ΕΓΚΛΗΜΑTA… ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ;

 Υπάρχει το εξής, σχεδόν διαχρονικό και πάντα επίκαιρο, ερώτημα:

Η πρόκληση θανάτου ανθρώπου ή ανθρώπων που όχι μόνο δεν συμμετείχαν σε εγκληματικές ενέργειες ή στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά ούτε εμπλέκονταν σε αυτές και ο χαρακτηρισμός της πράξης αυτής ως εγκληματικής εξαρτάται από την πολιτική ιδεολογία του ανθρώπου ή των ανθρώπων που την διέπραξαν ή την προκάλεσαν, τα θρησκευτικά τους πιστεύω, το εάν είναι νικητές ή ηττημένοι καθώς και από το πολίτευμα ή το καθεστώς του κράτους ή των κρατών  που είναι υπεύθυνα, άμεσα ή έμμεσα, για το γεγονός αυτό;

Ακόμη περαιτέρω εξαρτάται από τις εκάστοτε υπάρχουσες συγκυρίες καθώς και από το εάν τα θύματα είναι πλούσια ή φτωχά, από τον εάν είναι γνωστά μας ή άγνωστα ή ακόμη από το εάν βρίσκονται κοντά μας, στον εθνικό ή ευρύτερα γνωστό σε μας γεωγραφικό χώρο, ή βρίσκονται μακριά μας, σε περιοχές και χώρες απόμακρες που ό,τι
εκεί συμβαίνει έρχεται σαν θολός και σχεδόν σβησμένος από την απόσταση ήχος και η ανθρώπινη ζωή εκεί έχει κάποια σημασία μόνον εάν μετριέται σε δεκάδες, εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες μονάδες;

Το καίριο αυτό ερώτημα στο οποίο δεν έχει δοθεί μέχρι τώρα μια ξεκάθαρη και μόνιμη απάντηση, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε υπάρχουσες συνθήκες, θα επιχειρηθεί να γίνει κατανοητό και να απαντηθεί σε ό,τι ακολουθεί.

ΟΙ ΑΦΟΡΜΕΣ

Αφορμή για σκέψεις όπως οι παραπάνω έδωσαν τα όσα συμβαίνουν, καιρό τώρα, στην ευρύτερη περιοχή μας και δεν μπορεί να αγνοηθούν από κάθε άνθρωπο που έχει στοιχειώδη ευαισθησία, πιστεύει ειλικρινά στις αρχές της Δημοκρατίας, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και κυρίως το δικαίωμα στη ζωή.

Τις επεμβάσεις στο Ιράκ και πιο πρόσφατα στη Λιβύη και στη μαρτυρική Συρία, για να θυμηθούμε μόνον κάποιες από αυτές, οι χώρες και οι ηγέτες τους που τις πραγματοποίησαν προσπάθησαν να τις δικαιολογήσουν ως αναγκαίες είτε γιατί δήθεν ετοίμαζαν πυρηνικά όπλα, περίπτωση Ιράκ,  ή για την κατάργηση, όπως διακήρυτταν, των στυγνών καθεστώτων που είχαν επιβληθεί στις χώρες αυτές και την αποκατάσταση των δημοκρατικών αρχών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περίπτωση Λιβύης και Συρίας, αποκρύπτοντας όμως τα βαθύτερα κίνητρα που ήταν καθαρά οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, που το τελευταία μάλιστα ήταν και το βασικό κίνητρο στην περίπτωση του διαμελισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, όλοι στις χώρες αυτές να στραφούν εναντίον όλων και, όπως συμβαίνει συνήθως, οι άμαχοι να πληρώσουν, και ακόμη πληρώνουν, βαρύτατο φόρο αίματος και να μετατραπούν, στη Συρία σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, σε πρόσφυγες, χάνοντας μάλιστα πολλοί εξ αυτών και τη ζωή τους στο ταξίδι αυτό της φυγής προς τη σωτηρία.

Το ωραίο, σχήμα λόγου βέβαια, είναι ότι όσοι προκάλεσαν το μακελειό αυτό ή «ένιπταν τας χείρας τους» ή ανάλωναν το χρόνο τους με το ποιοι και πόσους πρόσφυγες θα υποδεχθούν στις χώρες τους, συλλογιστική που παρέσυρε τις κυβερνήσεις και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, για να μην αναφερθούμε στο κύμα ξενοφοβίας που δημιουργήθηκε, λες και αυτό ήταν το πρόβλημα και όχι οι πραγματικές αιτίες που το προκάλεσαν.

Αφορμή όμως για να γραφεί το κείμενο αυτό απετέλεσαν και δύο ακόμη γεγονότα:

Το πρώτο ήταν η πραγματικά συγκλονιστική ταινία – ντοκιμαντέρ « Το αλάτι της Γης – The salt of the Earth» των Βιμ Βέντερς και Ζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγάδο, που προβλήθηκε πρόσφατα και από την Δημόσια τηλεόραση, σχετικά με τη ζωή και το έργο του κορυφαίου Βραζιλιάνου φωτογράφου και ακτιβιστή Σεμπαστιάο Σαλγκάδο.

Το μέρος του ντοκιμαντέρ αυτού όπου ο άνθρωπος αυτός κατέγραψε με ασπρόμαυρες φωτογραφίες τον θάνατο από λιμό των χιλιάδων αμάχων της Αιθιοπίας καθώς και τον θάνατο από λιμό και σφαγές των Τούτσι στη Ρουάντα και στο Μπουρούντι, όπου σε 2-3 μόνο μέρες σφαγιάστηκαν από τους Χούτου με μασέτες περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι¹, είναι μια γροθιά στο στομάχι και κάτι που δύσκολα μπορεί να ξεχάσεις.

Κάθε μία από τις εικόνες αυτές σου προκαλούσε τέτοια φρίκη που ήθελες να στρέψεις αλλού το βλέμμα και να πάψεις να κοιτάς, αυτό όμως, σαν απολιθωμένο, εξακολουθούσε να κοιτά και να ρουφά, σχεδόν αρρωστημένα, τις εικόνες που ξεπηδούσαν από τις φωτογραφίες και ξετύλιγαν, έτσι έντονα μαυρόασπρες όπως ήταν, από τη μία μια απίστευτη φρίκη και κτηνωδία και από την άλλη μια ανθρωπιά που δεν στέρευε ακόμα και λίγο πριν τον θάνατο που ερχόταν, όπως η εικόνα της σκελετωμένης από την πείνα μάνας που προσπαθούσε να θηλάσει από το σαν άδεια σακούλα στήθος της το χωρίς ελπίδα, και αυτό όπως κι αυτή, να ζήσει παιδί της.

Είναι φορές που δεν αντέχεις και σε κάνουν, όπως και τον φωτογράφο, να περάσει από το μυαλό σου, έστω και για λίγο, ότι, ίσως, δεν αξίζει να ζει ο άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη!

Το δεύτερο γεγονός ήταν η άρνηση του έλληνα υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Κοντονή, να παρευρεθεί την 23η Αυγούστου στο Ταλίν της Εσθονίας, που έχει αυτήν την περίοδο την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να συμμετάσχει, όπως και οι λοιποί Ευρωπαίοι ομόλογοι του, στον εορτασμό της Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης, ημερομηνία που καθιερώθηκε με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 2 Απριλίου 2009 για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Αιτία για την άρνηση αυτήν ήταν η διοργάνωση από την Εσθονική Προεδρία συνεδρίου με τίτλο «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα», αφού κατά τον κ. Κοντονή «…στη συνείδησή μας, το ναζιστικό καθεστώς, δηλαδή εκείνο το  πολιτικό σύστημα, το οποίο έχει τον ρατσισμό, το μίσος τη μισαλλοδοξία και τη μαζική δολοφονία ως τον πυρήνα της ιδεολογίας του δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τον κομμουνισμό, με την πολιτική ιδεολογία που αυτός αντιπροσωπεύει, ή να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο, …».

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά τα λόγια ο κ. Κοντονής τα απεύθυνε στον Εσθονό ομόλογο του που η χώρα του ένιωσε στο πετσί της τόσο την βαρβαρότητα της Ναζιστικής κατοχής, όσο και δυο φορές αυτήν της Κομμουνιστικής Ρωσίας, την πρώτη το 1941 και την δεύτερη το 1944 όταν ο ερυθρός στρατός ανακατέλαβε τη χώρα, ωθώντας πάνω από 120.000 Εσθονούς να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές του εστίες ως πρόσφυγες και προσαρτώντας την ως Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία μέχρι το 1991, οπότε ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη Δημοκρατία, αν και το ανατολικό της τμήμα, που είχε μεταφερθεί στην επικυριαρχία της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, εξακολουθεί να αποτελεί μέχρι και σήμερα μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, τα εγκλήματα που διαπράττονται από ολοκληρωτικά καθεστώτα αναγνωρίζονται κατά τον κ. Κοντονή και τους ομοϊδεάτες του ανάλογα με την ιδεολογία που επικρατεί στα καθεστώτα αυτά. Έτσι, κατ’ αυτούς ο Κομμουνισμός, ενώ για τους ίδιους τους λαούς που εφαρμόστηκε και τον υπέστησαν, αυτός στη πράξη δεν απετέλεσε τίποτε άλλο παρά το ιδεολογικό περιτύλιγμα ενός στυγνού και απάνθρωπου ολοκληρωτικού καθεστώτος, που κατήργησε μεταξύ των άλλων όχι μόνον τις πρωταρχικές αρχές της Δημοκρατίας, αυτές «του συνέρχεσθαι» και του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι», αλλά και το πλέον βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, αυτό δηλαδή της ατομικής ελευθερίας, αντιπροσωπεύει, έτσι απλά, μια «πολιτική ιδεολογία» και για τον λόγο αυτόν τα όσα διαπράχθηκαν και στοίχισαν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους φαίνεται να μην αποτελούν κατά βάση εγκλήματα και να μην μπορεί να συσχετισθούν με αυτά που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς που, σε αντίθεση με τον Κομουνισμό, ήταν «πολιτικό σύστημα»! ²

Και για να τελειώνουμε και να δώσουμε μια οριστική και ξεκάθαρη απάντηση σε αυτά και τυχόν άλλα απίστευτα που ακούμε και διαβάζουμε κάθε τόσο:

Τα όσα αναφέρθηκαν ακριβώς στην αρχή του κειμένου αυτού αποτελούν, χωρίς ερωτηματικά, υπεκφυγές, πολιτικά τερτίπια, ιδεολογικές ή θρησκευτικές επικαλύψεις και άλλες δικαιολογίες, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ως τέτοια πρέπει να καταδικάζονται στη συνείδηση όλων των ανθρώπων και οι υπεύθυνοι για αυτά πρέπει και να διώκονται και να δικάζονται και να τιμωρούνται. Τελεία και παύλα!

Σημείωση 1: Ανάλογα και ακόμα μεγαλύτερα σε έκταση και φρίκη περιστατικά έχουν βέβαια σημειωθεί και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν με την γενοκτονία από τους Νεότουρκους, τους πρώτους διδάξαντες τον 20^ο αιώνα, των Αρμενίων (1915-1918) και των Ποντίων (1914-1923) με τον αριθμό των σφαγιασθέντων να υπολογίζεται για μεν τους πρώτους σε 1.500.000, για δε τους δεύτερους σε  213.000-368.000. Αυτά όμως που κυριολεκτικά είναι ασύλληπτα νούμερα είναι αφενός ο αριθμός των αμάχων που εξοντώθηκαν από τους Ναζί, που μόνον ο αριθμός των εβραϊκής καταγωγής θυμάτων προσδιορίζεται στα έξι εκατομμύρια περίπου και ο συνολικός αριθμός στα 11 εκατομμύρια, και αφετέρου ο αριθμός των νεκρών, απλών πολιτών αλλά και μελών του κόμματος, στην τότε Σοβιετική Ένωση, την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, από εκτελέσεις, τεχνητό λιμό, εκτοπίσεις σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας κλπ. να υπολογίζεται σε 6 με 9 εκατομμύρια και κατ’ άλλους να ξεπερνά τα 20 εκατομμύρια! (http://www.aixmi.gr/index.php/hitler-stalin-dyo-terata-sto-zygo-tis-istorias/)

Σημείωση 2: Βέβαια, αυτό που είπε, μεταξύ των άλλων, η «αριστερή» ομοϊδεάτισσα του κ. Κοντονή, η βουλευτής κ. Αυλωνίτου, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ότι δηλαδή: «αν ήσουν με το καθεστώς, δεν σε πείραζαν τότε», θα έφθανε τα όρια του απίστευτου, εάν μια άλλη ακόμα πιο «αριστερή», η κ. Γιαννακάκη, πρώην βουλευτής με την ανανεωτική Αριστερά(!), την ΔΗΜΑΡ, και νυν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και ΓΓ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων(!!), υιοθετώντας προφανώς μια ανάρτηση που βρήκε στο twitter και έλεγε ότι: «Υπάρχει ένας όρος για όσους λένε ότι "και οι δύο πλευρές είναι κακές" όταν η μια πλευρά είναι οι Ναζί: Αποκαλούνται φιλοναζί», δεν σχολίαζε ότι: «Γράφτηκε για τον Τραμπ και το Charlottesville, αλλά ταιριάζει απόλυτα και στους Εσθονούς και στο Συνέδριο τους». Με άλλα λόγια ούτε λίγο ούτε πολύ, κατά την εξαιρετικά «αριστερή» κ. Γιαννακάκη, ΓΓ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μάλιστα, οι Εσθονοί είναι Ναζιστές!

Μετά από όλα αυτά και τα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως, αφού βέβαια συνέλθεις, είναι να απορείς πώς ορισμένα άτομα αυτοαποκαλούνται αριστεροί, δηλαδή ως άτομα που, εξ ορισμού τουλάχιστον, είναι εκείνα που θεωρούνται ότι διακατέχονται, μεταξύ των άλλων, από προοδευτικές και ανθρωπιστικές ιδέες. Χρειάζεται οπωσδήποτε αρκετό θράσος! Αλλά για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε σε άλλη ανάρτηση, για να δοθεί επιτέλους ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία που λέγεται: «Έτσι… ονομάζεσαι, αν έτσι νομίζεις», μια φαρσοκωμωδία που έχει μπλέξει και ταλαιπωρήσει τόσον καιρό και τόσο πολύ κόσμο και κόσμο.