Είμαστε
πράγματι ένας πολύ παράξενος και περίεργος λαός. Όσον καιρό περνούσαμε καλά, με τα αγαθά να
κατακλύζουν τα τραπέζια μας, τα αυτοκίνητα να μην χωράνε στις αυλές μας και το
δανεικό χρήμα να ρέει άφθονο από τις κάνουλες των Τραπεζών για να καλύψει κάθε
μας ανάγκη, πιθανή ή απίθανη, σχεδόν κανείς δεν έβγαζε κουβέντα, ούτε τον
απασχολούσε πώς γίνεται αυτό. Λες και ζούσαμε ένα θαύμα, το σύγχρονο θαύμα της Κανά,
όπου όμως, αντί για τον οίνον, πολλαπλασιαζόντουσαν οι βίλλες, τα
εξοχικά, τα ακριβά αυτοκίνητα, το εμπόριο των εισαγομένων (κάνε και συ ένα μαγαζάκι,
μπορείς!), το παραεμπόριο, οι παραλιακές… όπερες, όπου εκρατείτο, αυστηρά,
σειρά προτεραιότητος, τα… ευαγή ιδρύματα κοντά στους αγρότες μας, που
πιστοποιούσαν αν τα έσοδα από την σοδειά τους ήταν ικανοποιητικά, τα
εορτοδάνεια, τα διακοποδάνεια και τόσα άλλα!
Μετά, όταν οι κάνουλες του δανεικού χρήματος έκλεισαν, όταν οι
Τράπεζες άρχισαν να ζητάνε τα χρωστούμενα, οι επιχειρήσεις, τα… ευαγή ιδρύματα
και οι παραλιακές… όπερες να κλείνουν ή να υπολειτουργούν, τα γεμάτα τραπέζια
να αποτελούν αναμνηστικές φωτογραφίες, οι διακοπές να μας θυμίζουν πλέον «οι
ζωές των άλλων» και όταν χτυπούσαμε την πόρτα των Τραπεζών για κανένα δανειάκι
η απάντηση πίσω από την κλειστή πόρτα να λέει «άλλος!», αρχίσαμε να αισθανόμαστε
αρκετά έως πολύ άβολα, λες και μας είχαν βάλει φωτιά στα μπατζάκια. Το
χειρότερο όμως ήταν όταν παρουσιάστηκαν και κάτι ξένες φάτσες που κρατούσαν
κάτι λογαριασμούς, απ’ εδώ μέχρι απέναντι, και επέμεναν, ακούς εκεί, να τους
δώσουμε τα λεφτά τους πίσω!
Τότε είναι
που μας έπιασε κι εμάς η τρέλα και αρχίσαμε:
- Χρέος;
Ποιο χρέος, δεν σας χρωστάμε τίποτε, γιατί το χρέος αυτό είναι «επαίσχυντο» και
«επονείδιστο»!
- Μνημόνια;
Ποια Μνημόνια, αυτά που μας βάλατε να υπογράψουμε γιατί μας δώσατε μερικές
πενταροδεκάρες; Αυτά θα τα σχίσουμε, γιατί είναι διαβολικά πράγματα και θέλουν
(μαζί με άλλα βέβαια που δεν λέμε) το κακό μας!
- Ευρώ;
Ποιο Ευρώ, εμείς θέλουμε την καημένη την δραχμούλα μας, αυτήν που θα μπορούμε
να κόβουμε όσο θέλουμε και να τη μοιράζουμε χωρίς τσιγκουνιές, για να γεμίσει
και πάλι η τσέπη του καημένου του κοσμάκη που έχει σχεδόν αδειάσει!
- Ευρωπαϊκή
Ένωση; Ποια Ευρωπαϊκή Ένωση1, εμείς θέλουμε πίσω την εθνική μας
κυριαρχία, να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να μην έχουμε κανέναν πάνω στο κεφάλι
μας. Βρε ουστ!
- Ρωσία;
Ποια Ρωσία (Ωχ! Συγνώμη. Αυτήν την θέλουμε, γιατί κάπου, βέβαια, πρέπει και
εμείς να τρυπώσουμε. Εξάλλου έχουμε και την ίδια θρησκεία. Τι; Μπορεί να μη μας
θέλει γιατί δεν πάει καλά η οικονομία της και δεν θέλει και άλλους μπελάδες στο
κεφάλι της; Καλά, δεν πειράζει, υπάρχει και η Κίνα!)
- Ελλάδα;
Ποια Ελλάδα (Ωπ! Stop! Εδώ
δυστυχώς χρειάζεται πλέον να απαντήσουμε ποια Ελλάδα θέλουμε και τι στο καλό επιτέλους
θέλουμε να κάνουμε, για να ξέρει κι αυτή η καημένη ποιους κουβαλάει τόσον καιρό
στην πλάτη της και, αν είναι, να μας ξεφορτωθεί, αυτή μαζί με όλους τους άλλους
που τους έχουμε πρήξει, μια και καλή, ξαποστέλνοντας μας στον αγύριστο!)
Σοβαρά όμως, ποια
Ελλάδα θέλουμε. Και λέω σοβαρά, αν και τα παραπάνω δεν είναι καθόλου αστεία,
αφού αρκεί να ανοίξεις το ραδιόφωνο για να ακούσεις τι «μπούρδες» λέει ένα σωρό
κόσμος, που όλοι τους όμως είναι οπωσδήποτε ειδικοί επί του θέματος.
Αλήθεια:
- Θέλουμε
να συνεχίσουμε να είμαστε οι παρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι «ζήτουλες» των
άλλων λαών, που αρκετοί μάλιστα είναι σε χειρότερη θέση από εμάς ;
- Θέλουμε
τα παιδιά μας να κοιτάνε και μη βλέποντας να υπάρχει κάτι που να μπορεί να τους
δώσει μιαν έστω ελπίδα ότι μπορεί να ζήσουν και αυτά με αξιοπρέπεια σ’ αυτή τη
χώρα, να σηκώνονται να φεύγουν, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους;
- Θέλουμε
τα σχολεία μας να έχουν σαν αποκλειστικό σκοπό την απόκτηση με κάθε μέσον της
γνώσης, που φτάνει και πολλές φορές ξεπερνά τον ωμό καταναγκασμό, και η
πραγματική παιδεία, που σημαίνει διαμόρφωση χαρακτήρων με έμφαση στις αξίες, στα
ανθρώπινα δικαιώματα, στις αρχές και το νόημα της Δημοκρατίας, στην ανάπτυξη
κριτικού πνεύματος, στον σεβασμό του πολιτισμού που έχουν αναπτύξει άλλοι λαοί,
στην αποδοχή της θρησκευτικής και προσωπικής διαφορετικότητας καθώς και στην
σημασία που έχει η προστασία του περιβάλλοντος, να έχει σχεδόν παραγκωνιστεί;
- Θέλουμε
να υπάρχουν πολιτικοί που έχουν την πολιτική σαν επάγγελμα;
- Θέλουμε
υποψήφιοι πολιτικοί να μας γεμίζουν ψέματα για να εκλεγούν, και μετά, αφού
εκλεγούν, να λένε ότι έχουν λάβει για ό,τι κάνουν, αλλά και για ό,τι δεν
κάνουν, τη λαϊκή εντολή;
- Θέλουμε
να βλέπουμε αυτούς που έχουμε εκλέξει για να είναι οι αντιπρόσωποι μας στη λήψη
αποφάσεων να τσακώνονται και να
αλληλοκατηγορούνται, ανάλογα με το εάν ανήκουν στην συμπολίτευση ή την
αντιπολίτευση, με βασικό σκοπό το ποιος θα διατηρηθεί ή θα πάρει την καρέκλα;
- Θέλουμε
όσοι στρογγυλοκάθισαν στην καρέκλα να μην κάνουν τίποτε, έχοντας μόνον κατά νου
μήπως και τους την πάρει κάποιος άλλος;
- Θέλουμε
αυτοί που μας «εκπροσωπούν» στη Βουλή να είναι οπωσδήποτε πρόβατα σε μαντρί,
γιατί όποιος βγαίνει έξω τον τρώει η «μαρμάγκα»;
- Θέλουμε
να υπάρχουν 300 βουλευτές για να εκπροσωπείται τάχα αποτελεσματικά η κάθε
διοικητική περιφέρεια;
- Θέλουμε
να αρκεί για εκλεγεί κανείς Βουλευτής απλώς το κόμμα του ή ο ίδιος να
συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό ψήφων χωρίς να έχει ο ίδιος και άλλα
προσόντα και ικανότητες;
- Θέλουμε
αυτοί που μας αντιπροσωπεύουν να είναι αναγκαστικά παιδιά του «κομματικού» και
μόνο σωλήνα;
- Θέλουμε
να νομιμοποιούνται κόμματα που επωφελούνται απ’ αυτό που σήμερα καλείται Δημοκρατία2,
έστω και στον βαθμό που πραγματικά την εκπληρεί, για να την καταργήσουν και να επιβάλλουν
ένα απολυταρχικό καθεστώς στο όνομα εθνικιστικών ή ουτοπικών, παρωχημένων και
ιστορικά αποτυχημένων πολιτικών ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών;
- Θέλουμε
ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι εκεί για να υπογράφει απλώς ό,τι και αν του
σερβίρουν;
- Θέλουμε
η δικαιοσύνη να ελέγχεται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία ή να αποτελεί μια
πραγματικά ανεξάρτητη αρχή;
- Θέλουμε
οι πράξεις Βουλευτών και κυβερνώντων να ελέγχονται από τους ίδιους ή αυτές, όπως
και τα νομοθετήματα, να υπάγονται στην αρμοδιότητα ενός ειδικού δικαστηρίου,
μιας σύγχρονης Ηλιαίας;
- Θέλουμε
να μην κρίνονται και οι ίδιοι οι δικαστές σχετικά με τις αποφάσεις που
λαμβάνουν, αν αποδειχθεί ότι αυτές έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους ή σε
αντίθεση με την απονομή δικαίου με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία και μαρτυρίες;
- Θέλουμε
τις δημόσιες θέσεις να τις καταλαμβάνουν οι «κωλοσφουγγάριοι» και οι κάθε λογής
παρατρεχάμενοι αυτών που εκάστοτε διαχειρίζονται την όποια εξουσία;
- Θέλουμε
οι… κομματικοί συνδικαλιστές να εξακολουθούν να συνδιοικούν τις Δημόσιες
επιχειρήσεις, Οργανισμούς και Ιδρύματα;
- Θέλουμε
τα άτομα που ευαγγελίζονται μια κοινωνία χωρίς νόμους, μιας και οι νόμοι αυτοί
συνεπάγονται αναγκαστικά την παραχώρηση μέρους των προσωπικών μας ελευθερίων, να
καταστρέφουν ανενόχλητα κρατικές και ιδιωτικές περιουσίες, άσχετα αν αποδεικνύουν
έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, το πόσο αναγκαίο είναι να υπάρχουν νόμοι σε μια
κοινωνία ανθρώπων που δεν είναι βέβαια άγγελοι;
- Θέλουμε
να μην εφαρμόζονται οι νόμοι για τους πάντες και τα πάντα;
- Θέλουμε
οι νόμοι να αλλάζουν με μη Δημοκρατικές διαδικασίες;
- Θέλουμε
οι πόλεις και ο τόπος μας να καταστρέφεται γιατί σε κάποιους δημόσιους
«λειτουργούς» τους αρέσει πολύ το… χρώμα του χρήματος;
- Θέλουμε
κάποιοι άλλοι να σκαρφίζονται ή να κάνουν προμήθειες υπολογίζοντας και το «κάτι
τις» τους βρε παιδί μου, έτσι για τον κόπο τους;
- Θέλουμε
το 78% των εσόδων του κράτους από τη φορολογία εισοδήματος να προέρχονται από τους
μισθωτούς και τους συνταξιούχους;
- Θέλουμε
να εργάζεσαι και να πληρώνεις μια ζωή κύρια και επικουρική ασφάλιση και όταν με
το καλό σου εγκριθεί η σύνταξη να διαπιστώσεις ότι είναι πετσοκομμένη, διότι
κάτι χουβαρντάδες έκαναν κοινωνική πολιτική, ξέρετε εσείς γιατί, με τα δικά σου
λεφτά μοιράζοντας απλόχερα απ’ εδώ και απ’ εκεί συντάξεις είτε σε ανθρώπους με
15 χρόνια μόνον εργασίας ή σε κάποιους που δεν είχαν συνεισφέρει ούτε μία, τότε, δραχμή3;
- Θέλουμε
να μην υπάρχει προστασία των αδυνάτων, υποστήριξη των αναξιοπαθούντων και των ατόμων
που χρήζουν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης;
Εάν θέλουμε
όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμα, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας και ας
αφήσουμε τις κλάψες και την καταφυγή στις εύκολες, αλλά αναπόφευκτα
καταδικασμένες, λύσεις, γιατί όπως λένε: «Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την
απομάκρυνση εκ του Ταμείου!»
Εάν αντίθετα δεν
τα θέλουμε και θέλουμε στην Ελλάδα:
- Να
κρατηθούν τα παιδιά της που φεύγουν, καθιστώντας την μια χώρα γερόντων, προσφύγων
και κάθε είδους μεταναστών·
- Να
ενθαρρύνεται, αντί να καταπολεμάται, η επιχειρηματικότητα και να προσελκύονται επενδύσεις, που θα σέβονται όμως τους εργαζομένους τους και το περιβάλλον, επενδύσεις που είναι
ο μόνος τρόπος για να απορροφηθεί η τεράστια ανεργία, να αξιοποιηθούν τα λαμπρά
μυαλά που υπάρχουν και να υπάρξει ουσιαστική αύξηση στο ΑΕΠ της χώρας·
- Να
αξιοποιηθεί με σεβασμό στο περιβάλλον η απίστευτη φυσική ομορφιά της χώρας, παρεμβαίνοντας
άμεσα και αποτελεσματικά όμως σε ό,τι και όποιους συντελούν στην απαξίωση και
την καταστροφή της·
- Να
σταματήσουν οι πειραματισμοί με την εκπαίδευση και να βάλουμε σαν πρώτο μέλημα μας
να διαμορφώσουν τα παιδιά σωστούς χαρακτήρες, βάζοντας την Παιδεία ψηλά στις
προτεραιότητες μας, στη θέση που πραγματικά της αξίζει·
- Να
σταματήσει η αναξιοκρατία και το αίσχος της κομματοκρατίας·
- Να
αναδειχθούν στην πολιτική σκηνή και να μας εκπροσωπήσουν άτομα που πραγματικά
αξίζουν και όχι άτομα που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι η κομματική
τους ταυτότητα·
- Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη να αποτελέσει
πάλι, ως κοινωνικό αγαθό, δικαίωμα του κάθε έλληνα πολίτη, χωρίς όμως τις
υπερβολές και τις καταχρήσεις του παρελθόντος·
- Η
δικαιοσύνη να απονέμεται γρήγορα και οι δικαστές να κρίνονται για τις αποφάσεις
τους·
τότε δεν
μένει παρά να κάνουμε ό,τι μπορούμε, και γρήγορα μάλιστα, ώστε να
πραγματοποιηθούν τα παραπάνω και να αλλάξουν τα άλλα, αυτά που μας κρατούν
δέσμιους στη μιζέρια μας, γιατί ισχύει, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο φυσικός νόμος:
«Αυτό που δεν αλλάζει και δεν
προσαρμόζεται είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί!»
Σημείωση
1: Η Ευρωπαϊκή Ένωση σίγουρα δεν βρίσκεται στα καλύτερα της και απέχει πολύ
από αυτό που πίστεψαν οι λαοί των κρατών μελών της. Βλέπετε, σε περιόδους
κρίσης ισχύει για μια φορά ακόμη ότι «ανθούν οι μικροί» και ότι η οικονομία μπαίνει
πιο ψηλά από τους ανθρώπους και την ανθρωπιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι
εγκαταλείπουμε τον αγώνα για να επανέλθει αυτή σ΄ αυτό που οραματίσθηκαν οι
ιδρυτές της. Εξάλλου, μια ματιά του τι συμβαίνει γύρω μας αρκεί για να μας
επαναφέρει στην πραγματικότητα και να μας κάνει να βάλουμε τους κάθε είδους
ηλίθιους, καιροσκόπους και ανεύθυνους λαϊκιστές στη θέση τους.
Σημείωση
2: Η Δημοκρατία, εάν πηγάζει πραγματικά από την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία
και δεν αποτελεί απλώς ένα διακοσμητικό όνομα, είναι, αντίθετα με ό,τι νομίζει
πολύς κόσμος, ένα ιδιαίτερα αυστηρό
πολίτευμα, όπου η μη τήρηση των νόμων θεωρείται αδιανόητη και η ποινή για όσους
τους παραβαίνουν, ιδιαίτερα μάλιστα εάν οι παραβάσεις αυτές είναι πολιτειακές,
είναι πολύ αυστηρές. Δυστυχώς η σύγχρονη αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, όπου η
κυριαρχία του λαού έχει μετατοπιστεί στην κυριαρχία των κομμάτων και των κάθε
λογής παρακοιμωμένων τους, έχει χάσει μεγάλο μέρος απ’ αυτό που το ίδιο το
όνομα της υπονοεί, αλλά όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ: «Η Δημοκρατία είναι το
χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όμως όλα τα υπόλοιπα!»
Σημείωση
3: Συγκεκριμένες προτάσεις για το συνταξιοδοτικό αλλά και τα άλλα σοβαρά
θέματα που μας απασχολούν, όπως το θέμα της Ανάπτυξης, το φορολογικό και η
φοροδιαφυγή, το εκλογικό σύστημα και τα συναφή, η Υγεία και η Παιδεία,
περιέχονται στο βιβλίο με τον αλληγορικό τίτλο «Τικ - Τακ».
