ΑΡΙΣΤΕΡΑ; ΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Είμαστε εδώ και καιρό μάρτυρες ενός εξαιρετικά σημαντικά γεγονότος, της σταδιακής αποδόμησης στην Ελλάδα της λεγόμενης Αριστεράς, τουλάχιστον του τμήματος αυτής που απέμεινε μετά και την συρρίκνωση του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ και την εξαΰλωση ουσιαστικά της πολλά υποσχόμενης τότε ΔΗΜΑΡ.

Το γεγονός αυτό θα έχει ως συνέπεια, κάτι που συμβαίνει συνήθως, την μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς την άλλη πλευρά, την Δεξιά, μπορεί όμως να έχει και εξαιρετικά σοβαρές συνέπειες, παρασύροντας μέρος της κοινωνίας είτε προς ακραίες συντηρητικές κατευθύνσεις και ιδεολογίες ή το αντίθετο, προς την ριζοσπαστική εκδοχή, στην πολιτική, της Αριστεράς, την λεγόμενη "ακροαριστερά", γεγονός που, όπως είναι ευνόητο, και τα δύο δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η αποδόμηση αυτή συμπαρέσυρε και την έννοια του αριστερού, αποτέλεσμα του ότι στην ελληνική τουλάχιστον πολιτική πραγματικότητα κάθε κόμμα που αυτοαποκαλείται αριστερό θεωρεί ότι εκπροσωπεί αναγκαστικά και όποιον έχει πραγματικά προοδευτικές ιδέες, δεν κυριαρχείτε από δόγματα και ιδεοληψίες και είναι ανοικτός στο να δεχτεί τις όποιες εξελίξεις στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή, εφόσον όμως αυτές έχουν θετικό πρόσημο και οδηγούν τις εκδηλώσεις αυτές της ζωής μπροστά.

Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται σήμερα στον χώρο της Αριστεράς αφενός για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση αυτή και αφετέρου, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, τι πραγματικά μπορεί ή θα μπορούσε να γεννηθεί μέσα από αυτήν.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΠΕΘΑΝΕ. ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ!

Όχι, μη φοβάστε. Δεν επανέρχεται η Βασιλεία. Απλά, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς πώς επιχειρείται να αποκατασταθεί αυτό που πεθαίνει ή πέθανε με το να πάει να αντικατασταθεί με κάτι που ουσιαστικά είναι ακριβώς το ίδιο! Μεγαλοφυές!

Για μια ακόμη φορά, αντί να σκύψουν οι ενδιαφερόμενοι πάνω στα αίτια που οδήγησαν στην αποδόμηση της Αριστεράς και όσων αυτή συμπαρασύρει με την πτώση της, θεωρούν ότι αρκεί να επαναφέρουν την παλιά συνταγή, αυτήν του Κέντρου, να αλλάξουν ενδεχόμενα τα αρχηγικά πρόσωπα και βέβαια να μην παραλείψουν να προσθέσουν και ολίγην Αριστερά, έτσι, για να μη θεωρηθούν ότι δεν είναι προοδευτικοί, και ιδού, το πρόβλημα λύθηκε και τα πράγματα  αποκαταστάθηκαν: Σας παρουσιάζουμε την ανανεωμένη Κεντροαριστερά!

Για μια ακόμη φορά η βασική αρχή, που επαναλαμβάνουμε συχνά και ίσως κουραστικά στις αναρτήσεις αυτές, δηλαδή το να καθορίσεις ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα, αγνοήθηκε και η ζωή συνεχίζεται με τα ίδια και τα ίδια να διαδέχονται, σχεδόν νομοτελειακά, τα μεν τα δε.

Στο 2^ο μέρος προηγούμενης ανάρτησης πάντως, με τον τίτλο «Διευκρινίζοντας ιδεολογίες και πολιτικές έννοιες», είχαμε επισημάνει επίσης μεταξύ των άλλων και τα εξής:

1.   Αν και οι ιδεολογίες έχουν την τάση να περιλαμβάνουν αφηρημένες έννοιες προς εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο, λόγο για τον οποίο συναντώνται πολύ συχνά στο πεδίο της πολιτικής, αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν, τουλάχιστον στην πράξη.

2.   Όπως σ’ όλες τις μορφές ζωής υπάρχει αυτό που αποκαλούμε εξέλιξη, το ίδιο υπάρχει και στις ιδεολογίες, στα κοινωνικά ρεύματα και τις αντιλήψεις.

Αν λοιπόν δεν μπορεί να κατανοηθεί η σημασία των παραπάνω, γιατί δηλαδή υπάρχει αναντιστοιχία, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μεταξύ του αρχικού ιδεολογικού υπόβαθρου των κομμάτων και της πολιτικής που αυτά καλούνται να ακολουθήσουν καθώς και της ανάγκης προσαρμογής της όποιας ιδεολογίας στις σύγχρονες αντιλήψεις και δεδομένα, τότε δεν μπορεί να αποφευχθούν και τα μοιραία λάθη που αυτά κάνουν και οδηγούν αναγκαστικά στη συρρίκνωση τους, στην καλύτερη περίπτωση, ή στη ολοκληρωτική τους απαξίωση, στη χειρότερη.

ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΛΑΘΗ

Τι συνέβη λοιπόν στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι και η πιο πρόσφατη αλλά και πιο χαρακτηριστική περίπτωση στη χώρα μας τουλάχιστον, για να μην αναφερθούμε και αλλού, όπως στη Γαλλία, μιας ακόμη αποτυχημένης διακυβέρνησης από τα αυτοαποκαλούμενα, γενικώς, αριστερά κόμματα.

Άγνοια των συνθηκών

Η δίψα για άνοδο στην εξουσία, που διακατέχει κάθε κόμμα, πόσο μάλλον όταν αυτό βρίσκεται για χρόνια ολόκληρα σχεδόν στο περιθώριο, παραβλέπει ή θέλει να παραβλέπει τις αντικειμενικές συνθήκες που αυτό θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

Αυτό συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αγνοώντας προκλητικά την οικονομική κατάσταση που είχε περιέλθει η χώρα και τον συσχετισμό δυνάμεων που επικρατούσε στη Ευρωζώνη, μην έχοντας καμία εμπειρία διακυβέρνησης και πιστεύοντας ότι μπορούσε έτσι απλά να αλλάξει τα πράγματα, παρορμητικότητα και ενθουσιασμός που μόνο σε πολύ νέους μπορεί να δικαιολογηθεί, προκάλεσε, εκβίασε καλύτερα με το γνωστό τέχνασμα της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, εκλογές και έβαλε τη χώρα σε νέες και μεγάλες περιπέτειες.

Η αμείλικτη πραγματικότητα ήρθε για μια ακόμη φορά να δείξει τι συμβαίνει σε όποιον την αγνοεί. Πλήρης υποχώρηση, με αποδοχή όλων εκείνων που προηγουμένως έβριζε και καταδίκαζε, υπογραφή νέων πιο σκληρών για τους ανθρώπους και την οικονομία της χώρας μέτρων και, ακόμα χειρότερα, κομματικές συνεργασίες και προσφυγή σε μεθόδους και οικονομικούς παράγοντες που η ίδια η παραδοσιακή Δεξιά ίσως προβληματιζόταν αρκετά για να το κάνει.

Ίσως το πιο τραγικό είναι ότι ακόμη ορισμένα στελέχη του δεν έχουν κατανοήσει τα λάθη που έγιναν και δηλώνουν: «Εμείς, όταν κληθήκαμε από… τον λαό να αναλάβουμε την διακυβέρνηση της χώρας, είχαμε να αντιμετωπίσουμε την Τρόικα και τα Μνημόνια των προηγούμενων». Εδώ πλέον δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί και να μην πει το γνωστό: «καλά, δεν ήξερες, δεν ρώταγες!»

Αντιμετώπιση νέων καταστάσεων με παλιά υλικά

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς ένα κόμμα που καλείται αριστερό και αν μη τι άλλο αυτό που βασικά θα έπρεπε να το χαρακτηρίζει είναι ότι είναι προοδευτικό, να ανασύρει από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα για κυβερνητικές θέσεις ανθρώπους κυριολεκτικά απολιθώματα, που με τις αποστεωμένες και στείρες ιδέες τους έκαναν και κάνουν την ατμόσφαιρα του τόπου αποπνικτική, επιχειρώντας να τον γυρίσουν εκεί που οι ίδιοι ανήκουν, στο μακρινό, ξεπερασμένο από τις εξελίξεις και σχεδόν ξεχασμένο παρελθόν.

Έτσι, για να αναφέρουμε δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα, βλέπουμε να γίνονται ενέργειες που αντί να προωθούν το επιχειρείν, εννοείται το κανονικό και όχι της αρπαχτής, και να συντελούν στην βελτίωση του επενδυτικού κλίματος, και μάλιστα σε μια χώρα που τόσο αυτά τα έχει ανάγκη¹, να οδηγούν ακριβώς στο αντίθετο, λες και δεν τα χρειαζόμαστε και θέλουμε να τα αποτρέψουμε.

Όσον αφορά δε την παιδεία, τον τομέα που κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της τον βλέπει ως την πλέον σοβαρή και αποδοτική επένδυση, εμείς με τον κάθε υπουργό να φέρνει και ένα νέο, το δικό του, Νομοσχέδιο, ξαναγυρνάμε σε αντιλήψεις και νοοτροπίες του παρελθόντος, με πλέον ενδεικτική, για να αναφέρουμε μόνο μία, αυτή που επιχειρείται να γίνει τελευταία με το Άρθρο 3 §2 περί Ακαδημαϊκών ελευθεριών (βλέπε Άσυλο) και να αποτελειώσει τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, μετατρέποντας τα οριστικά σε άντρα «μπαχαλάκηδων», αφού ήδη με την σταδιακή κατάργηση των όσων είχαν συμφωνηθεί με τον νόμο Διαμαντοπούλου και με την αποδοχή της ύπαρξης «αιώνιων» φοιτητών, επιτρέψαμε να εμφανίζονται αυτά σαν κομματικά καφενεία κάθε είδους αργόσχολων, σκεπάζοντας έτσι τον αγώνα όλων εκείνων των καθηγητών που προσπαθούν να κρατήσουν το επίπεδο των Ιδρυμάτων αυτών ψηλά και των φοιτητών που θέλουν να πάνε μπροστά στη ζωή τους.

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που για μια ακόμη φορά ο κανόνας που διατύπωσε ο Δαρβίνος επιβεβαιώνεται: Ό,τι δεν εξελίσσεται και δεν προσαρμόζεται είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί!

Καλλιέργεια απαράδεκτα υψηλών προσδοκιών

Είναι κάποιες φορές που αν αλλάξει κανείς λίγο τα λόγια που είπε κάποιος στο μακρινό, όχι βέβαια και τόσο, παρελθόν, αυτά περιγράφουν ακριβώς αυτό που συνέβη και σχετικά πρόσφατα.

Πράγματι, αν αλλάξει κανείς λίγο αυτά που είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου τότε στους Υπουργούς του, με αφορμή τον θόρυβο που είχε ξεσπάσει για τα «δωράκια» που έπαιρναν οι τελευταίοι, δηλαδή το «Είπαμε, να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας, αλλά όχι και έτσι!» και το κάνει «Είπαμε, να λέμε και κανένα ψεματάκι, αλλά όχι και έτσι!», μπορεί να περιγράψει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το τι προεκλογικές υποσχέσεις δόθηκαν από τον κ. Τσίπρα.

Βέβαια, αν ακολουθείς αυτά που δίδασκε η Σοβιετική προπαγάνδα, μπορεί να εξακολουθείς να λες ψέματα, λέγοντας τη νύχτα μέρα και βαφτίζοντας, όπως πολύ χαρακτηριστικά ειπώθηκε, «το κρέας, ψάρι!» Δυστυχώς όμως, όταν δεν μπορείς να επιβάλλεις παράλληλα και την απαραίτητη λογοκρισία, αυτό που συμβαίνει είναι να βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στη γενική ανυποληψία και να σε ακούει μόνο το στενά κομματικό σου ακροατήριο, κάτι που πράγματι συνέβη και συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ με ευθύνη του κ. Τσίπρα και των στενών του συνεργατών.

Οι υποσχέσεις είναι σαν τα γραμμάτια, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να (εκ)πληρωθούν και τότε έρχεται η στιγμή της αλήθειας, αλήθειας που δεν είναι και δεν ήταν σχεδόν ποτέ ευχάριστη για αυτόν που τις έδωσε.  Αν μάλιστα αυτές είναι όχι μόνον πάρα πολλές, αλλά και απαράδεκτα υπερβολικές, τότε έχεις ξεκινήσει μια κατάσταση όπου οι προσδοκίες για αυτά που υποσχέθηκες μετατρέπονται εύκολα σε αγανάκτηση και οργή που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να διαχειριστεί.

Μην τρως εκεί που έφτυνες

Είναι εντυπωσιακό, όταν δεν πιστεύει κάποιος τις αρχές που επικαλείται, το πόσο εύκολα κάνει, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, αυτά για τα οποία κατηγορούσε ακριβώς τους άλλους.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό με πόση ευκολία οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ας αφήσουμε αυτούς των ΑΝΕΛ, ξέχασαν αυτά που «έσουρναν» στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ για την εισαγωγή Νομοσχεδίων προς ψήφιση με τη μορφή του κατεπείγοντος, την εισαγωγή τροπολογιών της τελευταίας στιγμής και μάλιστα για την εξυπηρέτηση κομματικών και μόνο συμφερόντων τοπικού χαρακτήρα καθώς και την ένταξη Νόμων και διατάξεων σε άσχετα Νομοσχέδια.

Μένουμε άναυδοι πώς οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν τα ίδια πράγματα, με ακόμα μεγαλύτερη συχνότητα, φτάνοντας ακόμα και να ψηφίζουν άρθρα που από την αρχή οι αρμόδιοι παράγοντες τους προειδοποιούν και τους τονίζουν ότι είναι αντισυνταγματικά!

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η δίψα για εξουσία των ατόμων και ακόμα χειρότερα για παραμονή σ’ αυτήν παραμερίζει κάθε ενδοιασμό για πράξεις αντίθετες με τα υποτιθέμενα πιστεύω και αρχές τους, όταν μάλιστα τα πιστεύω και οι αρχές τους αυτές είναι ψευδεπίγραφες και διατυμπανίζονται από τους ίδιους απλά και μόνο για ακουστούν από το κομματικό τους ακροατήριο και να το καθησυχάσουν, γιατί «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου… κλπ»

Τα παραπάνω δείχνουν, για μια ακόμη φορά, πόσο αναγκαίο είναι να γίνουν, για να τελειώνουν κάποτε όλα αυτά που αποτελούν καταστρατήγηση των θεσμών και δεν είναι άλλο παρά σημάδια πραγματικής κατάπτωσης του Κοινοβουλίου, αυτά που αναφέρθηκαν στο 3^ο και 4^ο μέρος της ανάρτησης που αφορούσε τη σύγκριση της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας της χώρας μας με την Προεδρική της Γαλλίας, την αναθεώρηση βασικών άρθρων του Συντάγματος και εάν είναι δυνατόν, μέσα από προβλεπόμενες διαδικασίες, την μετατροπή της Προεδρευομένης Δημοκρατίας σε Προεδρική, ώστε να υπάρχει σαφής διάκριση της Εκτελεστικής από την Νομοθετική εξουσία με παράλληλη θέσπιση Συνταγματικού Δικαστηρίου.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα συμπεράσματα, μετά τα όσα αναφέρθηκαν είναι αυτονόητα, μπορεί όμως να διατυπωθούν με δύο απλές, αλλά τόσο βασικές προτάσεις:

1.  Το να διοικείς και γενικότερα η διοίκηση είναι δύσκολη υπόθεση, θέλει γνώσεις και εμπειρία  και σίγουρα δεν είναι για τον καθένα.

2.   Με ψέματα και ιδεοληψίες δεν μπορεί να διοικήσεις τίποτε, πόσο μάλλον το να κυβερνήσεις μια χώρα.

Το ερώτημα όμως που παραμένει είναι: Μπορεί να επιχειρηθεί να αποκατασταθεί το όνομα του όρου αριστερά και των ανθρώπων που αυτός περιλαμβάνει, να δοθεί ζωή και να ξαναγεννηθεί ένας πολιτικός χώρος εξαιρετικά σημαντικός, που οι ιδεοληψίες και το αλόγιστο πάθος για εξουσία σχεδόν τον κατέστρεψαν, και εάν ναι, πώς αυτό μπορεί να γίνει;

Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει με την μετονομασία απλά, όπως αναφέραμε προηγουμένως, υπαρχόντων κομμάτων, γιατί  το «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», όπως λέει και ο κόσμος σε αντίστοιχες καταστάσεις, δεν ωφελεί.

Σύγχρονο κόμμα με στέρεες βάσεις

Αν κάτι μπορεί να γίνει είναι η δημιουργία ενός νέου, πραγματικά προοδευτικού κόμματος, που αφού έχει αναλύσει και κατανοήσει όχι μόνον τις παθογένειες και τα λάθη του παρελθόντος, απ’ όποιον κομματικό χώρο και αν αυτά προέρχονται, αλλά και τις ανάγκες της χώρας και την σύγχρονη πραγματικότητα μέσα στην οποία αυτή καλείται να ζήσει και να αντιμετωπίσει, θα πρέπει βαθειά μέσα στα πιστεύω του, όπως εξάλλου και όλων  των πραγματικά Δημοκρατικών κομμάτων, να είναι ως απαραίτητα συστατικά τα παρακάτω:

1.     Η συμφωνία λόγων και έργων θα αποτελεί θεμελιακή και απαράβατη αρχή.

2.    Η εφαρμογή των Νόμων και η εμπέδωση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών θα είναι, όπως λέγεται, «εκ των ων ουκ άνευ»².

3.   Η επίτευξη των μεγαλύτερων δυνατών συγκλίσεων, κοινωνικών και πολιτικών, θα αποτελεί μόνιμο στόχο, ώστε να βρουν διέξοδο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και η δυναμική των ανθρώπων της και να πάψει επιτέλους ο διαμελισμός της σε μικρές, αδύναμες, εχθρικές, αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοσπαρασσόμενες κοινωνικές ομάδες και κόμματα.

4.   Η επιλογή ατόμων θα γίνεται αξιοκρατικά, με βάση τις προοδευτικές ιδέες και ικανότητες τους και οπωσδήποτε όχι με βάση την κομματική τους ταυτότητα.

5.  Ο καθορισμός της Παιδείας, σε όλες της τις μορφές και επίπεδα, ως η βάση για την πραγματική επανεκκίνηση της χώρας θα αποτελεί βασική προτεραιότητα.

6. Η προστασία του περιβάλλοντος και η στήριξη των αδυνάτων δεν θα παραβιάζεται και δεν θα παραβλέπεται, αντίστοιχα, για κανέναν λόγο.

Παράλληλα με τα ανωτέρω, μέσα στις επιδιώξεις του κόμματος αυτού θα πρέπει να είναι:

1.  Η αναθεώρηση ξεπερασμένων άρθρων του Συντάγματος, αλλά και άλλων που εντάχθηκαν σε αυτό για ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς και το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν την λειτουργία της Δημοκρατίας και να καταστρατηγούν την έννοια της Δικαιοσύνης.

2. Η συνταγματική καθιέρωση ενός εκλογικού νόμου που θα διασφαλίζει αφενός την πραγματική θέληση της πλειοψηφίας του λαού και αφετέρου την αποφυγή της ακυβερνησίας της χώρας με ταυτόχρονη διασφάλιση ότι δεν θα καταστρατηγούνται και καταπατούνται οι βασικές για τον σκοπό αυτό Δημοκρατικές διαδικασίες.

3. Η αλλαγή, με νόμιμες βέβαια ενέργειες και όσο το δυνατόν συντομότερα, της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας σε Προεδρική, καθώς, όπως αναφέραμε σε σχετική ανάρτηση, η πρώτη, με την κατάργηση ουσιαστικά του διαχωρισμού της Εκτελεστικής από την Νομοθετική εξουσία, νόθευσε καίρια την διάκριση των εξουσιών που απαιτεί η πραγματική Δημοκρατία.

Ονομασία

Όσο για την ονομασία του νέου αυτού κόμματος, αυτό είναι πραγματικά ένα θέμα που θέλει προσοχή και θα πρέπει να ανατεθεί σε ειδικούς στο θέμα της επικοινωνίας, σίγουρα όμως δεν πρέπει να περιλαμβάνει όρους χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο, όπως Κέντρο, όπως και άλλους που απεδείχθησαν ψευδεπίγραφοι, απογοήτευσαν και διέψευσαν τραγικά το όνομα τους, όπως Αριστερά, θεωρώντας ότι αυτό θα αποτελούσε και τη χαριστική βολή στην ελπίδα να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά καινούργιο και προοδευτικό.

Δεν πρέπει επίσης να παραπέμπει σε κόμματα που το όνομα τους έχει ταυτιστεί με εποχές αποτυχημένης διακυβέρνησης, φαυλότητας και κομματοκρατίας. Αντίθετα, ένα όνομα που θα παραπέμπει σε κόμμα με κοινωνικές ευαισθησίες, δημοκρατικές αρχές και προσαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική, στοιχεία που είναι απαραίτητα και πρέπει να έχει ένα πραγματικά σύγχρονο κόμμα, είναι αυτό που θα ταίριαζε. Δύσκολο; Όχι και τόσο όσο νομίζετε!

Σημείωση 1: Η Ελλάδα βρισκόταν το 2015, σύμφωνα με έκθεση του ΙΟΒΕ, στην τελευταία θέση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες που ανήκουν στην ομάδα των χωρών καινοτομίας στον τομέα Εκπαίδευση και Κατάρτιση (Πρωτοβάθμια –Δευτεροβάθμια), Κυβερνητικά Προγράμματα στήριξης νέας επιχειρηματικότητας, Εθνικές Πολιτικές σε θέματα Γραφειοκρατίας και Φορολογίας, Εθνικές Πολιτικές και Προτεραιότητες για τη νέα επιχειρηματικότητα, Χρηματοδοτική στήριξη και στις τελευταίες θέσεις στον τομέα της Μεταφοράς Έρευνας & Ανάπτυξης και την επάρκεια εμπορικών υποδομών και υπηρεσιών για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας, με την έννοια της διαθεσιμότητας σε βοηθητικές υπηρεσίες που χρειάζονται οι επιχειρήσεις για τη λειτουργία τους (consulting, τραπεζικές, νομικές, λογιστικές υπηρεσίες, κλπ), με εξαίρεση να αποτελεί ο τομέας της Μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όπου οι επιδόσεις της Ελλάδας το 2015 συνέκλιναν με το μέσο όρο των χωρών καινοτομίας.

Γενικότερα, οι μεγαλύτερες υστερήσεις εντοπίζονταν και εξακολουθούν να υπάρχουν στις Εθνικές Πολιτικές σε θέματα Γραφειοκρατίας, Φορολογίας και τα Κυβερνητικά Προγράμματα στήριξης της επιχειρηματικότητας.

Σημείωση 2: Αυτό, μέσα στη ανομία που τείνει να επικρατήσει σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, με την ανοχή και των υπευθύνων βέβαια, είναι πραγματικά απαραίτητο, ώστε να γίνει απ’ όλους αντιληπτό ότι η Δημοκρατία είναι μεν ένα εξαιρετικό πολίτευμα, είναι όμως και πολύ αυστηρό, είναι δηλαδή ένα πολίτευμα που παρέχει μεν στους πολίτες της αυτά που αποκαλούμε ανθρώπινα δικαιώματα, απαιτεί όμως και απ’ αυτούς να σέβονται τους νόμους και τις υποχρεώσεις τους, ώστε να σταματήσει επιτέλους η λαϊκίστικη αντίληψη που θεωρεί ότι Δημοκρατία είναι απλά ένα ξέφραγο αμπέλι όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.