ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ… MILIONI AUGURI! Μέρος 1ο

Με την ευκαιρία του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος, έστω κι αν αυτό αφορούσε την εκλογή Ευρωβουλευτών, Περιφερειαρχών και Δημάρχων, είναι ευκαιρία να εκτεθούν κάποιες απόψεις και συμπεράσματα με τα οποία βέβαια μπορείτε, δημοκρατικό σας δικαίωμα, να συμφωνήσετε ή όχι.

Κατ’ αρχάς η ήττα, η κάθε ήττα, όπως και η κάθε κρίση, είτε αυτή αφορά προσωπικά, επαγγελματικά, πολιτικά ή ακόμη εθνικά πράγματα και καταστάσεις, έστω κι αν η «γεύση» της και αυτό που αφήνει πίσω της είναι μια πίκρα, μια απογοήτευση και ενδεχόμενα ένα παράπονο, είναι μια ευκαιρία για περισυλλογή, ψύχραιμη και αντικειμενική, όσο αυτό είναι δυνατόν, εξέταση και κυρίως ενδοσκόπηση για το τι έφταιξε, ώστε αυτό ή αυτά που οδήγησαν στην δυσάρεστη αυτή κατάσταση να μην επαναληφθούν ξανά, αποφεύγοντας τα εύκολα και βολικά συμπεράσματα του τύπου «για όλα φταίνε οι άλλοι», που στην προκειμένη περίπτωση της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο αναφέρεται στον «αχάριστο» ή «αφελή» λαό, που τόσο εύκολα σχεδόν όλοι τον επικαλούνται, όταν βέβαια τους συμφέρει, θεωρώντας ότι θα στηρίξει τις όποιες απόψεις τους, και τόσο γρήγορα τον απαρνιούνται μόλις αυτός τους γυρίσει την πλάτη.

Καλόν είναι πάντοτε στις περιπτώσεις αυτές να θυμόμαστε αυτό που αναφέρθηκε από πάρα πολλούς ψύχραιμους στην περίοδο της πρόσφατης οικονομικής μας κρίσης, που ακόμη βέβαια μας ταλαιπωρεί, ότι δηλαδή η κρίση είναι και μια ευκαιρία(!), αλλά και αυτό που αναφέρει η λαϊκή σοφία, όταν βέβαια τη θυμόμαστε: Τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα!

ΤΑ ΠΡΩΤΑ

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, αναφέροντας τα γεγονότα εκείνα που, κατά τη δική μας πάντοτε άποψη, συνέβαλλαν αθροιστικά τόσο στην αποδόμηση του αφηγήματος που επιχείρησε να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κατ’ αυτόν¹ «πρώτη φορά Αριστερά!», όσο και στο πρόσφατο αυτό εκλογικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως ορισμένα εξ αυτών, για να είμαστε δίκαιοι, να μην ήταν και σωστά ή τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ξεκινώντας, υπήρξε το τραγικό εκείνο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

·   Την «ορκωμοσία» των στελεχών της τότε κυβέρνησης, όπου, σε μια τόσο συμβολική για το δημοκρατικό μας πολίτευμα τελετή, πήγαν στο προεδρικό μέγαρο φορώντας οι περισσότεροι ρούχα λες και θα πήγαιναν στη λαϊκή, πραγματικό «τουρλομπούκι», για να δείξουν τάχα ότι είναι γνήσια τέκνα του λαού(!);

·     Το κωμικοτραγικό θέαμα που παρουσίασε η βουλή των Ελλήνων με τις εμφανίσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και την προεδρία της ανεκδιήγητης κ. Κωνσταντοπούλου;

·   Τις «γυροβολιές» που γίνανε στις συντροφικές τέως και δήθεν κομμουνιστικές χώρες, δηλαδή Ρωσία και Κίνα αντίστοιχα, μήπως και μας δανείσουν κανένα «φράγκο», ώστε να μην έχουμε ανάγκη τους «τοκογλύφους» δανειστές μας των χωρών της Ευρωζώνης, παίρνοντας τελικά τα… γνωστά(!);

·   Τις βαθιές υποκλίσεις (κόντεψε να αγγίξει το πάτωμα!) του συντρόφου κ. Λαφαζάνη στους εκπροσώπους της Gazprom και την παραλίγο επιδρομή του στο Νομισματοκοπείο, μήπως και βουτήξει τα Ευρώ και, όπως τα καταφέρανε με αυτά που κάνανε, «ξελασπώσουνε»;

·   Την υπεροπτική προς τους Ευρωπαίους εταίρους συμπεριφορά (που πας ρε Καραμήτρο;) αυτού του τύπου, του Γιάνη(!) Βαρουφάκη, που θεωρώντας τον εαυτό του οικονομική μεγαλοφυΐα έκανε απίστευτα πράγματα, σαν να έπαιζε video games ή, καλύτερα, παίζοντας στου «κασίδη» το κεφάλι, φέρνοντας τελικά τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, εκεί όπου δεν υπάρχει πλέον επιστροφή, με τον νέο υπουργό Οικονομικών να προσπαθεί απεγνωσμένα, με τις Τράπεζες ήδη πρακτικά άδειες από χρήμα και Capital controls, να ξύσει τον πάτο του βαρελιού, μήπως κάποια ταμεία είχαν ακόμα χρήματα και μπορέσουμε έτσι, ως χώρα, να πληρώσουμε τη δόση μας στο ΔΝΤ;

·    Το περίεργο δημοψήφισμα που έκανε ο κ. Τσίπρας, ένα δημοψήφισμα που και κανείς δεν κατάλαβε τους λόγους που το έκανε, αφού, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι ήθελε να βγει το ΟΧΙ, όταν αυτό πλειοψήφησε, μετέτρεψε το «περήφανο» ΟΧΙ σε ΝΑΙ(!), συναισθανόμενος προφανώς ότι καλές είναι οι «μαγκιές» στο δικό σου ακροατήριο, αλλά όταν το πλοίο που οδηγείς κινδυνεύει με αυτά που κάνεις να τσακιστεί στα βράχια, παρασέρνοντας και σένα μαζί, τότε κάνεις πίσω, «ανακρούεις πρύμναν», ολοταχώς μάλιστα!

Αυτό που πάντως σίγουρα έμεινε στη μνήμη όλων μας απ’ όλα αυτά ήταν ο έρπης, προσωρινός βέβαια, στο χείλος του κ. Τσίπρα, μετά το τέλος της πολύωρης «σκληρής» διαπραγμάτευσης² με τους εκπροσώπους των κρατών της Ευρωζώνης, αλλά και το νέο δάνειο, αυτό έμεινε όμως στη μνήμη μόνο ορισμένων, ύψους 86 δισ. Ευρώ που φορτωθήκαμε μαζί με το νέο Μνημόνιο που το δάνειο αυτό συνεπαγόταν, οριστικά όμως και με τις υπογραφές όλων των μελών του μέχρι πρότινος «αντιμνημονιακού» Υπουργικού Συμβουλίου! Ο tempora, o mores!

Σε γενικές γραμμές αυτό που χαρακτηρίζει το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα από τους ακόλουθους στίχους του τραγουδιού:

Μας υποχρέωσες, δεν μας είπες, όμως, πόσα μας χρέωσες!

Τώρα, σε περίπτωση που αναρωτιέστε εάν οι ψηφοφόροι τότε του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν ή τους ένοιαζε ότι:

·     Το σύνολο καταθέσεων και Ρέπος τον Νοέμβριο του 2014 ήταν 213,3 περίπου δισ. Ευρώ και τον αντίστοιχο μήνα του 2015 έπεσαν στα 155,2, σημειώνοντας μια πτώση της τάξης του 27,3% περίπου×

·     Ο Ρυθμός Μεγέθυνσης του ΑΕΠ από θετικός, 0,74% περίπου, το 2014, αντί να αυξηθεί περαιτέρω, έγινε αρνητικός τα δύο επόμενα χρόνια, δηλαδή -0,29% και -0,24% περίπου αντίστοιχα×

·     Ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος από 103,4 μονάδες τον Αύγουστο του 2014 έπεσε στις 76 μονάδες τον Αύγουστο του 2015×

στο ερώτημα αυτό η απάντηση θα δοθεί σε ότι αμέσως ακολουθεί.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, αυτοί που γοητευμένοι από τις προεκλογικές εξαγγελίες του κ. Τσίπρα την πρώτη φορά, τον Ιανουάριο του ιδίου έτους, ψήφισαν και για δεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ, ήσαν σαν εκείνους που, μαγεμένοι από την εντυπωσιακή εμφάνιση μιας γυναίκας, την ήθελαν τόσο, ώστε όχι μόνο δεν άκουγαν κανένα, αλλά δεν έβλεπαν³ ούτε πρόσεχαν για αρκετό καιρό κανένα σημάδι που να τους προβληματίσει, έστω κάπως× τίποτα απολύτως, ούτε ακόμα όταν τα σημάδια αυτά γινήκαν ολοφάνερα σ’ όλους τους υπόλοιπους. Δεν έβλεπαν ότι η συμπεριφορά και κυρίως η εμφάνιση αυτή ήταν ψεύτικη, αποτέλεσμα ενός επιτηδευμένου μακιγιάζ και ντυσίματος που μια γυναίκα, αν θέλει, ξέρει τόσο καλά να κάνει.

Έτσι, πολλοί, πάρα πολλοί από τους νεοπροσκολήθεντες στον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρους άρχισαν να συνειδητοποίησαν έντρομοι, κατόπιν εορτής βέβαια, ότι όλα ήταν μια φενάκη, μια παγίδα που έπεσαν οι ίδιοι μέσα. Ήταν όμως πλέον αργά, επιβεβαιώνοντας, για μια ακόμη φορά, ότι «το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός (αλλά και γυναικός) σοφού». Ειδικά οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αλλά και οι πάντοτε έτοιμοι να πιστέψουν σε κάποιο Μεσσία αγρότες, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι κάτοικοι των νησιών, οι φιλήσυχοι κάτοικοι των αστικών, και όχι μόνο, περιοχών, οι Πανεπιστημιακοί και οι νέοι φοιτητές που ήθελαν πραγματικά να σπουδάσουν μπαίνοντας σε μια ανώτατη σχολή, για να αναφέρουμε κάποιες μόνο κοινωνικές ομάδες, όλοι αυτοί είπαν για τους δικούς τους ο καθένας λόγους: Θεέ μου… ήμαρτον!

Ας δούμε όμως γιατί.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Νηνεμία μετά τη… φοροκαταιγίδα!

Είναι ο τομέας που μετρά, καλώς ή κακώς, στην κρίση των περισσότερων πάρα πολύ σχετικά με το πόσο καλή ή όχι είναι μια κυβέρνηση× και ίσως δεν έχουν άδικο, όταν μάλιστα ολόκληρες ιδεολογίες και αντιλήψεις έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα και στηρίχθηκαν, και ακόμη στηρίζονται, πάνω σε οικονομικά συστήματα και τρόπους οικονομικής διαχείρισης.

Στον τομέα όμως αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ το τερμάτισε, κυριολεκτικά. Με πρόσχημα τις πιέσεις των δανειστών, στην πραγματικότητα όμως δέσμιος ανορθολογικών και ξεπερασμένων αντιλήψεων και ανίκανος να προτείνει ένα δικό του αναπτυξιακό σχέδιο, πήρε τη σκυτάλη, για να λέμε την αλήθεια, από τους προηγούμενους και δεν άφησε τίποτε που να μην το φορολογήσει ή να αυξήσει τη φορολογία του.

Όταν λέμε φοροκαταιγίδα και φοροεπιδρομή οι λέξεις αυτές επί ΣΥΡΙΖΑ απέκτησαν το πραγματικό τους περιεχόμενο. Έτσι, έγιναν διαδοχικές αυξήσεις στον ΦΠΑ, φθάνοντας το 24% σε πολλά τρόφιμα, στα εισιτήρια, στην εστίαση, σε υπηρεσίες κ.ά., αυξήθηκε η φορολογία των επιχειρήσεων, αυξήθηκαν πρακτικά οι συντελεστές φορολόγησης μισθωτών, συνταξιούχων και αγροτών και παράλληλα μειώθηκε το αφορολόγητο τους, με τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις ατομικές επιχειρήσεις μάλιστα, εκτός από την αύξηση της προκαταβολής φόρου, να φορολογούνται από το πρώτο κιόλας Ευρώ, επιβλήθηκε ειδικός φόρος κατανάλωσης στα ελληνικά κρασιά(!) και φορολογικό τέλος στους λογαριασμούς τηλεφωνίας, καταργήθηκε ο μειωμένος ΦΠΑ στα νησιά και τόσα, μα τόσα άλλα, που σχεδόν, «ων ουκ έστιν αριθμός»!

Αποτέλεσμα αυτών ήταν να αρχίζουν μεν να μαζεύονται τα περίφημα «υπερ-πλεονάσματα⁴», να κτυπιέται άγρια όμως η αποκαλούμενη μεσαία τάξη, οι αποταμιεύσεις που υπήρχαν ακόμα στις τράπεζες να ελαττώνονται ραγδαία, η αξία των Τραπεζικών μετοχών να εξανεμίζεται, ο δανεισμός των επιχειρήσεων να καθίσταται πρακτικά ανέφικτος, να συνεχίζεται το κλείσιμο επιχειρήσεων με πολλές απ’ αυτές βέβαια να μετακομίζουν ολόκληρες ή να μεταφέρουν την έδρα τους σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη και τα κόκκινα δάνεια σε Τράπεζες και την Εφορία να αυξάνονται, αντί να ελαττώνονται.

Ακόμα χειρότερα, με τις συνεχιζόμενες, παρά την βαθμιαία μείωση τους, αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, τις καθυστερήσεις στην Δικαιοσύνη, την απίστευτη γραφειοκρατία που δεν μειώθηκε και τις προσφυγές στο Συμβούλιου της Επικρατείας κάθε «πικραμένου», οι τόσο αναγκαίες για την κατάσταση της οικονομία μας επενδύσεις κυριολεκτικά πάγωσαν, αφού για να κάνει κανείς μια σοβαρή επιχειρηματική επένδυση έπρεπε να είναι τρελός, εκτός εάν ήταν της «αρπαχτής».

Έτσι τεράστιες επενδύσεις, που θα σηματοδοτούσαν ότι κάτι κινείται σ’ αυτό τον τόπο και θα έδιναν κάποια πνοή στην επενδυτική απραξία⁵, όπως ή επένδυση στο Ελληνικό, χρονοτριβούσαν και αναβάλλονταν, διότι είτε κάποιο δάσος ανακάλυπτε εκεί η Δασική Υπηρεσία είτε τα κομματικά στελέχη του αρχαιολογικού συμβουλίου σταματούσαν την έναρξη των εργασιών γιατί «ανακάλυπταν» ξαφνικά την αρχαιολογική σημασία του χώρου με την ύπαρξη πιθανώς και άλλων αρχαίων τάφων στην περιοχή⁶.

Βέβαια η κυβέρνηση προσπάθησε να δείξει και το κοινωνικό της πρόσωπο με μειώσεις της τιμής των εισιτηρίων -δωρεάν σε ανέργους- στα αστικά μέσα συγκοινωνίας και ειδικό μειωμένο τιμολόγιο παροχής ρεύματος (ΚΟΤ) σε οικονομικά ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Σωστά μέτρα θα πείτε και έτσι είναι, μόνο που, εάν θέλεις να κάνεις κοινωνική πολιτική, γράφεις τα σχετικά κονδύλια στον κρατικό προϋπολογισμό και δεν τα φορτώνεις στους δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις που επιβαρύνονται, κάνοντας τες, μαζί με τους διορισμούς κομματικών στελεχών και επεμβάσεις στη λήψη αποφάσεων, για να αποφευχθεί ο σχετικός αντίκτυπος και το επακόλουθο κομματικό κόστος, να γίνονται αυτές άκρως ελλειμματικές, κινδυνεύοντας να σκάσουν, εάν δεν μπορεί τα ελλείμματα τους αυτά να χρηματοδοτηθούν τελικά από τον δημόσιο «κορβανά». Για μια ακόμη φορά όμως, μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα δεν γίνεται, γίνεται;

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ: Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα!

Εδώ έχουμε μια ακόμα πονεμένη ιστορία που διακρίνεται σε δύο φάσεις.

Στην πρώτη, αφού όλη η συζήτηση για το θέμα αυτό αναλώθηκε στο εάν οι εισερχόμενοι λαθραία στη χώρα θα καλούνται λαθρομετανάστες ή παράτυποι μετανάστες (τι ευκολία κι αυτή της δήθεν Αριστεράς να εφευρίσκει όρους και να διαστρεβλώνει κατάφορα κάθε φορά τη σημασία των λέξεων), αντί να επικεντρωθούμε στην κρισιμότητα του φαινομένου για τη χώρα και να λάβουμε τα μέτρα μας, προβαίνοντας έγκαιρα στις κατάλληλες διοικητικές και διπλωματικές ενέργειες και διαχωρίζοντας από την αρχή τους εισερχόμενους σε πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, δώσαμε το μήνυμα: ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Αποτέλεσμα, η Τουρκία, που δεν χάνει βέβαια τέτοιες ευκαιρίες, να αφήσει ανεξέλεγκτες τις ροές όλων αυτών προς τα ελληνικά νησιά που κόντεψαν να βουλιάξουν. Η λύση που έδωσε η κυβέρνηση ήταν όπως πάντα «αποτελεσματική». Εφοδίασε όλους αυτούς με χαρτάκια, ώστε με τα πλοία της γραμμής να φτάνουν κατά χιλιάδες στον Πειραιά και απ’ εκεί, κατά δήλωση της αναπληρώτριας τότε υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής κυρίας Τασίας Χριστοδουλοπούλου σε σχετική ερώτηση, να «εξαφανίζονται», αφού προηγουμένως «λιαζόντουσαν» για μερικές ημέρες⁷.

Βέβαια, θαύματα αυτού του τύπου με εξαφανίσεις δεν γίνονται στη μέρες μας κι έτσι οι «εξαφανιστέντες» άρχισαν να παρουσιάζονται στις βόρειες προς εμάς χώρες και να καταλήγουν στη Γερμανία, η οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ δέχτηκε πάνω απ’ ένα εκατομμύριο τέτοιους μετανάστες.

Όταν όμως οι χώρες αυτές αντιλήφτηκαν ότι η Ελλάδα ήταν «ξέφραγο αμπέλι» και ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο, έκλεισαν τις διελεύσεις από τα σύνορα τους κι έτσι, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες μας για το «άδικο» του πράγματος, μπήκαμε στη δεύτερη φάση του προβλήματος με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους στη χώρα μας.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι και με τους Ευρωπαίους ετέρους μας, οι τελευταίοι ήρθαν αφενός βασικά σε συμφωνία με την Τουρκία, ώστε η τελευταία, με την υπόσχεση να λαμβάνει (πάγια πολιτική της Τουρκίας) κάποια δισ. Ευρώ, να ελέγχει τα παράλια της, για να περιοριστούν οι μεταναστευτικές ροές προς τα ελληνικά νησιά, και αφετέρου ενέκριναν βοήθεια προς την Ελλάδα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα έξοδα⁸ της φιλοξενίας των μεταναστών που εγκλωβίστηκαν σ’ αυτήν.

Τελικό αποτέλεσμα της όλης κατάστασης ήταν στα νησιά να παραμένει αριθμός μεταναστών που όχι μόνο είναι δυσανάλογα μεγάλος σχετικά με τον πληθυσμό τους, αλλά αυτός να αυξάνεται κιόλας συνεχώς, δεδομένου ότι οι ροές προς αυτά, αν και εμφανώς μειωμένες, συνεχίζονται, προκαλώντας κοινωνικά προβλήματα, τη δυσανασχέτηση και ενίοτε αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών με την κατάσταση που δημιουργήθηκε.

Το χειρότερο είναι ότι οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων αυτών, παρά την οικονομική ενίσχυση που παρέχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι άθλιες, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή και δυσφήμηση της χώρας μας, με όλους όσους κατά καιρούς ήσαν υπέρμαχοι των ανοικτών συνόρων για την υποδοχή των μεταναστών, ξέρετε εσείς βέβαια ποιοι ήταν αυτοί, να κάνουν τώρα το… παγώνι!

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΕΡΓΟ: Τι ΄χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα!

Ίσως δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό, στον βαθμό που θα έπρεπε, το πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι δύο παράγοντες, πραγματικά κλειδιά, για να ανοίξουν οι πόρτες και να προχωρήσουμε ως χώρα, κάνοντάς την πραγματικά σύγχρονη, με ένα κράτος λειτουργικό και μια διοίκηση απλή και αποτελεσματική.

Είναι οι παράγοντες εκείνοι που οι δανειστές μας, δυστυχώς, δεν έβαλαν ως πρώτη προτεραιότητα, αλλά επικεντρωθήκαν βασικά στη μείωση του απόλυτου αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και τη μείωση του μισθολογικού κόστους, αφήνοντας για μετέπειτα, την τρέχουσα δηλαδή περίοδο της «ενισχυμένης εποπτείας», τον τρίτο και κυριότερο που ήταν η απο-κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, αγνοώντας σχεδόν τη βαθύτερη σημασία του και τα προβλήματα που προκαλεί ο μέχρι σήμερα τρόπος λειτουργίας της, που μαζί με τον άλλο παράγοντα, την πολυνομία, αποτελούν πραγματικό φρένο που παρεμποδίζει τη χώρα να κάνει ουσιαστικά βήματα προόδου και να προχωρήσει εμπρός.

Έτσι, μένοντας στη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, επέβαλαν τις περίφημες 5:1 αποχωρήσεις, που έγιναν μετά 3:1 για να καταλήξουν σήμερα στις 1:1, μια τακτική που μείωσε μεν το άμεσο κόστος λειτουργίας του δημοσίου, έδιωξε όμως άμεσα ή έμμεσα ικανότατα στελέχη από τον δημόσιο Τομέα, αφού εφαρμόστηκε επί δικαίων και αδίκων, και δεν θεράπευσε τα γενεσιουργά αίτια που αναφέραμε, αυτά που προκαλούν πραγματική αιμορραγία στην οικονομία και κάνουν τους πολίτες της χώρας να τραβούν απελπισμένοι τα μαλλιά τους, όσα βέβαια τους έχουν ακόμη απομείνει!

Η κομματοκρατούμενη δημόσια διοίκηση, το κομματικό κράτος δυστυχώς, είναι κάτι που όλοι λένε ότι θα το πολεμήσουν, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, και όλοι το θρέφουν με τους δικούς τους ανθρώπους, πράσινους, μπλε και κοκκινοκίτρινους τελευταία, μόλις αναλάβουν τη διακυβέρνηση (ακούει η κ. Μπαζιάνα; διακυβέρνηση και όχι πάρσιμο της εξουσίας!) της χώρας.

Είναι μια παλιά, πολύ παλιά πράγματι ιστορία την οποία όμως, παρά τις εξαγγελίες δεν σταμάτησε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, το αντίθετο μάλιστα, αφού σαν καλός μαθητής:

·    Αύξησε τόσο τους δημοσίους υπαλλήλους⁹ όσο και το μισθολογικό τους κόστος, το οποίο αποτυπώνεται και στον προϋπολογισμό (πάνω 140 εκατ. Ευρώ επιπλέον)×

·     Αύξησε τον αριθμό των συμβασιούχων, που όχι μόνο από 43.739, που ήταν τον Ιούνιο του 2015, ανήλθαν τον Ιούνιο του 2018 σε 79.856, αλλά τους έκλεισε πονηρά και το μάτι με το ότι θα μπορούσε, «εν ευθέτω χρόνω», να τους «αποκαταστήσει», δηλαδή με άλλα λόγια μονιμοποιήσει, αρκεί βέβαια να τον ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν αυτές γινόντουσαν, παρά τις ρητές νομικές και συνταγματικές διατάξεις που απαγορεύουν τη μετατροπή των θέσεων αυτών σε μόνιμες×

·     Αύξησε όμως και τους μετακλητούς, που τον Δεκέμβριο του 2014 ήταν 1.888 και με τα στοιχεία του 2018 ο αριθμός τους έφθασε τους 2.699, για να μην αναφέρουμε τους Γενικούς Γραμματείς των Υπουργείων και τους διορισμούς κομματικών στελεχών σε διευθυντικές θέσεις Δημοσίων Οργανισμών και Νοσοκομεία είτε απροσχημάτιστα είτε με φωτογραφικές διατάξεις και μοριοδοτήσεις, όπου η προσωπική συνέντευξη ελάμβανε περισσότερα μόρια από αυτά που αντιστοιχούσαν στα τυπικά προσόντα και τις γραπτές εξετάσεις!

Έχουμε όμως και το νομοθετικό έργο. Εκεί θα πρέπει να είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές, αφού η Ελλάδα έχει ίσως τους περισσότερους νόμους από κάθε άλλη χώρα. Νόμοι που ψηφίζονται σωρηδόν, χωρίς πολλές φορές να εξετάζεται εάν υπάρχουν άλλοι ή έρχονται σε αντίθεση με άλλους σχετικούς νόμους, για να μην αναφέρουμε και αυτό το αίσχος των τροπολογιών της τελευταίας στιγμής, που για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους και κατά παράβαση του Συντάγματος εισάγονται χωρίς καμία νομοτεχνική και κοστολογική επεξεργασία σε άσχετα νομοσχέδια! Πραγματική πολυνομία και, συνεπακόλουθα, κακονομία και άπειρη γραφειοκρατία.

Αποτέλεσμα; Ένα βουνό από ερμηνευτικές εγκυκλίους να συνοδεύει τους Νόμους που ψηφίζονται και νόμοι να αλλάζουν προτού καλά-καλά εφαρμοστούν, όπως κατά κόρον συμβαίνει με τα φορολογικά νομοσχέδια¹⁰× ένα χάος, μια πραγματικά απέραντη θάλασσα, που εκεί πνίγονται μεν οι πολίτες και η δημόσια διοίκηση, τρέφεται όμως, μεγαλουργεί και γιγαντώνεται η διαφθορά!

Μήπως, όμως, αυτά τουλάχιστον περιορίστηκαν επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ; Κάθε άλλο, τα φαινόμενα επεκτάθηκαν κι άλλο, με τις τροπολογίες μάλιστα να γίνονται με τέτοιο τρόπο και να φτάνουν σε τέτοιο αριθμό που κανείς μπορεί να πει ότι δεν υπάρχει πλέον παρέκει.

Υπήρξε όμως και κάτι άλλο. Μετά από καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις (άντε πάλι) με τους λεγόμενους «θεσμούς» (το «τρόικα» θύμιζε τους κακούς προηγούμενους που κυβερνήσανε κι έτσι: «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!), έγινε συνήθεια να έρχονται στη βουλή προς ψήφιση, και ψηφιζόντουσαν, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, τα περίφημα «πολυνομοσχέδια» των εκατοντάδων σελίδων, που κανείς βέβαια δεν είχε τη διάθεση ή προλάβαινε, ακόμα κι αν είχε τη διάθεση, να διαβάσει.

Όλα αυτά όμως τα παραπάνω αποτελούν, κύριοι, πραγματικά αυτό που αποκαλείται «παλιό»× κι εσείς, ευαγγελιζόμενοι δήθεν το καινούργιο, με όλα αυτά που κάνατε, εφαρμόζοντας τις χειρότερες πρακτικές του λεγόμενου «παλιού», δυστυχώς για τον τόπο, το ξεπεράσατε!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

Ας σταματήσουμε όμως εδώ το 1^ο μέρος της ανάρτησης αυτής, στο 2^ο μέρος της οποίας θα αναφερθούμε στην ασφάλεια των πολιτών και την ανοχή στην παραβατικότητα, αλλά και σε ένα πάντα επίκαιρο θέμα, αυτό της συσχέτισης της οικονομικής ανάπτυξης με το κοινωνικό κράτος, καθώς και σε δύο ακόμη καίρια, αλλά αμφιλεγόμενα, ζητήματα που δημιουργήθηκαν και μας απασχόλησαν έντονα, το Συνταξιοδοτικό και το Μακεδονικό, ενώ θα καταλήξουμε με το τι συνέβη στις τελευταίες ημέρες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αυτές που, λόγω των πολλών και σημαντικών γεγονότων που έλαβαν χώρα, αποτελούν μια ιδιαίτερη περίοδο που μπορούμε να αποκαλέσουμε με τη λέξη: «ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ».

Κλείνοντας όμως και το 2^ο μέρος αυτής της ανάρτησης, θα παραθέσουμε, όπως πάντοτε συνηθίζουμε, τα σχετικά με τα όσα έχουν αναφερθεί συμπεράσματα, που θα αποτελούν στη περίπτωση αυτή, κατά κάποιο τρόπο αν θέλετε, και παραινέσεις ή προτροπές.

Σημειώσεις

1.     Κατ’ αρχάς, ο ΣΥΡΙΖΑ και στις δύο βουλευτικές εκλογές που εξελέγη δεν κυβέρνησε μόνος του, δεδομένου ότι δεν είχε την αναγκαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά συγκυβέρνησε με το εθνικολαϊκίστικο, σχεδόν ακροδεξιό, κόμμα των ΑΝΕΛ, έστω κι αν το τελευταίο είχε μόνο λίγους βουλευτές. Υπ’ αυτήν την έννοια και η πρώην ΔΗΜΑΡ, στο πρόσφατο παρελθόν τουλάχιστον, κυβέρνησε, συμμετέχοντας στην τότε κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, εκτός εάν αυτή δεν αναγνωρίζεται ως «original Αριστερά»!

Από την άλλη, το να αυτοαποκαλείται κάποιος αριστερός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι πράγματι. Όπως και για πολλά άλλα πράγματα, είτε αυτά αφορούν πρόσωπα, είτε κόμματα, είτε κράτη, είτε ιδεολογίες, η πραγματικότητα και οι πράξεις, και μόνον αυτή και αυτές, αποδεικνύουν το κατά πόσον ισχύει «του λόγου τους το αληθές», και εδώ για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε, δυστυχώς, πραγματικά μεγάλη απόκλιση απ’ αυτό που θεωρείται Αριστερά, και λόγω αυτών που έκανε, αλλά και με την τρομακτική ανακολουθία των λόγων και έργων του.

2.   Με αφορμή την κατάληξη αυτής της διαπραγμάτευσης, μεγάλη μερίδα των πολιτών συνειδητοποίησε ότι δεν χρειάζονται άλλες τέτοιες «σκληρές» διαπραγματεύσεις. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν έγινε κατανοητό από τους κυβερνώντες, με αποτέλεσμα κάθε φορά, μετά από μια νέα «σκληρή» διαπραγμάτευση, να παίρνουμε ένα ακόμα σχετικό «δωράκι».

3.     Βέβαια, μπορεί κανείς να είναι «τυφλός», οπότε στην περίπτωση μας υπάγεται, όπως στο ποδόσφαιρο κ.λπ., στην κατηγορία εκείνη των αποκαλούμενων «πιστών» ή, αν θέλετε, «φανατικών» οπαδών για τους οποίους δεν υπάρχει, δυστυχώς, καμία θεραπεία, δεδομένου ότι γι’ αυτούς ισχύει αυτό που είπε, απευθυνόμενος στον μάντη Τειρεσία, ο Οιδίποδας στην αρχαία τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, ότι δηλαδή είναι: «Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’ ει».

4.  Στην 3η ΈκθεσηΕνισχυμένης Εποπτείας της Κομισιόν για την Ελλάδα αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι το μεγαλύτερο μέρος των υπερ-πλεονασμάτων των προηγουμένων ετών οφείλεται σε «επαναλαμβανόμενη υπεκτέλεση δαπανών», αφήνοντας να αιωρείται η υποψία της «δημιουργικής λογιστικής», με τη μεταφορά δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων σε νομικές οντότητες εντός και εκτός Γενικής Κυβέρνησης.

5.     Σοβαροί οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η χώρα χρειάζεται τουλάχιστον 100 δισ. Ευρώ ζεστό χρήμα από επενδύσεις, για να ξεφύγει η οικονομία και η χώρα από τον φαύλο κύκλο που έχει περιπέσει με την έναρξη της οικονομικής κρίσης

6.   Στη σύμβαση του έργου υπήρχαν σαφείς όροι σχετικά με το τι θα γινόταν σε περίπτωση που ανακαλύπτονταν αρχαίοι τάφοι ή άλλα αρχαιολογικά ευρήματα και πως αυτά θα προστατεύονταν και αναδεικνύονταν σε περίπτωση που κρινόταν ότι ήταν αξιόλογα. Εξάλλου οι αρχαιολόγοι έχουν χειριστεί πάμπολλες ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν και πάντοτε με σεβασμό στην ιστορική μνήμη, έχοντας όμως υπόψη και ότι ο τόπος πρέπει να συνεχίζει τη ζωή του. Πάρτε για παράδειγμα, για να αναφέρουμε ένα μόνο, τον τρόπο που χειρίστηκαν και ανέδειξαν τα αρχαία ίχνη της πόλης στα υπόσκαφα του Μουσείου της Ακρόπολης. «Όποιος, όμως δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», όπως λέει, για μια ακόμη φορά, η λαϊκή σοφία.

7.   Βέβαια, η κυρία αυτή έχει πει και άλλα απίστευτα, όπως: «Πρέπει να υπάρχει ανοικτός δρόμος, ώστε όποιος πρόσφυγας θέλει να μπει στην Ελλάδα, να μπορεί να μπει»! (26/02/2016).

8.    Όπως οι ευρωπαϊκές αρχές αναφέρουν, στη χώρα μας χορηγήθηκε μέχρι τώρα για τη φιλοξενία των μεταναστών που εγκλωβίστηκαν σ’ αυτήν, αλλά και για άλλες υπηρεσίες συναφείς με το μεταναστευτικό, ποσό ίσο με 1,6 δισ. Ευρώ περίπου. Τα ερωτήματα όμως που δημιουργούνται είναι:

·   Πήραμε πράγματι τόσα χρήματα και, αν τα πήραμε, γιατί δεν έχουν δοθεί σαφείς απαντήσεις πού και πώς ξοδεύτηκαν τα χρήματα αυτά;

·   Πώς ένα, υποτίθεται, σοβαρό και οργανωμένο κράτος επιτρέπει τη διαχείριση των μεταναστών να την έχουν αναλάβει πρακτικά διάφορες ΜΚΟ, με πολλές απ’ αυτές να μην είναι ξεκάθαρο ούτε τι ακριβώς είναι, μήτε τι επιδιώκουν, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων που χορηγούνται στην Ελλάδα για το μεταναστευτικό να κατευθύνεται, κατά δήλωση των ίδιων των υπευθύνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άκουσον, άκουσον), προς τις ΜΚΟ αυτές;

9.   Σχετικά με τον απόλυτο αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, υπήρξε από το 2009 μέχρι το 2014 μια ραγδαία αποκλιμάκωση και ο αριθμός τους έφθασε τις 598.768. Αυτή ήταν και η χαμηλότερη τιμή. Το 2015 άρχισε η αντίστροφη πορεία: Οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν κατά 70.000 και ανήλθαν σε 668.791. Η ανοδική τάση συνεχίστηκε το 2016 και το 2017 για να ξεπεράσουν, εκ νέου, το φράγμα των 700.000 το 2018.

10.  Αν και η παραγωγή νομοθετικού και ρυθμιστικού έργου για φορολογικά θέματα, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν, επιβραδύνθηκε το 2016, ωστόσο, μόνο στο έτος αυτό ψηφίστηκαν 5 νόμοι με φορολογικό αντικείμενο, εκδόθηκαν 89 αποφάσεις, 186 εγκύκλιοι και 22 ατομικές διοικητικές λύσεις.