ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ (μέρος 2ο): ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ… ΤΩΡΑ!

Στο πρώτο μέρος του άρθρου αυτού εκθέσαμε τα όσα ήρθαν στην επιφάνεια με την εμφάνιση αλλά και εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού. Το βασικό όμως σ’ αυτήν την ιστορία είναι, όπως πάντα, πέρα από τις διαπιστώσεις, το πού καταλήγουμε μετά τα όσα έγιναν και αναφέραμε. Ας δούμε λοιπόν σε ό,τι ακολουθεί τα βασικά συμπεράσματα, ένα - ένα.

ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Το βασικό νόημα της ζωής

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ζωή έχει νόημα όταν υπάρχουν και άλλοι¹ να μοιραστούμε τις χαρές και τις λύπες μας, τα προβλήματα μας, να κάνουμε παρέα, να διασκεδάσουμε, να μιλήσουμε, να συμφωνήσουμε, αλλά και να διαφωνήσουμε, να πανηγυρίσουμε, να μοιραστούμε την καθημερινότητα μας. Όλα τα άλλα έχουν νόημα μόνον όταν υπάρχουν και οι άλλοι. Η οδυνηρή εμπειρία του περιορισμού μας στο σπίτι, η αδυναμία να έρθουμε σε πραγματική επαφή με ανθρώπους, δικούς μας, φίλους, αλλά και άλλους, δεν πρέπει να ξεχαστεί. Δεν μπορούμε να ζούμε μόνοι μας. Εξάλλου, όπως λέει και η σοφία του απλού λαού: μοναχός, ούτε στον παράδεισο!

Πρώτα η Υγεία!

Η υγεία μας είναι το πολυτιμότερο φυσικό² αγαθό που έχουμε, το πρώτο. Πρέπει να την προσέχουμε και να μην την ξεχνάμε και την παραμελούμε. Το ίδιο και το κράτος για τους πολίτες του. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας πρέπει να καταλάβει τη θέση που του αξίζει στις προτεραιότητες μας. Το ίδιο και οι αμοιβές του ιατρικού και νοσηλευτικού του προσωπικού. Τότε θα μπορεί κανείς να πει ότι οι γνωστές δυσλειτουργίες που τόσο μας ταλαιπωρούν και οι άλλες απαράδεκτες καταστάσεις που τόσο μας εξοργίζουν δεν θα μπορεί πλέον να είναι ανεκτές, θα πάψει δε αυτόματα και το γνωστό, όπως τόσα άλλα, ψευτοδίλημμα: δημόσια ή ιδιωτική παροχή υπηρεσιών Υγείας; Ο λόγος είναι ότι, όταν κάτι σε καλύπτει με επάρκεια και εσύ θέλεις κάτι άλλο, τότε ισχύει απλώς το: περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα!

Ώρα για αποκατάσταση του πρωτογενούς και δευτερογενούς Τομέα

Η Ελλάδα, ως χώρα, είναι ένας πραγματικός παράδεισος. Έχει τα πάντα! Εμείς, όμως, οι μόνιμοι κάτοικοι της φαίνεται ότι δεν το έχουμε πολυκαταλάβει και, πέραν του ότι την καταστρέφουμε σταδιακά, όποτε και όσο μπορούμε, δεν έχουμε δώσει και την ανάλογη σημασία και δεν έχουμε στρέψει, τόσο όσο χρειάζεται, την προσοχή μας στα φυτικά προϊόντα που η γης αυτή μπορεί να παράγει, ώστε να τα αξιοποιήσουμε ανάλογα, αναδεικνύοντας την εξαιρετική και πολλές φορές μοναδική τους ποιότητα, και να τα προβάλουμε διεθνώς.

Το χειρότερο είναι ότι με την άνοδο του Τουρισμού ο πρωτογενής τομέας μειώθηκε σημαντικά, όπως δείχνουν τα στοιχεία, και σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα καλλιέργειες ή τομείς εγκαταλείφτηκαν. Το δέλεαρ, βέβαια, του Τουρισμού είναι μεγάλο και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, αν και χρειάζεται κι εκεί να γίνουν αρκετά βήματα και να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών, γιατί διαφορετικά υπάρχουν χώρες, πέρα απ’ εκείνες που πραγματικά παρέχουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και κατέχουν σημαντικό μερίδιο στην τουριστική πίττα, που καραδοκούν, δίπλα μας ή κοντά μας, εκμεταλλευόμενες το γνωστό, «η φτήνια τρώει τον παρά». Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι εντελώς επικίνδυνο έως εγκληματικό η οικονομία της χώρας να στηρίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό στον Τουρισμό, γιατί, όπως διαπιστώνουμε πάλι τώρα, έχει ο καιρός γυρίσματα!

Fake news: Υπάρχει και το αυγό του Κολόμβου!

Πολλές φορές υπάρχουν θέματα που φαίνονται δύσκολα και δυσεπίλυτα, ενώ κατ’ ουσία είναι απλά, σαν το αυγό του Κολόμβου. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει και με τα λεγόμενα «fake news» που κατακλύζουν το διαδίκτυο, όπου στο όνομα τάχα της ελευθερίας της έκφρασης ο καθένας διαδίδει ό,τι θέλει, συμπαρασύροντας μ’ αυτά όχι μόνο ένα σωρό κόσμο που τα πιστεύει, αλλά οδηγώντας τους ενίοτε και σε ενέργειες που είναι επικίνδυνες τόσο για τους ίδιους όσο και τους άλλους.

Η λύση όμως, όπως είπαμε, είναι απλή αρκεί να το θέλουν τα κράτη και να το επιβάλουν πρώτα - πρώτα στα ίδια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης³. Έτσι, όποιος πολίτης δημοσιεύει μία είδηση θα πρέπει, αφού απευθύνετε σε ευρύ κοινό, είτε να την τεκμηριώνει με επάρκεια, είτε να αναφέρει την πρωτογενή της πηγή, εκείνη δηλαδή που την παρήγαγε ή την πρωτοδημοσίευσε και όχι αυτήν που την αναπαρήγαγε. Διαφορετικά θα του επιβάλλονται αυστηρότατες κυρώσεις, χρηματικές και ποινικές. Εν προκειμένω, παίρνοντας παράδειγμα από το αυγό του Κολόμβου, ισχύει πάντα γι’ αυτές τις περιπτώσεις αυτό που, παραφράζοντας, λέγεται: αν δεν σπάσουμε αυγά, δεν… λύνουμε προβλήματα!

Θρησκεία: Μήπως κάποια θέματα πρέπει να ξαναϊδωθούν;

Η πίστη σε ό,τι θεωρεί κάθε θρησκεία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Δυστυχώς όμως, για να αναφερθούμε μόνο στη Χριστιανική θρησκεία, με τον καιρό, αλλά και με τις αποφάσεις που ελάμβαναν οι διάφορες οικουμενικές σύνοδοι, επικράτησε ο λατρευτικός χαρακτήρας και, όταν και όπου δεν μπορούσε να δοθεί μια εξήγηση ή δεν μπορούσε να υπάρξει συμφωνία, η δημιουργία δογμάτων, δηλαδή απαραβίαστων απόψεων σχετικά με τα θέματα αυτά, απόψεων που έπρεπε να γίνουν, και έγιναν, γενικά παραδεκτές από το σύνολο των πιστών. Αποτέλεσμα αυτών είναι η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, παραχωρώντας την πρώτη θέση σε τυπολατρίες και δογματικές αντιλήψεις, γεγονός που οδήγησε και τους προκαθήμενους της δικής μας Εκκλησίας, της Ορθόδοξης, σε δηλώσεις και διατυπώσεις σαν και αυτές που αναφέρθηκαν στην αντίστοιχη ενότητα του πρώτου μέρους της ανάρτησης αυτής, δηλώσεις που μας θυμίζουν το: έτσι είναι, εάν έτσι… νομίζουμε!

Τελικά, δεν είμαστε και τόσο…

Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που πλανάται στα χείλη όλων, Ελλήνων και ξένων: Πώς έγινε κι ένας λαός που βασικά ήταν και είναι απείθαρχος να επιδείξει τέτοια συμπεριφορά και να πειθαρχήσει, σχεδόν καθολικά και χωρίς διαμαρτυρία, σε εντολές που σ’ άλλες περιπτώσεις θα τον είχαν βγάλει στους δρόμους και στα πεζοδρόμια;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μία, αλλά πολλές, ίσως οι ακόλουθες:

♦    Ο κόσμος για πρώτη φορά είδε μια κυβέρνηση αποφασισμένη, έτοιμη να λάβει έγκαιρα και χωρίς παλινωδίες μέτρα που αφορούσαν την προστασία όλων, χωρίς διακρίσεις. Αυτό φάνηκε και όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους.

♦   Οι αποφάσεις αυτές ελήφθησαν σταδιακά και όχι αιφνιδιαστικά και πάντα μετά εισήγηση των ειδικών, αναγνωρισμένων τόσο εδώ όσο κι στο εξωτερικό⁴, και όχι κάποιων υπουργών, υφυπουργών ή άλλων υπηρεσιακών παραγόντων.

♦    Στην αποδοχή των μέτρων συνέβαλε και το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης⁵. Κανείς τους δεν ήθελε να θεωρηθεί υπαίτιος του να οδηγηθούν οι Έλληνες κατά εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες σε νεκροταφεία. Αυτό πέραν των άλλων θα αποτελούσε και το οριστικό πολιτικό τέλος τόσο των ιδίων όσο και της παράταξης τους.

♦    Ο Έλληνας, όσο κι αν του προσάπτουν πολλά ελαττώματα, βλέπει τι συμβαίνει γύρω του και δεν είναι χαζός, ώστε να βάλει την οικονομία πιο πάνω από τη ζωή του, πόσο μάλλον όταν είδε ότι στην γειτονική Ιταλία δεν προλάβαιναν να θάψουν τους νεκρούς!

♦    Τέλος, αυτοί που επλήγησαν είδαν ότι δεν τους άφησαν στον δρόμο. Πήραν αφενός κάτι, που μαζί με την αναστολή των φορολογικών ή δανειακών υποχρεώσεων τους θα τους βοηθούσε να ανταπεξέλθουν, έστω με αρκετή ως μεγάλη δυσκολία, στις καθημερινές τους ανάγκες τον πρώτο καιρό. Η μείζων αντιπολίτευση βέβαια έλεγε ότι πρέπει να τους δοθούν περισσότερα, αλλά μετά το πάθημα του «Λεφτά υπάρχουν» και του βασικού αγνώστου που είναι το πόσο θα διαρκέσει αυτή η επιδημία, αλλά και τι θα γίνει όταν αυτή κάπως περάσει, κανείς πλέον (εντάξει, οι περισσότεροι) δεν πιστεύει ότι υπάρχουν… «λεφτόδεντρα»!

Τις διαπιστώσεις πάντως αυτές, οι πολιτικοί καλόν είναι να τις κρατήσουν ως παρακαταθήκη και ως μάθημα και στο μέλλον!

Παραπομπές

1.    Κάποιο, ίσως, αντιταχθούν σ’ αυτό, φέρνοντας σαν παράδειγμα τους ασκητές που περνούν όλη τη ζωή τους προσευχόμενοι, διαλογιζόμενοι και μακριά απ’ τον κόσμο, τις υλικές ανάγκες και τους πειρασμούς. Εδώ, όμως, έγκειται και η αξία του να ζεις μαζί με άλλους, διότι ακριβώς το να ζεις μαζί με άλλους σε κάνει, αν το θέλεις βέβαια, να οδηγηθείς σε βαθύτερα συμπεράσματα σχετικά με το ποιος είσαι, τι κάνεις και τι είναι αυτό που αξίζει ή όχι. Υπάρχει όμως στο επιχείρημα τους αυτό και μια τεράστια αντίφαση· εάν ο Θεός ήθελε να ζει ο κάθε άνθρωπος μόνος τους, μακριά από τα πάντα, αφιερώνοντας την ζωή του μόνο σ’ αυτόν, δεν ήταν ανάγκη να φτιάξει, όπως οι ίδιοι πιστεύουν, όλα αυτά τα θαυμαστά της δημιουργίας του!

2.    Πολλές φορές γίνεται σύγχυση ανάμεσα στα φυσικά αγαθά, που είναι αυτά που αφορούν την ίδια τη ζωή και ύπαρξη μας, και τα άλλα που έχουν να κάνουν με τα αισθήματα μας, όπως η αγάπη, ή οι βαθειά ριζωμένες άυλες ανάγκες μας, όπως αυτή της ελευθερίας. Έτσι, σε σχετικά πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή, σοβαρός αλλά και βαθιά θρησκευμένος, κατά τα φαινόμενα, καθηγητής ισχυρίστηκε ότι το να θεωρούμε την υγεία ως το πρώτιστο αγαθό είναι «μπούρδες»(!), αφού κατ’ αυτόν χωρίς την αγάπη οι γιατροί, αλλά και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι, δεν θα αψηφούσαν τον κίνδυνο να μολυνθούν από τον κορονοϊό, για να φροντίσουν τους ασθενείς και να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Κι αυτό είναι σωστό, ως προς το δεύτερο μέρος, μόνο που, εάν όλοι αυτοί δεν είχαν την υγειά τους, όση αγάπη κι αν διέθεταν, δεν θα μπορούσαν να την εκδηλώσουν με πράξεις, σαν κι αυτές προς τους συνανθρώπους τους!

3.   Αυτονόητο είναι ότι οι εταιρίες διαδικτυακών υπηρεσιών θα πρέπει να ελέγχουν, και υπάρχει τρόπος γι’ αυτό, αρχικά τη δημοσίευση υβριστικών ή δυσφημιστικών κειμένων. Όσον αφορά την περίπτωση διακίνησης ειδήσεων (προσοχή· δεν αφορά την δημοσίευση πρωτογενών ειδήσεων) θα πρέπει, προτού αναρτήσουν κάποια, να διασφαλίζουν ότι στο κείμενο αυτής υπάρχει οπωσδήποτε σύνδεσμος (link), εάν αυτός που την διακινεί είναι άτομο, ή αναφορά ή link, προκειμένου περί του έντυπου ή ηλεκτρονικού τύπου, που θα παραπέμπει στην πηγή της είδησης αυτής. Απ’ εκεί και πέρα η μεν Πολιτεία θα είναι σε θέση να ελέγξει και να πράξει τα δέοντα οι δε αναγνώστες, μετά, να κρίνουν το εάν αυτή η πηγή είναι πράγματι αξιόπιστη ή όχι. Βλέπετε, για μια ακόμα φορά και για μια ακόμα περίπτωση, άλλο είναι ελευθερία και άλλο ανευθυνότητα και ασυδοσία!

4.    Προκαλεί βδελυγμία, τώρα που φαίνεται ότι αποφύγαμε τον μεγάλο κίνδυνο και τις εκατόμβες των νεκρών, να βγαίνουν κάποια άθλια υποκείμενα και να θέλουν να σπιλώσουν το όνομα και την υπόληψη των επιστημόνων αυτών. Είπαμε, η βλακεία είναι άπειρη, αμέτρητη, οι εκπρόσωποι της, όμως, στα μέσα επικοινωνίας είναι συγκεκριμένοι κι έχουν όνομα, όπως και τα κανάλια και οι σταθμοί που τους φιλοξενούν!

5.  Το πόσο αληθινό είναι αυτό φάνηκε από το ότι άρκεσε απλώς να διακοπεί κάπως η γενική συμφωνία (consencus) σχετικά με το πόσο αναγκαία είναι τα μέτρα για τη μη διάδοση του ιού, για να γεμίσουν οι πλατείες απ’ όσους δεν αποδέχονται τα μέτρα αυτά (οι ιδεοληψίες και η βλακεία, ιδίως όταν θεωρείς ότι εσύ δεν κινδυνεύεις, είναι ακατανίκητες). Βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφύγει, βλέποντας και το τι συμβαίνει στις παραλίες, αλλά και αλλού, ότι υπήρξε και μια εμφανής χαλάρωση των μέτρων, που ομολογουμένως δεν ήταν και τόσο αυστηρά όσο αυτά που εφάρμοσαν άλλες χώρες. Εδώ, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του.