ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ;

 «Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Δεν θα μπορούσε κανείς να αποδώσει καλύτερα την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας από το στοίχο αυτό του τραγουδιού. Τα ίδια και τα ίδια!

Αυτά έρχονται στο μυαλό βλέποντας ειδήσεις και ακούγοντας ραδιοφωνικές εκπομπές να ασχολούνται με το θέμα των πλειστηριασμών. «Κόκκινα δάνεια¹», Τράπεζες, Δανειστές, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ειδικοί και μη καθώς και εκπρόσωποι «συλλογικοτήτων» (άλλο κι αυτό πάλι) γίνονται όλα μαζί ένας «αχταρμάς» και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Πόσο στα αλήθεια δύσκολο είναι να πεις πέντε πράγματα και να δώσεις στον απλό άνθρωπο να καταλάβει τι συμβαίνει, τι ισχύει και τι θα μπορούσε ακόμη να γίνει, ποια είναι η αλήθεια και το ποιο το ψέμα. Όταν όμως υπάρχουν είτε πολιτικές σκοπιμότητες ή πολλοί δημοσιογράφοι νομίζουν ότι ο ρόλος τους είναι απλώς να σχολιάζουν ή να ερωτούν και να δέχονται άκριτα τις όποιες απαντήσεις², χωρίς να μπαίνουν στο κόπο να έχουν εμβαθύνει προηγουμένως στο θέμα ώστε να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις σε όσους τους ακούν, βλέπουν ή διαβάζουν, τότε σε πιάνει κατάθλιψη, ιδιαίτερα μάλιστα εάν παρακολουθείς το πως συνάδελφοι τους στο BBC και στην Deutsche Welle χειρίζονται επίκαιρα, αλλά δύσκολα θέματα ή ερωτούν τους προσκεκλημένους τους σχετικά με αυτά. It’s a Long Way to Tipperary!

Για να πούμε λοιπόν πέντε βασικά³ πράγματα, να δούμε τι γίνεται ή τι θα μπορούσε να γίνει στο θέμα αυτό και να βγάλουμε, όπως πάντα, και τα αναγκαία συμπεράσματα.

ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Προστασία πρώτης κατοικίας

♦  Για την προστασία της πρώτης κατοικίας υπήρχε ο Νόμος Κατσέλη (Ν. 3869/2010) που αναθεωρήθηκε με τον Νόμο Σταθάκη και θα ισχύει μέχρι το τέλος του 2018. Με την αναθεώρηση του αρχικού Νόμου ρυθμίζεται πλέον το σύνολο των οφειλών σε Τράπεζες, Δημόσιο, ΟΤΑ, Ασφαλιστικά ταμεία και ιδιώτες, δηλαδή το σύνολο του ιδιωτικού χρέους και όχι μόνον το στεγαστικό δάνειο όπως ίσχυε στον παλαιότερο.

♦  Εφόσον η αντικειμενική αξία της κύριας κατοικίας δεν υπερβαίνει τις 180.000 ευρώ για έναν ενήλικα, που αυξάνεται σε 220.000 για ζευγάρι και προσαυξάνεται κατά 20.000 για κάθε παιδί, μέχρι τρία, και το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα του οφειλέτη δεν υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης (ΕΔΔ) προσαυξημένες κατά 70%, δηλαδή 13.906 ευρώ για έναν ενήλικα, 23.659 ευρώ για ένα ζευγάρι και 5.714 ευρώ για κάθε παιδί, μέχρι τρία, τότε αναδιαρθρώνονται τα δάνεια με βάση τις δυνατότητες αποπληρωμής και τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης του οφειλέτη και του προσφέρεται πλήρης δικαστική κάλυψη.

♦  Στις περιπτώσεις που η αντικειμενική αξία κύριας κατοικίας του οφειλέτη για ένα ενήλικα είναι 120.000 ευρώ, για ζευγάρι 160.000 ευρώ και 20.000 ευρώ για κάθε παιδί, μέχρι τρία, και το ετήσιο εισόδημα δεν υπερβαίνει τις ΕΔΔ, που για άγαμο είναι 8.180 ευρώ, για ζευγάρι: 13.917 ευρώ και για κάθε παιδί, μέχρι τρία, 3.361 ευρώ, τότε το Δημόσιο παρεμβαίνει και πληρώνει μέρος της δόσης, καλύπτοντας έως και το 95% των μηνιαίων καταβολών για μια τριετία.

♦  Με βάση αυτές τις διατάξεις, η περίοδος αποπληρωμής μπορεί να επιμηκυνθεί μέχρι 35 χρόνια, η συνολική οφειλή να προσαρμοστεί στα επίπεδα της μειωμένης εμπορικής αξίας της κύριας κατοικίας του και η δόση να υπολογίζεται εκ νέου, με βάση τη νέα αυτή αξία, τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης και τις πραγματικές δυνατότητες αποπληρωμής.

♦  Σε περίπτωση που επιλέγεται, όπως από πολλά φυσικά πρόσωπα και ελεύθερους επαγγελματίες, να μην ενταχθούν στις ευεργετικές αυτές διατάξεις, αν έχουν περίσσευμα περιουσιακών στοιχείων, και ακολουθήσουν την εξωδικαστική οδό, τότε αυτοί έχουν την προστασία που απορρέει από τον Κώδικα Δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος (ΚΔΤ), που οι Τράπεζες είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν σε περίπτωση που ο δανειολήπτης το ζητήσει, ενημερώνοντας σχετικά τις τελευταίες και ζητώντας εγγράφως τις προτάσεις, που τους κάνουν, για ρυθμίσεις των οφειλών τους. Σε γενικές γραμμές προστατεύονται με βάση το στατιστικό δεδομένο των ΕΔΔ και δεν υποχρεώνονται να πληρώσουν πάνω από τη διαφορά των εισοδημάτων μείον τις δαπάνες διαβίωσης, που οι τελευταίες καθορίζονται ότι είναι μηνιαίως 682 ευρώ για ενήλικα, 1.160 ευρώ για ζευγάρι και 280 ευρώ για κάθε παιδί, μέχρι τα τέσσερα.

Προστασία ατομικών επιχειρήσεων

Όσον αφορά τις ατομικές επιχειρήσεις, ανεξάρτητα αν αυτές είναι μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, αυτές προστατεύονται αυτόματα από πλειστηριασμούς και κατασχέσεις με την αίτηση τους στον Εξωδικαστικό Μηχανισμό, εφόσον έχουν έστω και ένα ευρώ κέρδος πριν τις αποσβέσεις και πριν την πληρωμή των τόκων και των φόρων σε ένα από τα τελευταία τρία χρόνια. Εάν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές, προστατεύονται σε προπτωχευτικό στάδιο από τη διαδικασία εξυγίανσης του τροποποιημένου Πτωχευτικού Κώδικα.

Πλειστηριασμοί - Όροι και διαδικασίες

♦  Για να γίνει πλειστηριασμός θα πρέπει να υπάρχει βεβαιότητα ότι κάποιος οφείλει συγκεκριμένο ποσό και ότι αρνείται να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Για το λόγο αυτό ο νόμος προβλέπει ότι η Τράπεζα ή οι ιδιώτες, πριν κάνουν πλειστηριασμό, πρέπει να έχουν δικαστική απόφαση ή δικαστική διαταγή, που να δέχεται ότι ο οφειλέτης χρωστάει και για την έκδοση της οποίας απαιτείται ο οφειλέτης να έχει λάβει προηγουμένως έγκαιρα γνώση ώστε να μπορεί να υπερασπίσει αποτελεσματικά τη θέση του.

♦  Συνήθως, πριν γίνει ο πλειστηριασμός περνάει ένας τουλάχιστον χρόνος, για να εκδοθεί η δικαστική απόφαση ή η διαταγή πληρωμής. Στο διάστημα αυτό ο οφειλέτης μπορεί να προβεί σε όποιες ενέργειες θεωρεί σκόπιμες ότι θα κάνουν το δικαστήριο να τον δικαιώσει και να αποφύγει τον πλειστηριασμό. Αν όχι, τότε μέχρι να εκδοθεί η απόφαση και γίνει ο πλειστηριασμός, έχει όλο το χρόνο στη διάθεσή του για να ζητήσει ρύθμιση των υποχρεώσεων του και να αποφύγει κάθε διαδικασία πλειστηριασμού. Επίσης, και σε όλη τη διάρκεια της αναγκαστικής είσπραξης, δηλαδή από την ειδοποίηση, την κατάσχεση και τον πλειστηριασμό, μεσολαβεί πάλι ένα χρονικό διάστημα 8 τουλάχιστον μηνών.

♦  Με βάση λοιπόν το δικαστικό μας σύστημα και όλες τις εγγυήσεις που υπάρχουν, ένας οφειλέτης έχει στη διάθεσή του γύρω στο 1,5 έτος για να επεξεργαστεί λύσεις. Μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνει πλειστηριασμός χωρίς προηγούμενη δικαστική κρίση που θα κρίνει ότι κάποιος οφείλει και θα επιτρέπει τον πλειστηριασμό και ότι έχουν εξαντληθεί όχι μόνο τα περιθώρια συζήτησης, αλλά και κάθε άλλης λύσης από το ίδιο το δικαστήριο. Όταν υπάρχει μία δικαστική απόφαση που λέει ότι κάποιος χρωστάει και πρέπει να πληρώσει, αυτή δεν μπορεί να αγνοηθεί.

♦  Τέλος, όσον αφορά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς όσοι προστατεύονταν μέχρι σήμερα θα εξακολουθήσουν να προστατεύονται. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που πραγματοποιείται ο πλειστηριασμός. Αντί να πηγαίνει ο συμβολαιογράφος στο Ειρηνοδικείο, όλη η διαδικασία θα γίνεται ηλεκτρονικά, με ένα τρόπο δίκαιο και αδιάβλητο. Παντού γίνεται αυτό στην Ευρώπη. Εξάλλου είναι δυνατό, το επιτρέπει ρητά ο νόμος, ο δανειστής τελικά να επιλέξει το φυσικό πλειστηριασμό.

Τράπεζες και Funds

♦  Εκτός από τη δικαστική διαδικασία, εδώ και 3 χρόνια οι Τράπεζες πρέπει - πριν καν φτάσουν σε δικαστικές ενέργειες και καταγγελίες των δανείων - να ακολουθήσουν τη διαδικασία του Κώδικα Δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος (ΚΔΤ), που υποχρεώνει τις Τράπεζες πριν καταγγείλουν το δάνειο και πριν προσφύγουν στα δικαστήρια για να εκδοθεί η δικαστική απόφαση ή διαταγή πληρωμής, να προσπαθήσουν να βρουν μία λύση σε συνεργασία με το δανειολήπτη. Και αυτή η διαδικασία θέλει ένα τουλάχιστον χρόνο. Δηλαδή, από τη στιγμή που θα αποφασίσει η Τράπεζα να προχωρήσει σε πλειστηριασμό χρειάζεται συνολικά 2 έως 2,5 χρόνια. Τα 2,5 αυτά χρόνια ο οφειλέτης ξέρει ότι έχει οφειλές και πρέπει να ανταποκριθεί και να τις ρυθμίσει. Σε καμία πάντως περίπτωση δεν αιφνιδιάζεται από τον πλειστηριασμό.

♦  Στο σημείο αυτό θεωρούμε ότι θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι τα πράγματα, όσον αφορά τα χρέη προς τις Τράπεζες, φαίνεται πως αλλάζουν και πλέον, δεδομένου ότι απαιτούνται δραστικότερες ρυθμίσεις, επιστρατεύεται το «ιρλανδικό μοντέλο», το «Split Freeze». Με αυτό το σύστημα, αν υιοθετηθεί βέβαια από το ελληνικό σύστημα και το Δίκαιο, το δάνειο θα σπάει στα δύο και θα βασίζεται στην αποπληρωμή του βιώσιμου μέρους το δανείου, με γνώμονα την εισοδηματική ικανότητα και μόνον του δανειολήπτη. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, μη βιώσιμο μέρος του, αυτό θα παραμένει «παγωμένο» επ' αόριστον και θα «κουρεύεται» σε ποσοστό ανάλογο της συνέπειας που επιδεικνύει ο δανειολήπτης.

♦  Όσον αφορά τώρα τις μεταβιβάσεις δανείων από τις Τράπεζες στις εταιρίες, είτε για είσπραξη, είτε για πώληση, ο νόμος περιέχει όρο σύμφωνα με τον οποίο ισχύει η ίδια προστασία που προσφέρεται μέσω του «Νόμου Κατσέλη» ή του Κώδικα Δεοντολογίας στους δανειολήπτες αυτούς. Ειδικά πριν από την πώληση δανείων, ο Νόμος υποχρεώνει τις Τράπεζες σε διαπραγμάτευση ρύθμισης με τον δανειολήπτη, με τη διαδικασία και τις προϋποθέσεις του Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών. Ακόμα και αν δεν αποφέρει καρπούς η διαπραγμάτευση με την Τράπεζα και το δάνειο μεταβιβαστεί, το Fund έχει εκ νέου την υποχρέωση να επαναδιαπραγματευθεί με τους κανόνες του ΚΔΤ.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Ίσως σκεφτείτε: Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, δεδομένου ότι υπάρχουν όλες αυτές ευεργετικές διατάξεις και περιορισμοί της όποιας αυθαιρεσίας; Η απάντηση, όσο και αν σας φανεί περίεργο είναι ΝΑΙ!

Για μια φορά ακόμη προσπαθούμε να απαλύνουμε τις συνέπειες του προβλήματος, παρά να εντοπίσουμε τη ρίζα του και να λάβουμε τότε τα όποια μέτρα θεωρούμε πιο κατάλληλα.

Πράγματι, στις περισσότερες περιπτώσεις, και δεν θα αναφερθούμε στη οικονομική κρίση και την ευκολία που οι Τράπεζες προχωρούσαν σε παροχή κάθε μορφής δανείων, το πρόβλημα έγκειται κατά ένα μεγάλο μέρος στους υπέρογκους τόκους που επιβαρύνθηκαν τα δάνεια από την στιγμή που εμφάνισαν πρόβλημα εξυπηρέτησης τους. Τόσο πολύ μάλιστα που το αρχικό κεφάλαιο του δανείου να φαντάζει σε πολλές περιπτώσεις αστείο μπροστά στους τόκους που συσσωρεύτηκαν.

Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις και οι Τράπεζες φαίνεται ότι αγνόησαν, για τους δικούς της κάθε μία πλευρά λόγους, την εκρηκτική δυναμική του αιτίου αυτού και δεν έλαβαν έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα, με αποτέλεσμα να βλέπουν τα δάνεια που «κοκκίνιζαν» να πολλαπλασιάζονται και να εκτινάσσονται στα ύψη, απειλώντας να πνίξουν δανειστές και δανειζόμενους.

Ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη, αφού, όταν βλέπει κανείς ότι δεν είναι δυνατόν πλέον να καταβάλλει το ποσό της δόσης που είχε αρχικά οριστεί και ότι με αυτά που μπορεί να δίνει το δάνειο όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά αυξάνεται με απίστευτους ρυθμούς, είναι επόμενο να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια για την εξυπηρέτηση του.

Όταν λοιπόν οι κυβερνώντες αντιλήφθηκαν, μετά από μεγάλη καθυστέρηση και παλινωδίες⁴, ότι το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων κινδύνευε να τινάξει το τραπεζικό σύστημα και την οικονομία γενικότερα στο αέρα, επικεντρώθηκαν στη διατύπωση ευνοϊκών ρυθμίσεων, που αφορούσαν βασικά⁵ τους ιδιώτες δανειολήπτες, βάση όμως της αντικειμενικής αξίας της κύριας κατοικίας τους κυρίως, με τις Τράπεζες να σύρονται, εκούσες, άκουσες, στο να αποδεχθούν τις ρυθμίσεις αυτές, που όμως, όπως φαίνεται από τα στοιχεία⁶, δεν έλυσαν συνολικά ούτε το πρόβλημα αυτών που δανείστηκαν, μήτε βέβαια και το πρόβλημα το δικό τους, αυτό της κεφαλαιοποίησης και της έκθεσης τους.

Από την άλλη οι ρυθμίσεις αυτές, αν και προσπαθούν φαινομενικά να είναι δίκαιες, δεν παύουν να έχουν ταξικό χαρακτήρα, αφού δεν έχουν γενικό χαρακτήρα και προσπαθούν να διευκολύνουν, με αμφιλεγόμενο τρόπο, εισοδηματικές τάξεις που κατά την άποψη των συντακτών των ρυθμίσεων αυτών είναι μικρομεσαίες και, όπως αρέσκονται οι πολιτικοί να λένε, «λαϊκές».

Αντί των ρυθμίσεων αυτών, θα μπορούσε να γίνουν στην περίπτωση π.χ. των στεγαστικών δανείων, αφού πριν εξεταζόταν ποιο ήταν το αρχικό κεφάλαιο του δανείου, αν το ποσό που είχε καταβληθεί μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκαν αντικειμενικά προβλήματα εξυπηρέτησης του αντιστοιχούσε τουλάχιστον στο 1/5 αυτού και βέβαια αν ο δανειολήπτης ήταν συνεπής μέχρι τότε, σε γενικές γραμμές τα εξής:

1.    Υπολογισμός Βασικού Ύψους Δανείου.  Το ύψος του δανείου που θα ληφθεί υπόψη ως βάση για τα επόμενα βήματα θα είναι αυτό που περιλαμβάνει το αρχικό ποσό του δανείου, συν τους τόκους που αναλογούν, ως εάν η διάρκεια του να ήταν μέχρι τότε που παρουσιάστηκαν προβλήματα στην εξυπηρέτηση του, μείον τα ποσά των δόσεων που είχαν καταβληθεί

2. Τόκοι Δανείου. Ως τόκοι δανείου, για όλο το διάστημα που μεσολαβεί από τον χρόνο που παρουσιάστηκαν προβλήματα στην εξυπηρέτηση του, μέχρι και την όποια συμφωνημένη λήξη του, θα λαμβάνονται εκείνοι που αντιστοιχούν σε προθεσμιακές καταθέσεις, που ίσχυαν και θα ισχύουν στο παραπάνω χρονικό διάστημα, για ποσά ίσα με το βασικό ύψος δανείου.

3.    Βασική Διάρκεια Δανείου. Αυτή θα αντιστοιχεί στον χρόνο που απέμεινε από τότε που παρουσιάστηκαν προβλήματα στην εξυπηρέτηση του, μέχρι την αρχικά συμφωνημένη διάρκεια του δανείου.

4.  Υπολογισμός Νέου Ύψους Δανείου. Αυτό θα είναι το βασικό ύψος δανείου συν τους τόκους που αντιστοιχούν, χωρίς πανωτόκια, μέχρι τον χρόνο επαναδιαπραγμάτευσης του δανείου.

5.    Υπολογισμός ύψους δόσεων. Ο υπολογισμός αυτών θα γίνεται με βάση το εκάστοτε διαθέσιμο εισόδημα του δανειολήπτη, δηλαδή θα αντιστοιχεί σε ποσό τουλάχιστο ίσο με αυτό που θα προκύπτει αν από το εκάστοτε πραγματικό ετήσιο οικογενειακό του εισόδημα αφαιρεθούν οι αντίστοιχες εύλογες δαπάνες διαβίωσης (ΕΔΔ) αυξημένες κατά 25%.

6.   Εξόφληση υπολοίπου. Το ποσό που απομένει με τη λήξη των δόσεων αυτών, δηλαδή η διαφορά  του ποσού που αντιστοιχεί σε καταβολή δόσεων που το ύψος τους δεν θα λαμβάνει υπόψη  το εισόδημα και τις ΕΔΔ, μείον το ποσό που καταβλήθηκε, λαμβάνοντας υπόψη τους παράγοντες αυτούς, προτείνεται να διακανονίζεται με τους ίδιους όρους για μια πενταετία ακόμη, με το πέρας της οποίας, αν τυχόν δεν έχει εξοφληθεί το δάνειο, το υπόλοιπο ή θα διαγράφεται ή θα γίνεται άμεσα απαιτητό, ανάλογα με ύψος αυτού, την οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη και βέβαια τη συνέπεια αυτού.

7.    Ειδικές περιπτώσεις. Στην περίπτωση που το ποσό που είχε καταβληθεί αρχικά ήταν μικρότερο του 1/5 του δανείου, θα ισχύουν πάλι τα βήματα 1~6 με τη διαφορά ότι ο τόκος του δανείου, από την επαναδιαπραγμάτευση του και μετά, θα είναι αυτός που θα ισχύει τότε. Αν όμως ο δανειολήπτης δεν ήταν συνεπής από την αρχή της σύναψης του δανείου, χωρίς να υπάρχουν αντικειμενικοί γι’ αυτό λόγοι, τότε θα ισχύουν μόνο τα βήματα 1~4 με τον τόκο του δανείου να είναι για όλη τη διάρκεια του αυτός που είχε συμφωνηθεί αρχικά, απλά δεν θα υπάρχουν πανωτόκια.

Με αντίστοιχο σκεπτικό θα μπορούσαν να διακανονισθούν και οφειλές προς το Δημόσιο, τους ΟΤΑ αλλά και ιδιώτες. Προκειμένου όμως για επιχειρήσεις θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η βιωσιμότητα της μιας καθώς και η ύπαρξη ενός σοβαρού και τεκμηριωμένου Business Plan προκειμένου, πέραν των διευκολύνσεων για την εξόφληση δανείων τους, ακόμη και να ενισχυθούν με την χορήγηση νέου δανείου.

Με το καθεστώς που επικρατεί σήμερα φαίνεται να παραμένει το πρόβλημα και λεφτά να χαρίζονται πάλι, είτε άμεσα, είτε έμμεσα (πώς γίνεται από τη μία να εκλιπαρούμε ως κράτος για δανεικά και από την άλλη να εμφανίζεται το γνωστό «λεφτά υπάρχουν», είναι από τα μυστήρια που μόνον οι πολιτικοί μπορεί να δώσουν μια απάντηση!) Αυτό που φαίνεται ότι τουλάχιστον είναι προς την σωστή κατεύθυνση είναι η υιοθέτηση, αν βέβαια γίνει, από τις Τράπεζες και την πολιτεία του ιρλανδικού μοντέλου, ώστε το χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί τώρα να μη διαγράφεται τουλάχιστον, αλλά να «παγώνει».

Έτσι, θα ξέρουν αυτοί που τους αφορά ότι έχουν ένα βάρος να τους ακολουθεί, γιατί κάποια στιγμή έκαναν κάτι που, όπως αποδείχθηκε, δεν είχε τις διασφαλίσεις που έπρεπε και ότι για μια ακόμα φορά δεν θα κληθούν να πληρώσουν τη ζημιά κάποιοι που δεν φταίνε, που εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους κανονικά και δεν ανοίχτηκαν σε δανεισμό που θα υπερέβαινε τις δυνάμεις τους, όπως και αποδείχτηκε, μόλις ανατράπηκαν τα δεδομένα της χρυσής εποχής του «δώσε και μένα μπάρμπα».

Γι’ αυτό αγαπητέ αναγνώστη, αν αναρωτιέσαι, μέχρι τουλάχιστον το ιρλανδικό μοντέλο να υιοθετηθεί: τελικά, ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; η απάντηση είναι πολύ απλή: ΕΣΥ!

Σημείωση 1: Όπως ορίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (EKT), ο όρος «κόκκινα» ή «Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια» (ΜΕΔ) διευρύνεται πλέον και στην Ελλάδα με τη χρήση του όρου «Μη Εξυπηρετούμενα Ανοίγματα» (ΜΕΑ), που αφορά τα κόκκινα δάνεια (δάνεια με καθυστέρηση άνω των 90 ημερών) καθώς και εκείνα που κρίνονται ότι είναι αβέβαιη η είσπραξη τους χωρίς τη ρευστοποίηση εξασφάλισης.

Σημείωση 2: Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος που χειρίστηκαν τα πρόσφατα επεισόδια στο Εφετείο, όπου είχε προγραμματιστεί να γίνουν κάποιοι πλειστηριασμοί. Επικεντρώθηκαν στο ξύλο και στα χημικά που έπεσαν, καταλογίζοντας ευθύνη, κυρίως ή αποκλειστικά, στα ΜΑΤ, που έκαναν όντως το σφάλμα να εμποδίσουν την είσοδο στο Εφετείο στις διάφορες «συλλογικότητες» παρατεταγμένα μέσα στον χώρο του. Δεν ασχολήθηκαν καν με το ποιες είναι αυτές οι «συλλογικότητες» και ποιους σκοπούς, καιρό τώρα, εξυπηρετούν, το κυριότερο δε με το τι αφορούσαν οι  συγκεκριμένοι πλειστηριασμοί και γιατί είχαν φτάσει στο σημείο να γίνουν. Βέβαια, είναι περιττό να πούμε ότι δεν άρπαξαν και την ευκαιρία για να αναλύσουν, έστω και στοιχειωδώς, το κοινό τους για το θέμα των πλειστηριασμών!

Σημείωση 3: Περισσότερες πληροφορίες για την προστασία της πρώτης κατοικίας και τη διαδικασία που απαιτείται προτού γίνει και για να γίνει ένας πλειστηριασμός μπορεί να βρει κανείς στις παρακάτω διευθύνσεις αντίστοιχα:

http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/841831/pleistiriasmoi-kokkina-daneia-proti-katoikia-ola-osa-prepei-na-gnorizete

http://www.huffingtonpost.gr/2017/09/18/koinonia-oikonomia-pleisthriasmoi_n_18027448.html

Σημείωση 4: Σοβαρή μερίδα της ευθύνης έχουν και τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα αυτό που είναι αξιωματική αντιπολίτευση, που έως ότου γίνει κυβέρνηση φωνάζει το εκπληκτικό «Κανένα σπίτι στα χέρια Τραπεζίτη!» Την συνέχεια την ξέρετε.

Σημείωση 5:Το ύψος του συνόλου των δάνειων που βρίσκονται κάτω από νομική προστασία  (τέλος Μαΐου 2017) ανέρχεται στα 15,5 δις ευρώ, με το 1/3 των στεγαστικών, το 1/4 των καταναλωτικών και μόνο το 3,5% των επιχειρηματικών δανείων (άρθρο 99 και άλλες περιπτώσεις) να υπάγεται στο καθεστώς αυτό.

Σημείωση 6: Σύμφωνα με στοιχεία της ΤτΕ για τον Ιούνιο του 2017, τα ΜΕΑ άγγιζαν τα 101,8 δισ. ευρώ ενώ τα ΜΕΔ έφταναν τα 72,8 δισ. ευρώ. Στο τέλος του Ιουνίου του 2017, ο δείκτης ΜΕΑ άγγιζε το 44,4% για το επιχειρηματικό χαρτοφυλάκιο, το 53,6% για το καταναλωτικό και το 42,7% για το στεγαστικό, που σημαίνει ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τα στεγαστικά, 480.000 περίπου νοικοκυριά στην Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή με επισφαλές στεγαστικό δάνειο.