μη μου… τα ψηφαλάκια τάρατε!» και σθεναρή αντίσταση σε κάθε μορφή μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του κράτους, δεν μπόρεσαν παρά να φανούν στην οικονομία, με κλείσιμο χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων, δραστικές μειώσεις στα εισοδήματα και τις συντάξεις και με εκατοντάδες χιλιάδες νέους να εγκαταλείπουν τη χώρα άρον-άρον, κοντολογίς μια πολιτική που οδήγησε σε 25% περίπου μείωση του ΑΕΠ μέσα σε λίγα χρόνια, κάτι που θύμιζε την αντίστοιχη οικονομική καταρράκωση της Γερμανίας μετά τη συνθηκολόγηση του Α’ Παγκοσμίου πολέμου.

Τα αποτελέσματα όμως αυτά δεν φάνηκαν να συγκινούν και να μεταπείθουν τους Γερμανούς και τα κράτη που τους υποστήριζαν, γιατί άλλωστε; Ως γνωστόν, «ξυλιές σε ξένο… κόλο δεν πονάνε», πονάνε;

Ήρθε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Προσπάθησε να μειώσει την ανεργία, έστω κι αν πάνω από τις μισές νέες προσλήψεις είναι μερικής απασχόλησης και αφορούν σε μεγάλο βαθμό την εστίαση και το εμπόριο καθώς και την εποχική απασχόληση στον τουρισμό. Προσπάθησε επίσης να αποκαταστήσει το κοινωνικό κράτος, εφαρμόζοντας μια κοινωνική πολιτική και βοηθώντας με διάφορους τρόπους τους οικονομικά ασθενέστερους, στηριζόμενος στην λεγόμενη αναδιανομή του πλούτου², the Holy Grail (το άγιο Δισκοπότηρο) της εκάστοτε λεγόμενης Αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι εν μέρει το πέτυχε, στηρίχθηκε όμως, όπως ήδη αναφέραμε, κυρίως στην υπερ-φορολόγηση όσων ακόμη μπορούσαν να φορολογηθούν ή ακριβέστερα όσων δεν μπορούσαν να φοροδιαφύγουν.

Αυτό έγινε γιατί η δεύτερη παράμετρος της εξίσωσης, αυτή της ανάπτυξης, υπέστη καθίζηση τα δύο πρώτα χρόνια και ασθενική θετική τάση τα επόμενα, όπως αναφέραμε μεταξύ των άλλων στο θέμα της οικονομίας στο 1^ο μέρος, θύμα πολιτικής ατολμίας, ιδεοληψιών, αύξηση του κομματικού κράτους και της γραφειοκρατίας με ότι αυτό συνεπάγεται, υπερφορολόγησης και δαιμονοποίησης του κέρδους, μιας «πιπίλας» που κομμουνιστές και υπερ-αριστεροί δεν λένε να τη βγάλουν από το στόμα, και τόσα άλλα.

Έτσι, γυρίσαμε πάλι στο σημείο μηδέν, όπου οι παραμέτρου του προβλήματος που αφορούν την ανάπτυξη³ και την κοινωνική πολιτική περιμένουν κάποιον να τις εξισορροπήσει, πραγματικά όμως και μόνιμα αυτή τη φορά.

ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Αυτά είναι δύο θέματα που, ενώ είχαμε συλλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ, σε πολλά είναι αλήθεια πράγματα, να λαϊκίζει, ήρθαν τα θέματα αυτά για να αντιστραφούν οι ρόλοι και την αντιπολίτευση, σχεδόν όλη την αντιπολίτευση, να παίρνει τη σκυτάλη και, λαϊκίζοντας, «να του δίνει να καταλάβει». Τι δεν είπαν!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και να τα εξετάσουμε ένα-ένα.

Συνταξιοδοτικό

Κατ’ αρχάς το συνταξιοδοτικό είναι μια παλιά, πονεμένη ιστορία που τα αίτια της είναι πολλά, πάρα πολλά, τι να πρωτοαναφέρει κανείς. Για να γίνει όμως κάπως αντιληπτό το θέμα, ποιες δηλαδή είναι οι παθογένειες του καθώς και το πώς βασικά λειτουργεί, αλλά και τι έγινε ή δεν έγινε για να εξορθολογηστεί, θα πρέπει να αναφέρουμε, έστω και συνοπτικά, τα παρακάτω:

·   Ληστρική εκμετάλλευση των αποθεματικών τους, δεδομένου ότι από το 1950 τα Ταμεία υποχρεώθηκαν να καταθέτουν τα αποθεματικά τους άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδος και αντίθετα, να δανείζονται τα ίδια με πολύ υψηλά επιτόκια, κάτι που βελτιώθηκε κάπως την περίοδο 1975 έως το 1982.

·    Απαλλαγή μεγάλων κοινωνικών ομάδων από την υποχρέωση καταβολής εισφορών ή καταβολή μειωμένων εισφορών σε σχέση με τις παροχές.

·    Ευνοϊκά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης με απονομή συντάξεων σε σαρανταπεντάρηδες ή πενηντάρηδες, δικαιώματα στις πρόωρες συντάξεις, ιδιαίτερα των γυναικών, απονομή συντάξεων σε πρώην βουλευτές ή πρωθυπουργούς και σε «άγαμες θυγατέρες», ελαστικότητα στην απονομή των συντάξεων αναπηρίας σε άτομα καθ' όλα υγιή και σχετικά νέα και αλόγιστη επέκταση βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

·   Καθυστερήσεις εξόφλησης οφειλών και τεράστια εισφοροδιαφυγή, με μεγάλο ποσοστό εργαζομένων, ιδίως μεταναστών, να δουλεύουν ανασφάλιστοι ή να ασφαλίζονται λιγότερες μέρες από τις πραγματικές, με το μέγεθος της εισφοροδιαφυγής να ανέρχεται σε δισεκατομμύρια Ευρώ.

·     Πληθώρα ασφαλιστικών οργανισμών, οργανωτικές ανεπάρκειες, γραφειοκρατικές και αναχρονιστικές διαδικασίες και πλημμελής αξιοποίηση των αποθεματικών.

·     Τέλος, αν μπορούμε βέβαια να πούμε έτσι, ήρθε σε όλα αυτά να προστεθεί η οικονομική κρίση με την τεράστια ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς και ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και η μεγάλη γήρανση του πληθυσμού με την υπογεννητικότητα και την παράταση του ορίου ζωής, παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά τη σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας είναι το διανεμητικό (pay as you go), δηλαδή οι σημερινοί εργαζόμενοι με τις εισφορές τους (και τη φορολογία τους) πληρώνουν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, προσδοκώντας ότι αύριο θα τύχουν της ίδιας αλληλεγγύης από τα παιδιά τους. Είναι η περίφημη και τόσο υποστηριζόμενη από αριστερούς συνδικαλιστές «αλληλεγγύη των γενεών!», ενώ επειδή οι τρέχουσες εισφορές (εργαζομένων και εργοδοτών) δεν αρκούν να καλύψουν τη χορήγηση των παρεχόμενων συντάξεων, δημιουργούντα ελλείμματα που καλύπτονται, χρόνια τώρα, από τον Κρατικό Προϋπολογισμό.

Ας σημειωθεί ότι, αν και έγιναν πολλές απόπειρες μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού, πάντα με πνεύμα «κοινωνικής αλληλεγγύης», η πρώτη πραγματικά σοβαρή, που έδωσε ανάσες για αρκετά χρόνια στο σύστημα, ήταν τα χρόνια 1992-1993 από τους Σιούφα και Μάνο, ενώ στην περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη χάθηκε, με την αποπομπή Γιαννίτση, η πιο μεγάλη ευκαιρία για ένα βιώσιμο για αρκετά χρόνια ασφαλιστικό.

Πάντως, η τελευταία δραστική μεταρρύθμιση, πριν από την ονομαζόμενη με το όνομα του κ. Κατρούγκαλου, ήταν αυτή των Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, το 2010, η οποία άλλαξε πολύ την «αρχιτεκτονική» του συστήματος και το έβαλε σε μια ρότα εξορθολογισμού, αν και σταθερή και βιώσιμη λύση δεν έχει ακόμη βρεθεί.

Έτσι, με το ένα και το άλλο φθάσαμε στο σημείο κάποιος που είχε εργαστεί χρόνια, καταβάλλοντας ένα «σκασμό» λεφτά, να καταλήγει να παίρνει σήμερα στην κυριολεξία… αντίδωρο!

Βέβαια, όσο η οικονομία αναπτυσσόταν, έστω με δανεικά, η αύξηση των εισοδημάτων και των εσόδων του κράτος, δεν άφηναν να φανεί καλά, απ’ όλους τουλάχιστον, το «τέρας» που κρυβόταν από πίσω, ένα τέρας που κατέτρωγε τεράστια αναλογία από τα κρατικά έσοδα και ο λαϊκισμός κομμάτων και συνδικαλιστών δεν άφηναν κανένα να το αγγίξει. Μετά όμως, με την οικονομική κρίση έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο, αφού τα κρατικά έσοδα δεν έφθαναν πλέον να υποστηρίξουν σε τόσο μεγάλο βαθμό τη χορήγηση συντάξεων (εντάξει ό,τι είχε απομείνει από αυτές), συντάξεων που ο αριθμός τους με τις μαζικές συνταξιοδοτήσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης είχε αυξηθεί. Το τραγικό σε όλη την ιστορία είναι ότι οι νέοι εργαζόμενοι αντιλήφτηκαν και αποδέχτηκαν με πίκρα ότι γι’ αυτούς… συντάξεις «γιοκ»!

Ήρθε λοιπόν ο τόσο συκοφαντημένος νόμος Κατρούγκαλου, μια προσπάθεια να μπει μια λογική στην απονομή ων συντάξεων, να μαζευτούν σε έναν οι αναρίθμητοι ασφαλιστικοί φορείς και να συμμαζευτούν περαιτέρω κάπως τα ασυμμάζευτα, χωρίς όμως κι αυτός να αποφύγει τελικά τις υποχωρήσεις και να μπορεί να λύσει μακροπρόθεσμα⁴ το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Έδωσε όμως στην αντιπολίτευση την ευκαιρία να επωφεληθεί και να λαϊκίσει, δυσφημώντας τη μεταρρύθμιση αυτή, κάτι που συνέβαλλε στο να προκληθούν τεράστιες σχετικές κοινωνικές αντιδράσεις, κάνοντας ότι ξεχνά ότι με δικές της βασικά πράξεις και παραλείψεις ξεκίνησε και γιγαντώθηκε το συνταξιοδοτικό πρόβλημα.

Βλέπετε, κανείς δεν θέλει, όταν κυρίως είναι οικονομικά στριμωγμένος, να του παίρνουν κι άλλα, με πρώτους τους ελεύθερους επαγγελματίες που τους τσάκισε κυριολεκτικά η φορολογία, από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να δίνεις γύρω στα 300 Ευρώ τον μήνα και να περιμένεις να παίρνεις μια παχυλή, όπως πρώτα, σύνταξη!

Μακεδονικό

Εδώ, τι να πει κανείς! Όταν το κομματικό συμφέρον και επιδιώξεις μπαίνουν πιο μπροστά από τα συμφέροντα της χώρας, όταν για να κερδηθούν «ψηφαλάκια» ξεχνιούνται τα πάντα, ακόμα κι αυτά που η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και τότε κυβέρνηση υπεστήριζε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τότε, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι η νοοτροπία των κομμάτων μπορεί να αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα!

 Έτσι, αντί να δούμε ότι κινδύνευε να παγιωθεί (ουσιαστικά είχε παγιωθεί) μια κατάσταση που θα δημιουργούσε μόνιμα προβλήματα στη χώρα μας, με αλυτρωτισμούς και οικειοποίηση προσώπων και της ιστορίας της αρχαίας Μακεδονίας, αντί να δούμε ότι ο εξ ανατολών «λύκος» καραδοκούσε να αρπάξει την ευκαιρία και να μας δημιουργήσει μια επικίνδυνη κατάσταση⁵ κι από βορρά, αντί να δούμε ότι τελικά θα βρισκόμαστε απομονωμένοι απ’ όλους τους δυτικούς μας συμμάχους, με ό,τι αυτό σήμαινε, σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση (προς τιμήν του «το Ποτάμι» δεν συμμετείχε σ’ αυτή την «κομπανία») επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου ανεύθυνη προπαγάνδα, διαδίδοντας και υποστηρίζοντας ότι τάχα παραδώσαμε τη Μακεδονική εθνότητα και γλώσσα⁶ στους βόρειους γείτονες μας.

Βέβαια, το ιδανικό θα ήταν η Ιθαγένεια (Nationality είναι ο όρος σ’ όλα τα επίσημα κρατικά έγγραφα των χωρών) και η γλώσσα να ήταν Βορειο-μακεδονική, όπως Βόρειος Μακεδονία τελικά συμφωνήθηκε να είναι η ονομασία της χώρας αυτής (όχι κρατίδιο, ακούτε όλοι εσείς οι υπερπατριώτες!), αλλά σε μία συμφωνία, που χρόνια τώρα οι κάτοικοι της χώρας αυτής, αλλά και όλες σχεδόν οι άλλες, έστω κι αν μερικές ανεπίσημα, την αποκαλούσαν σκέτα Μακεδονία, δεν μπορείς να τα έχεις όλα, εκτός και… την κατακτήσεις και επιβάλεις με το «έτσι θέλω» τους όρους σου.

ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ

Και βγήκαμε από τα Μνημόνια! Καλύτερα, βέβαια, «Βγάλαμε τη χώρα από τα Μνημόνια», όπως το διατύπωσε ο κ. πρωθυπουργός, αναγγέλλοντας στην πραγματικότητα, από την Ιθάκη, τη συμβατική λήξη της 3ης δανειακής μας σύμβασης με τους εταίρους δανειστές μας, θέλοντας όμως έτσι, συμβολικά, να παραβάλλει το γεγονός αυτό με το τέλος της οδύσσειας, της χώρας και της οικονομίας της στα χρόνια της κρίσης αυτή τη φορά.

Μετά το θαυμαστό αυτό γεγονός ήμασταν πλέον έτοιμοι να εφαρμόσουμε χωρίς «δεσμεύσεις»⁷ το πραγματικό πρόγραμμα μας, κάτι που πράγματι έγινε.

Έτσι, η αρχή έγινε με ένα «μπαράζ» οικονομικών μέτρων που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός από το βήμα της 83^ης ΔΕΘ, προχωρώντας στη συνέχεια, πριν τα Χριστούγεννα, σε έκτακτη χορήγηση «Δώρου Χριστουγέννων» στους συνταξιούχους και αποφασίζοντας μονομερώς την αύξηση του κατώτατου μισθού στις αρχές του 2019.

Πριν να προχωρήσει όμως και στα υπόλοιπα, μεσολάβησε η αποχώρηση των «υπερήφανων» και «ανεξάρτητων Ελλήνων», των ΑΝΕΛ, με κίνδυνο να χαθεί η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή και να χάσει πρόωρα ο μεν ΣΥΡΙΖΑ την «εξουσία», μην προλαβαίνοντας να «ολοκληρώσει» το έργο του, οι δε βουλευτές του τις «καρέκλες» τους. Έτσι, για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, έγιναν πρωτοφανή σε έκταση πράγματα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε όλους αυτούς τους «παλιούς», ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του, ενσωματώνοντας κάθε γυρολόγο της πολιτικής που είχε μείνει ορφανός είτε γιατί το κόμμα του τελείωσε ή έβλεπε ότι τελειώνει, δεν είχε βλέπετε μέλλον, είτε γιατί αποπέμφθηκε (διαγράφηκε είναι η πιο ευκολοχώνευτη έκφραση) απ’ αυτό ή την παράταξη με την οποία συνεργαζόταν, ανεξάρτητα ότι πριν λίγο ακόμα όλοι αυτοί έλεγαν, και τι δεν έλεγαν, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι η περίπτωση που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και όπως λέμε, μάζευε κι ας είναι ρόγες! ή διαφορετικά, πιο δεικτικά όμως, γιατί η κατάσταση που δημιουργήθηκε το επιβάλλει: κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!

Ήρθε όμως μετά και η παραμονή των Ευρωεκλογών καθώς και της εκλογής δημοτικών και περιφερειακών «αρχόντων». Εκεί, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε στην κυριολεξία τα ρέστα του, τα ‘δωσε όλα, βγάζοντας από το μανίκι όλους τους άσους που φύλαγε τόσο καιρό για την περίσταση αυτή. Έδωσε, τι δεν έδωσε! Επιδόματα, και μάλιστα σε μόνιμη, όπως διευκρίνησε, βάση, που τα ονόμασε «13^η σύνταξη», διευκολύνσεις για πληρωμή με δόσεις των οφειλών στα Ασφαλιστικά Ταμεία και την Εφορία, που τις ονόμασε, ανεξάρτητα από την πραγματική τους διάρκεια, «120 δόσεις», μειώσεις του ΦΠΑ σε τρόφιμα και τόσα άλλα. Σωστό «μάννα εξ ουρανού», που όσοι το έλαβαν δεν είπαν βέβαια όχι και τα «δημόσια» μέσα ενημέρωσης, ραδιόφωνο και τηλεόραση να μην παύουν να το διαλαλούν συνεχώς, εντελώς «αμερόληπτα».

Το ωραίο είναι ότι όλα αυτά εξαγγέλθηκαν χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συμφωνία με τους «θεσμούς» (τι τέλος μνημονίων διατυμπανίζαμε τόσον καιρό), και μάλιστα με βάση προβλέψεις για πιθανά περισσεύματα των ετών 2019 μέχρι και αυτού του 2022(!), δηλαδή πάνω από τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5%, που είμαστε υποχρεωμένοι βάση συμφωνίας να διατηρούμε μέχρι το 2022. Μετά σου λένε ότι τα βραβεία Nobel οικονομίας δίνονται με αξιοκρατικά και αντικειμενικά κριτήρια!

Μετά όμως τη μεγάλη υποχώρηση που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και την ανακοίνωση ότι θα προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές, πριν κλείσει η Βουλή δόθηκε μια ακόμη παράσταση, όπου υπουργοί και βουλευτές συναγωνίστηκαν ποιος θα κάνει τις περισσότερες μετατάξεις και υποβάλλει τις περισσότερες τροπολογίες, με «αντικειμενικά» όμως πάντοτε κριτήρια.

Εάν τώρα νομίσατε ότι, εντάξει, όλα αυτά τελείωσαν, αφού η Βουλή έκλεισε, η κυβέρνηση παραιτήθηκε και προκηρύχθηκε και επίσημα ή έναρξη της προεκλογικής περιόδου, μάλλον κάνετε κάποιο λάθος, δεδομένου ότι δεν πρόλαβε ο πρωθυπουργός να υποβάλλει την παραίτηση του και σχεδόν αμέσως, στο Μέγαρο μουσικής αυτή τη φορά, μιας και το Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο στη Θεσσαλονίκη θυμίζει άλλες αντίστοιχες προεκλογικές εξαγγελίες που δεν θεωρήθηκε σκόπιμο να έρθουν πάλι στη μνήμη, εξήγγειλε, και τι δεν εξήγγειλε, δεδομένου ότι αυτά δεν υπάρχει ανάγκη να έρθουν άμεσα προς ψήφιση στη Βουλή, ούτε κατά συνέπεια υπάρχει φόβος μήπως και αντιδράσουν οι δανειστές.

Έτσι, εξαγγέλθηκαν μειώσεις σε φόρους και εισφορές, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για να αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά κάποια απ’ αυτά, μέχρι δημιουργία 500 χιλιάδων(!) νέων θέσεων εργασίας⁸. Και να σκεφτεί κανείς ότι τέσσερα χρόνια τώρα καρκινοβατεί η μεγαλύτερη ίσως επένδυση που ήταν σχεδόν έτοιμη να γίνει στη χώρα μας, μια επένδυση που, πέρα από ζεστό χρήμα που θα έφερνε άμεσα, αλλά και θα δημιουργούσε έμμεσα, και την αναβάθμιση και διάπλαση της περιοχής του Ελληνικού, που θα την καθιστούσε σίγουρα από τους καλύτερους και σημαντικότερους προορισμούς της ανατολικής Μεσογείου, θα έφερνε και δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Το θέμα, βέβαια, είναι ποιος, εκτός από τους «οπαδούς» και τους χειροκροτητές, τον πιστεύει πλέον, αφού, όποιος καεί στο χυλό, φυσά και… το γιαούρτι!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Ίσως κάποιοι απ’ εσάς, ενδεχόμενα οι περισσότεροι, θεωρήσουν ότι τη μερίδα του λέοντος της κριτικής που ασκήθηκε με τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω την έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν έχουν άδικο, αν και οι υπόλοιποι (εντάξει, σχεδόν όλοι), για να μη μείνουν παραπονεμένοι και να είμαστε αντικειμενικοί, πήραν κι αυτοί τη «μεριδούλα» τους. Πάντως, για να είμαστε εντελώς ξεκάθαροι προς όλους, πρέπει να τονίσουμε ότι, αν και καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια αυτά που αναφέρονται να στηρίζονται σε δημοσιευμένα στοιχεία, ισχύει πάντοτε η ρήση του Μενάνδρου: πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος!

Οι λόγοι λοιπόν που η κριτική στράφηκε κυρίως προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλοί, οι κυριότεροι των οποίων είναι:

·    Κατ’ αρχάς τα άρθρα αυτά είχαν ως αφορμή την πρόσφατη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές και την έκδηλη αρχικά αμηχανία του, δυσκολία, αν θέλετε, να παραδεχθεί την ήττα αυτή και να προχωρήσει μετά σε προσεκτική και σοβαρή ανάλυση του πώς και γιατί αυτό συνέβη, χωρίς πρόχειρες και υπό το κράτος της ήττας αυτής, όπως έγινε αρχικά, δικαιολογίες.

·     Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία 5 σχεδόν χρόνια. Θεωρείται λοιπόν λογικό το επίκεντρο της κριτικής, της όποιας κριτικής και με οποιαδήποτε αιτία, να επικεντρώνεται κυρίως στα πεπραγμένα της διακυβέρνησης αυτής, αφού τα πεπραγμένα των κομμάτων που κυβέρνησαν πριν, αφού κρίθηκαν στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές από τον κόσμο, δεν εγκρίθηκαν για διαφόρους λόγους.

·     Είναι γεγονός ότι ως λαός έχουμε την τάση να ξεχνάμε εύκολα τι συνέβη στο παρελθόν και, το κυριότερο, γιατί αυτό συνέβη, κάτι που μας έχει οδηγήσει συχνά σε όχι και πολύ ευχάριστες καταστάσεις. Με δεδομένο λοιπόν αυτό, αφού η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πρόσφατη στην πολιτική μας ιστορία, αλλά και τους άλλους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, θεωρήσαμε σκόπιμο να αναφερθούμε πιο εκτεταμένα, όσο η μορφή των άρθρων αυτών το επιτρέπει, στα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, τεκμηριώνοντας όμως την κριτική μας με κατά το δυνατόν περισσότερα στοιχεία και παραπομπές.

Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι για τους οποίους αναφερθήκαμε στα πεπραγμένα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, λόγοι που έχουν ως αφετηρία τη δηλούμενη απ’ αυτόν ιδεολογική του τοποθέτηση. Κι εδώ οφείλουμε να είμαστε αυστηροί, πολύ αυστηροί, γιατί:

·    Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια σχετικά νέα πολιτική δύναμη στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, με ραγδαία άνοδο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων στην περίοδο των χρόνων της οικονομικής κρίσης, καταλαμβάνοντας τη θέση του πάλαι ποτέ πανίσχυρου, και αμετάλλακτου δυστυχώς, ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόμενος μάλιστα ως το κατ’ εξοχήν «καθαρόαιμο» και όχι «σοσιαλίζον» κόμμα της Αριστεράς.

·     Η διαφορά όμως μεταξύ των όσων έλεγε ως αντιπολίτευση, εκείνων που διεκήρυττε προεκλογικά καθώς και των όσων έπραξε μετά ως κυβέρνηση ήταν, αν και το φαινόμενο δεν είναι και κάτι το εντελώς νέο, τουλάχιστον στα υπόλοιπα κόμματα στη χώρα μας, πράγματι εντυπωσιακή, τουλάχιστον για ένα κόμμα που υποτίθεται, ως αριστερό, ότι έχει και διέπεται από σταθερές αρχές.

·     Η συνεργασία του με ένα άκρως εθνικολαϊκίστικο, σχεδόν ακροδεξιό, κόμμα, οι όχι και τόσο ξεκάθαρε εμπλοκές του με οικονομικούς παράγοντες και άλλους τύπους, ο διασυρμός, με αφορμή την υπόθεση Novartis⁹, με διάτρητες μαρτυρικές κατηγορίες και απαράδεκτους χειρισμούς από πλευράς κυβέρνησης, σχεδόν του συνόλου των πολιτικών του αντιπάλων, αλλά και τα όσα διέπραξε στο τέλος της κοινοβουλευτικής του θητείας, θα ‘λεγε κανείς ότι δεν συνάδουν με το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα», αλλά και τις αξίες, της Αριστεράς, καταφέροντας, και αυτό ίσως είναι το χειρότερο, δεινό πλήγμα σ’ αυτό που θέλει να είναι, και είναι, η πραγματική Αριστερά.

·     Τέλος, με συνθήματα του τύπου, «εμείς ή αυτοί», «με τους πολλούς ή τους λίγους», επανέφερε στο προσκήνιο, για καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς, διχαστικά διλήμματα που καλόν είναι ποτέ πια να μην επανέλθουν, γιατί έχουν τόσο ταλαιπωρήσει τον τόπο, ένα τόπο που πλήρωσε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, το τίμημα του διχασμού με αδελφικό αίμα και μεγάλες εθνικές τραγωδίες

Αν αναρωτιέστε τώρα πώς γίνεται προοδευτικοί άνθρωποι, πραγματικά αριστεροί, να στραφούν σε μια Αριστερά «γιαλαντζί», αυτή του κ. Τσίπρα, αυτό ίσως εξηγείται, χωρίς όμως και να δικαιολογείται, από το ότι, μετά τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και τελικά τη διάλυση της ΔΗΜΑΡ¹⁰ στα εξ ων συνετέθη, προδομένη από τους ίδιους τους αρχηγούς της, με την απουσία ουσιαστικά από την πολιτική σκηνή ενός σύγχρονου αριστερού, πραγματικά προοδευτικού κόμματος, έχοντας απομείνει αντ’ αυτού ένα ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ της Φώφης, που δεν πάνε εκεί ούτε με σφαίρες(!), σκέφτηκαν (λέμε τώρα) ότι, από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώτενα!

Σχετικά τώρα με τα όσα αναφέρθηκαν, ίσως να υπάρχει και μια μερίδα αναγνωστών, μικρή ενδεχόμενα, που πέρα από συμπάθειες και αντιπάθειες διέκριναν και εντόπισαν την ύπαρξη και ενός πιο ουσιαστικού προβλήματος, αυτού που είναι ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας, και το πρόβλημα αυτό έχει βαθιές ρίζες, είναι διαχρονικό, και με τη μία ή την άλλη του μορφή ταλαιπωρεί χρόνια τώρα, σχεδόν διακόσια(!), τη χώρα μας, με συνεχή πισωγυρίσματα, μην αφήνοντάς τη να αναπνεύσει ελεύθερα.

Η αιτία γι’ αυτό, αν το ψάξουμε, είναι ο ακράτητος πόθος όσων, επιδιώκοντας τη διακυβέρνηση του τόπου, ονειρεύονται την κατάληψη της εξουσίας και την παραμονή τους σ’ αυτήν, επωφελούμενοι μιας ανεπαρκούς και μη πραγματικής παιδείας του κόσμου και ενός κατ’ όνομα, σε μεγάλο βαθμό όμως αλλοιωμένου, δημοκρατικού πολιτεύματος, όπου η Εκτελεστική «εξουσία» εμπλέκεται με τη Νομοθετική και τη Δικαστική, αφού αφενός νομοθετεί και η ίδια και αφετέρου επιλέγει τους ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς. Εάν τώρα προσθέσουμε και το γεγονός ότι Εκτελεστική και Νομοθετική «εξουσία», διατηρούν το δικαίωμα τα ίδια πρόσωπα να εκλέγονται επανειλημμένα χωρίς χρονικούς περιορισμούς, καταλαβαίνεται πόση ομοιότητα έχει η σημερινή μας δημοκρατία με τις βασικές αρχές και τη διάκριση των εξουσιών της άλλης, της αρχαίας Αθηναϊκής!

Πηγαίνοντας όμως ακόμη πιο βαθιά, κοιτώντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη και κάνοντας με ειλικρίνεια κι εμείς την αυτοκριτική μας, πρέπει να ομολογήσουμε ότι κατά βάθος δεν φταίνε οι πολιτικοί, τουλάχιστον μόνον αυτοί, αλλά… κι εμείς οι ίδιοι που, από πολίτες που έχουν καθήκον να επιλέγουν τους αξιότερους να κυβερνήσουν και μετά να τους κρίνουν αυστηρά για ό,τι κάνουν ή δεν κάνουν, καταντήσαμε απλοί ψηφοφόροι, «οπαδοί» του ενός και του άλλου, αρκεί να μας χαϊδεύει τα αυτιά, τάζοντας μας παραμύθια, αυτά που, όπως φαίνεται, πάντα μας αρέσουν!

Εάν λοιπόν δεν κάνουμε, εμείς κυρίως, την αυτοκριτική μας αυτή και τελικά δεν αλλάξουμε, εάν δεν παραμερίσουμε το προσωπικό μας εγώ, αναγνωρίζοντας ότι έχουμε κάνει λάθος όταν το κάνουμε, δίνοντας κι ένα γερό μάθημα, με την ψήφο μας, σε όσους επεχείρησαν να μας ξεγελάσουν και να την υφαρπάξουν, ώστε αυτό να γίνει απόλυτα κατανοητό και απ’ όλους τους άλλους, τότε θα απευθύνονται αποκλειστικά και δικαιωματικά σ’ εμάς οι παρακάτω ευχές, περικομμένες όμως αναγκαστικά για λόγους δημοσίας αιδούς, που έστειλε ο αλησμόνητος κωμικός και αμίμητος σατυρικός ηθοποιός Χάρυ Κλύν:

 Milioni auguri (…) e Κρόνια Πολλά!

Σημειώσεις

1.    Λαός, μια λέξη που με εντελώς απλουστευτικό τρόπο υποδηλώνει τους πολίτες μιας χώρας, τους όχι ιδιαίτερα ευκατάστατους, που όλοι είναι το ίδιο και υποστηρίζουν ή συμμερίζονται τα όσα λέει ο ομιλητής, πολιτικός κυρίως, υπονοώντας ο τελευταίος ότι αυτοί οι πολίτες έχουν τα ίδια πολιτικά πιστεύω με τον ίδιο και για όφελος τους αναφέρει τα όσα αναφέρει.

2.   Αμάν βρε παιδιά με αυτό το τροπάρι της αναδιανομής του πλούτου. Μπορεί η τέως Σοβιετική Ένωση να απεβίωσε, οι μέθοδοι προπαγάνδας της όμως ζουν και βασιλεύουν! Πόσοι νομίζετε ότι είναι οι πραγματικά πλούσιοι Έλληνες, που φορολογούνται όμως; Τελικά, σκοπός δεν είναι πώς να μοιράζεις τη φτώχεια, αλλά πώς θα δημιουργείς νέο πλούτο, βρίσκοντας παράλληλα και αυτούς που φοροδιαφεύγουν, πλούτο από τον οποίο θα επωφελούνται όλοι! Αυτή είναι η αλήθεια, μια αλήθεια δύσκολη όμως, που θέλει σχέδιο, σοβαρούς και ηθικούς ηγέτες και μεγάλη προσπάθεια απ’ όλους και σε πάρα πολλούς τομείς. Όλα τ’ άλλα είναι παραμύθια, που τόσο μας αρέσουν, για να πάμε για ύπνο και όνειρα γλυκά, μέχρι να ξυπνήσουμε, έστω κάποτε!

3.   Το θέμα της ανάπτυξης αντιμετωπίζεται, ανάλογα με το ιδεολογικό υπόβαθρο των κομμάτων, με δύο, για να πάρουμε μόνο τις δύο εντελώς διαφορετικές, απόψεις:

·    Η πρώτη, η κομμουνιστική, εμμένοντας στο να μη αποδέχεται οτιδήποτε δεν είναι σύμφωνο με το καθαρά μαρξιστικό αφήγημα και την ιδανική διαχείριση των πραγμάτων, οικονομικό μοντέλο και τρόπος διακυβέρνησης, που αυτό ευαγγελίζεται, θεωρεί ότι η ανάπτυξη είναι κάτι που, ενώ, κατ’ αυτήν, αποσκοπεί μόνο στην ενίσχυση του Κεφαλαίου (αχ, αυτό το Κεφάλαιο!), προβάλλεται από τα αστικά κόμματα ως η λύση στα προβλήματα της εργατικής τάξης (να δούμε τώρα, που η μεσαία, η αστική, τάξη έχει τόσο πολύ αυξηθεί κι έρχεται με γοργούς ρυθμούς η επέλαση των robots για την ανάληψη κάθε είδους εργασίες, ποια θα είναι αυτή η τόσο ταλαιπωρημένη από πρόσωπα και ιδεολογήματα εργατική τάξη; Τα robots;).

·     Αντίθετα, η άλλη άποψη, η καθαρά φιλελεύθερη, θεωρεί ότι, κάνοντας δύο-τρία βασικά πράγματα, η ανάπτυξη θα έρθει και θα λυθούν τα προβλήματα μας.

Η τελευταία άποψη, αν και φαίνεται λογική, δεν είναι έτσι, είναι εξαιρετικά απλουστευτική, διότι η ανάπτυξη χρειάζεται, όπως και ένας ζωντανός οργανισμός για να αναπτυχθεί, και μια σειρά άλλων πραγμάτων, που είναι με τη σειρά, για να αναφέρουμε τα κυριότερα:

·   Μείωση, τουλάχιστον, της γραφειοκρατίας και της παραγωγή υπό «ρυθμόν πολυβόλου» φορολογικών νομοσχεδίων, μείωση της επιβάρυνσης των επιχειρήσεων, επιβάρυνση που γίνεται μέχρι τώρα με κάθε δυνατό τρόπο και με κάθε ευκαιρία, σε λογικά και ανταγωνιστικά πλαίσια, κάτι που για να γίνει απαιτεί οπωσδήποτε και τη μείωση τουλάχιστον, ιδανικά την εξάλειψη, της φοροδιαφυγής (βλέπε για αυτά σχετικές προτάσεις στο βιβλίο «Τικ-Τακ»).

·     Για να γίνουν όμως αυτά απαιτείται και μια ικανή να διοικήσει και χρηστή στη διοίκηση κυβέρνηση, που θα μειώσει τη διαφθορά και την κομματοκρατία, κι αυτό με τη σειρά του για να γίνει χρειάζεται εκλογή των καλυτέρων με ένα εκλογικό σύστημα (βλέπε σχετική και ολοκληρωμένη πρόταση στο βιβλίο «Τικ-Τακ») που να το επιτρέπει.

·     Τέλος, για να γίνουν όλα, μα όλα αυτά, χρειάζονται πολίτες που να έχουν λάβει πραγματική παιδεία (βλέπε σχετική πρόταση στο βιβλίο «Τικ-Τακ»), αυτήν που διαχωρίζεται από την εκπαίδευση, πολίτες που πιστεύουν σε αξίες και έχουν μάθει να σκέπτονται και να κρίνουν, κάτι που προϋποθέτει από τις κυβερνήσεις που θα υπάρξουν και τους υπουργούς παιδείας πρώτα-πρώτα ότι το επιθυμούν και μετά σοβαρότητα και ανοικτό μυαλό, χωρίς αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και κομματικές σκοπιμότητες (ακούει τουλάχιστον ο τελευταίος, ο κ. Γαβρόγλου;).

Κι εδώ είναι ο λεγόμενος «κόμπος» και γυρίζουμε, αναγκαστικά, πάλι από την αρχή!

4.   Μία εμπεριστατωμένη ανάλυση, με πλήθος στοιχείων, σχετικά με το συνταξιοδοτικό, που επιτρέπει να γίνει πλήρως αντιληπτό όχι μόνο ποια είναι τα συνταξιοδοτικά συστήματα και που αυτά εφαρμόζονται, αλλά και το τι πραγματικά συμβαίνει και τι ισχύει τώρα μ’ αυτό, με συγκριτικά στοιχεία μεταξύ του προηγουμένου συστήματος Λοβέρδου – Κουτρουμάνη και του τωρινού, μπορεί κανείς να βρει στο 1^ο και 2^ο μέρος σχετικών άρθρων που δημοσιεύτηκαν στο blog αυτό. Το πιο ενδιαφέρον, ίσως, είναι ότι στο τελευταίο υπάρχει και πρόταση για τον τρόπο που θα πρέπει να υπολογίζονται και παρέχονται εφεξής οι συντάξεις, τρόπος που θα μπορούσε σε βάθος χρόνου, αναγκαστικά όμως, αφού μια απότομη αλλαγή του συστήματος θα προκαλούσε, έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, διακοπή της παροχής των συντάξεων, να τερματίσει τον φαύλο κύκλο των περικοπών συντάξεων και ελλειμμάτων.

5.   Τα τελευταία γεγονότα με τις κλιμακούμενες απειλές της Τουρκίας και την καθαρή πλέον αμφισβήτηση από πλευράς της των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο, σε συνέχεια της προκλητικής αξίωσης της να προβεί σε γεωτρήσεις για εύρεση υδρογονανθράκων στην Κυπριακή ΑΟΖ, δηλώνουν ξεκάθαρα το πόσο σωστό και επείγον ήταν να τερματιστεί το θέμα που είχαμε με τους βόρειους γείτονες μας.

6.    Βασικά, την όποια εθνότητα ή εθνικότητα δεν μπορεί ή δεν έχει δικαίωμα να την αποδώσει μια χώρα σε μια άλλη. Από την άλλη ας κοιτάξουν όσοι έχουν ταυτότητες, που αναγράφουν τα στοιχεία και με λατινικούς χαρακτήρες, πώς ερμηνεύεται από μας τους ίδιους η λέξη Ιθαγένεια, κάτι που τουλάχιστον η κ. Μπακογιάννη που χρημάτισε και υπουργός των εξωτερικών έπρεπε να γνωρίζει. Τέλος, έχουμε τονίσει αρκετές φορές ότι άλλο διάλεκτος και άλλο γλώσσα και το ότι επιμένουμε να λέμε ότι εκχωρήσαμε τη Μακεδονική γλώσσα, εκτός του ότι είναι λάθος (οι αρχαίοι Μακεδόνες, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες είχαν την ελληνική ως γλώσσα και αυτήν ομιλούσαν), είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο!

7.    Ότι θα ήμαστε υπό καθεστώς αυξημένης εποπτείας δεν κρίθηκε ότι ήταν σκόπιμο να αναφερθεί, γιατί θα χάλαγε, όπως είναι ευνόητο, την ατμόσφαιρα της γενικευμένης ευφορίας που η παράσταση αυτή έκανε τόσο κόπο και έξοδα για να μεταδώσει.

8.    Ευτυχώς, ο άλλος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, σχετικά με το τελευταίο δεν «τσίμπησε» και έτσι δεν είχαμε επανάληψη της «μονομαχίας»… από τα προεκλογικά μπαλκόνια που διεξήχθη μεταξύ Αντρέα Παπανδρέου και Μητσοτάκη, του πατρός, όπου, όπως πιθανόν θυμούνται οι παλαιότεροι, συναγωνιζόντουσαν ποιος θα πλειοδοτήσει στις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργούσαν, εάν ο λαός τους εξέλεγε, μέχρι που σταμάτησαν, γιατί αντιλήφτηκαν προφανώς ότι σχεδόν δεν υπήρχε… τόσο εργατικό δυναμικό στην Ελλάδα.

9.  Μετά και τα όσα αναφέρθηκαν τελευταία από τον εισαγγελέα Ι. Αγγελή για το θέμα Novartis, όπου αντί να καταδειχθεί τι ακριβώς έκανε η εταιρία αυτή, αλλά και οι άλλες, και ποιοι ήταν οι συνεργοί τους, η όλη έρευνα(;) να στρέφεται κατά νυν και τέως πολιτικών προσώπων, κυριολεκτικά δικαίων και αδίκων, της μείζονος, αλλά και ελάσσονος αντιπολίτευσης, γίνεται ολοένα και πιο πιστευτή η κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεθόδευσε το όλο θέμα, με απώτερο σκοπό τη βλάβη του κόμματος των πολιτικών αυτών προσώπων που κατηγορήθηκαν, μέσω της ηθικής τους απαξίωση. Με αυτά που συνέβησαν λοιπόν, αλλά και αυτά που αναμένεται να ακολουθήσουν, γίνεται φανερό ότι τα πολιτικά ήθη και οι νοοτροπίες των κομμάτων, αλλά και η λειτουργία των θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος έχουν ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουν για να ωριμάσουν, όπως λένε δηλαδή: it’s a long way to tipperary!

10. Η ΔΗΜΑΡ απετέλεσε την ελπίδα ότι η ελληνική Αριστερά, διαχωριζόμενη από το μονολιθικό στις απόψεις του και ακόμη σταλινικής νοοτροπίας ΚΚΕ καθώς και το επί χρόνια λαϊκίζον ΠΑΣΟΚ, θα ήταν κι αυτή ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα, αντίστοιχο του τότε Ιταλικού. Δυστυχώς όμως, όπως και για το Ποτάμι, φαίνεται ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθεί ένα κόμμα που είναι μικρό, δεν λαϊκίζει επωφελούμενο από διάφορες καταστάσεις, δεν χαϊδεύει αυτιά υποσχόμενο ανέφικτα πράγματα και δεν συμβαδίζει αναγκαστικά με τις βαθύτερες, λαθεμένες και οπισθοδρομικές τις περισσότερες φορές, αντιλήψεις της.