ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙΣ

Ζούμε σ’ ένα κόσμο που αυτά που βλέπουμε στην ουσία δεν είναι έτσι ή δεν υπάρχουν. Αυτό οφείλεται  στον περιορισμό που θέτει η όραση μας τουλάχιστον σχετικά με τα χρώματα, αλλά και στο ότι το φως των άστρων κάνει χιλιάδες, εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια χρόνια να φθάσει μέχρι εμάς, τη Γη, γεγονός που σημαίνει ότι ήδη αυτά μπορεί να έχουν εκραγεί και εξαφανιστεί.

Υπάρχουν ακόμη και ένα σωρό άλλα πράγματα που, ενώ πιστεύουμε ότι είναι έτσι, τελικά δεν είναι. Άλλα οφείλονται σε φυσικά φαινόμενα, π.χ. αντικατοπτρισμοί στην έρημο, άλλα σε αθώες οφθαλμαπάτες, όπως ταχυδακτυλουργίες, και  άλλα που οφείλονται στην άγνοια μας ή στο ότι η επιστήμη στο πεδίο αυτό δεν έχει ακόμη προχωρήσει όσο χρειάζεται.

Υπάρχουν όμως και πράγματα που σκόπιμα κάποιοι, εξυπηρετώντας στο βάθος δικά τους συμφέροντα, θέλουν να μας κάνουμε να τα πιστέψουμε, εκμεταλλευόμενοι διάφορες περιστάσεις ή καταστάσεις και πάντοτε την δική μας ευπιστία, αφέλεια ή άγνοια. Διαλέγετε και παίρνετε!

Σε κάθε περίπτωση η πράξη χαρακτηρίζεται ως εξαπάτηση και δεν παύει, ως πράξη και ως αποτέλεσμα της εξαπάτησης, να είναι ένα είδος απάτης, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρής. Το χειρότερο όμως είναι ότι διαμορφώνει σε μας τους ίδιους μια πίστη σε κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, μας δημιουργεί, όπως αναφέρεται η κατάσταση αυτή, αυταπάτες (τα εμβόλια είναι επικίνδυνα, μας ψεκάζουν, για όλα φταίνε οι ξένοι, επιστροφή στην δραχμή για να σωθούμε, υπερέχουμε γιατί οι άλλοι τρώγανε βελανίδια όταν  εμείς κλπ. καθώς και τόσα άλλα), αυταπάτες που το αποτέλεσμα τους μπορεί να μας οδηγήσει, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, σε λάθη ή, ακόμη χειρότερα, σε επικίνδυνες ή εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις.

Αφορμή για τα παραπάνω αποτελεί αυτό που συμβαίνει τελευταία και ξύπνησε μέσα μας το βαθύ «πατριωτικό» μας αίσθημα: το όνομα της Μακεδονίας, το Μακεδονικό ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάζουμε. Βλέπετε, δεν μας πειράζει που έχουμε καταντήσει οι ζήτουλες της Ευρώπης, δεν μας πειράζει που εμφανιζόμαστε σχεδόν τελευταίοι σ’ όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις, δεν μας πειράζει που κάνουμε τα παιδιά μας να φεύγουν άρον – άρον απ’ αυτόν τον τόπο για να μπορέσουν να σωθούν, δεν μας πειράζουν τόσα και τόσα άλλα που συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν στον τόπο μας, μας πειράζει αυτό που κάποιοι επιτήδειοι μας έδειξαν, κάνοντας μας να στρέψουμε και να εστιάσουμε την προσοχή μας μόνο σ’ αυτό, αγνοώντας το υπόλοιπο μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εικόνας που επιμελώς προσπαθούν να αποκρύψουν και να μη μας τη δείξουν.

Σε ό,τι όμως εδώ ακολουθεί, εμείς θα προσπαθήσουμε να δείξουμε, αποκαλύπτοντας ολόκληρη την εικόνα, πως έχουν τα πράγματα, ποιες ευκαιρίες παρουσιάζονται, ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν, αλλά και τι κρύβεται πίσω από τον άκρατο «πατριωτισμό» όλων αυτών που υποκινούν τον κόσμο, εκμεταλλευόμενοι τα πραγματικά πατριωτικά αισθήματα των περισσότερων, σε συλλαλητήρια και κάθε άλλου είδους διαμαρτυρίες. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Σε προηγούμενη ανάρτηση με τον τίτλο «ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ…» είχαμε παραθέσει πλήθος στοιχείων, τόσο σχετικά με το εντελώς αβάσιμο της οικειοποίησης των ονομάτων «Μακεδονία», «Μακεδόνες» όσο και της καταγωγής μεγάλων ανδρών της αρχαίας Μακεδονίας από τη γειτονική αυτή χώρα. Δείξαμε επίσης ότι τα όρια του αρχαίου Μακεδονικού βασιλείου δεν περιελάμβαναν την περιοχή που σήμερα βρίσκεται αυτή η χώρα, περιοχή που βρισκόταν η τότε Πελαγονία και κυρίως η Παιονία τις οποίες και κατέλαβε ο Φίλιππος και προσήρτησε στο Βασίλειο της Μακεδονίας. Παρουσιάσαμε όμως και χάρτη που έδειχνε ότι όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή τον 2ο αιώνα π.Χ. την ενέταξαν στην πολύ μεγαλύτερη επαρχία της Μακεδονίας, που παρέμεινε τμήμα και της Βυζαντινής (Ανατολικής Ρωμαϊκής) Αυτοκρατορίας.

Όσον αφορά την γλώσσα τους, γράψαμε ότι αυτή αναφέρεται ως σλαβομακεδονική μεν, κατ’ ουσία όμως πλησιάζει τη Βουλγαρική με την οποία είναι αμοιβαία κατανοητή. Μάλιστα ο καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Γ. Μπαμπινιώτης είχε γράψει σε άρθρο του (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=190288) ότι η γλώσσα τους είναι Σερβοβουλγαρική, δεδομένου ότι λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν Σερβικά εισήχθηκαν σ’ αυτήν τεχνητά με απαίτηση του Τίτο.

Αναφέραμε επίσης το πώς η περιοχή αυτή, ενώ επί βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας και μέχρι το 1941 ονομαζόταν Βαρντάρσκα Μπανόβινα (Banovina Bardarska), δηλαδή Διοικητική περιοχή του Βαρδάρη, μετονομάσθηκε σε Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας από τον Γιόσιπ Τίτο το 1944, για να καταλήξει να αυτοαποκαλείται μεν Δημοκρατία της Μακεδονίας το 1991, επίσημα δε, αλλά προσωρινά, με το όνομα FYROM, όπως αυτό έγινε επίσημα δεκτό στον ΟΗΕ κατόπιν της ενδιάμεσης συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και της χώρας αυτής το 1995 και με βάση την οποία άλλαξε η σημαία τους και επαλείφθηκαν μεταξύ των άλλων και οι περισσότερες αλυτρωτικές αναφορές που περιελάμβανε το Σύνταγμα τους.

Τονίσαμε, όμως, ότι οι περισσότερες χώρες, από αυτές που έχουν διπλωματικές σχέσεις μαζί της, χρησιμοποιούν στις διμερείς διπλωματικές σχέσεις τους το συνταγματικό της όνομα, δηλαδή Δημοκρατία της Μακεδονίας, ενώ από παράληψη δεν αναφέρθηκε ότι η Αμερική, ανάλογα με το ποιος είναι πρόεδρος, η Ρωσία, η Κίνα, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Βουλγαρία, οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και πολλές άλλες μικρές ή δευτερεύουσες την έχουν αναγνωρίσει και με το συνταγματικό της όνομα.

Το δυστύχημα είναι ότι από την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 κύλισε, από δική μας αμέλεια και ευθύνη, αλλά και από την αδιαλλαξία των κυβερνήσεων του υπερεθνικιστή Νίκολα Γκρούεβσκι, πολύς χρόνος, σχεδόν 25 χρόνια. Αποτέλεσμα, μεγάλωσαν στη χώρα αυτή τρείς ή τέσσερις γενεές που όχι μόνον όλες άκουγαν ότι η χώρα τους ονομάζεται Μακεδονία, αλλά και γαλουχήθηκαν με σχολικά εγχειρίδια που τους έλεγαν ότι είναι Μακεδόνες, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φιλλίπου και ότι παραμένουν αλύτρωτοι οι αδελφοί τους στην νότια Μακεδονία, την Ελληνική! 

Βλέπετε, οι ασθένειες και τα σοβαρά προβλήματα, ιδίως όταν είναι εθνικά, πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Διαφορετικά φουντώνουν, προκαλούν ζημιά και πολλές φορές η θεραπεία τους είναι δύσκολη έως αδύνατη.

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΦΕΛΗ

Λέγεται ότι, με την απομάκρυνση από την διακυβέρνηση του υπερεθνικιστή  Νίκολα Γκρούεβσκι και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον, κατά τα φαινόμενα, μετριοπαθή Ζόραν Ζάεφ σε συνδυασμό με την επιθυμία της χώρας αυτής να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και προοδευτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τις πιέσεις που ασκούνται από τον διεθνή παράγοντα προς την κατεύθυνση αυτή, υπάρχει μετά από χρόνια ένα παράθυρο ευκαιρίας να τερματιστεί η εκκρεμότητα της χώρας μας με το γειτονικό αυτό κράτος και να λήξει η διαμάχη σχετικά με το όνομα του και τα άλλα, όσα έχουν ακόμη απομείνει αλυτρωτικά στοιχεία και αναφορές που αυτό ακόμη διατηρεί.

Βέβαια, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, τόσο για τους λόγους που προαναφέραμε, όσο και από το ότι υπάρχουν και στις δύο πλευρές εθνικιστικές ή ακόμη χειρότερα υπερεθνικιστικές ομάδες που για τους δικούς της η κάθε μία λόγους φέρνει εμπόδια στην επίτευξη μιας δίκαιης, ρεαλιστικής και βιώσιμης λύσης, αλλά στο θέμα αυτό θα αναφερθούμε προς το τέλος του άρθρου αυτού.

Ανεξάρτητα πάντως από τις δυσκολίες που υπάρχουν, τα οφέλη είναι πολλά και μεγάλα και για τη δική μας χώρα. Κατ’ αρχάς το να επικρατήσει μια ειρηνική κατάσταση σε όλα Βόρεια σύνορα μας, μετά μάλιστα την είσοδο της Βουλγαρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την διαφαινόμενη επιτέλους διευθέτηση των διαφορών μας με την Αλβανία, είναι κάτι που περιμένουμε να το δούμε αιώνες στην ταραγμένη αυτή περιοχή των Βαλκανίων ενώ, με τη διευθέτηση των εκκρεμοτήτων που υπάρχουν με την γειτονική μας χώρα, παρουσιάζεται η ευκαιρία η χώρα μας να πάψει να είναι περιθωριακή και να αρχίζει να παίζει πάλι σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια.

Επιπρόσθετα, όταν ήδη και παρά το κλίμα που επικρατεί η ελληνική επιχειρηματική δραστηριότητα στη γειτονική αυτή χώρα είναι μεγάλη, μπορεί να σκεφτεί κανείς τι έχει να γίνει όταν οι δίαυλοι επικοινωνίας ανοίξουν και παραμερισθούν τα όποια εμπόδια. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο ΒΗΜΑ της Κυριακής της 28^ης Ιανουαρίου σχετικά με τα οφέλη που κανονικά μπορεί να έχει η χώρα μας από ειρηνικά Δυτικά Βαλκάνια, ευημερούντα και συνδεδεμένα με την Ευρώπη:

«Θα μπορούσαν στην περίπτωση αυτή να διευρύνουν τον ελληνικό οικονομικό χώρο, να λειτουργήσουν ως άλλη ενδοχώρα για τα ελληνικά συμφέροντα και μαζί να προσφέρουν ασφαλή και ελεύθερη δίοδο από και προς την Ελλάδα για τα προϊόντα, τις υπηρεσίες και τους ταξιδιώτες».

Σε σχέση με τα παραπάνω, αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς το τεράστιο ενδιαφέρον της Κίνας για την απρόσκοπτη διακίνηση των προϊόντων της προς την κεντρική Ευρώπη, μετά και την στρατηγικής σημασίας επένδυση που έκανε στο λιμάνι του Πειραιά μέσω της Cosco.

Το ίδιο ισχύει όμως και για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την ευρύτερη περιοχή που, ας μην το κρύβουμε, τώρα χειμάζεται. Θα γίνει πραγματικά ένα λιμάνι που θα έχει όχι μόνο μεγάλη εμπορική σημασία για όλη την περιοχή των Νοτιοδυτικών Βαλκανίων, αλλά και στρατηγικής σημασίας και πόλος ανάπτυξης για τη χώρα μας και την  περιοχή της κεντρικής Μακεδονίας ιδιαίτερα. Ας το σκεφτούν λοιπόν αυτό καλά οι Θεσσαλονικείς και γενικά οι κάτοικοι της Μακεδονίας, ας μετριάσουν λίγο τις φωνές, ας μην παρασύρονται εύκολα από τους κάθε λογής καιροσκόπους και δημαγωγούς και ας συμβάλουν και αυτοί, ψύχραιμα και με σύνεση, να βρεθεί όπως είπαμε μια λύση που να είναι δίκαιη και ρεαλιστική και γι’ αυτό βιώσιμη!

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Το να μη βρεθεί λύση στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν σημαίνει μόνον ότι ανατρέπονται σε μεγάλο βαθμό τα όσα μόλις πριν αναφέραμε. Σημαίνει ότι θα διατηρηθεί μια ακόμη αστάθεια στην περιοχή αυτή των Βαλκανίων που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί από συγκρούσεις και εθνικιστικά πάθη, μια αστάθεια που μπορεί να οδηγήσει στην διάλυση της μικρής αυτής χώρας, κάτι που με κανέναν τρόπο, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, δεν θα το ήθελε η Ελλάδα.

Βλέπετε, τα Βαλκάνια δεν είναι ακόμη μια σταθερή περιοχή και θα ήταν ό,τι χειρότερο να ξαναρχίσει στην αυλή μας η αναζωπύρωση συγκρούσεων και εθνικιστικών παθών, γιατί όταν πάρει φωτιά το σπίτι του γείτονα, τότε σίγουρα κινδυνεύει να πάρει φωτιά και το δικό σου, και αυτό σίγουρα θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα μετά τα όσα μας έχουν συμβεί, έχουμε περάσει και περνάμε ακόμη.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: ο λύκος που καραδοκεί. Ο καλός μας γείτονας εξ ανατολών που κάνει το παν για να αποκτήσει προσβάσεις και να επεκτείνει την επιρροή του στις γειτονικές μας χώρες, καλοπιάνοντας και ενισχύοντας το μουσουλμανικό στοιχείο, χτίζοντας τζαμιά (βλέπε Αλβανία) ή δρώντας ως μεσολαβητής στην περίπτωση της γείτονος χώρας, εκεί δηλαδή που αυτή δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη και δεν μπορεί να έχει διπλωματικές σχέσεις. Θέλει, βλέπετε, ο γείτονας μας αυτός, ο εξ ανατολών, να μας κρατά σφικτά στην αγκαλιά του γιατί, όσο και να παριστάνει την γιαγιούλα, δεν παύει να είναι ο λύκος και εμείς η κοκκινοσκουφίτσα!

Αλλά μήπως η χώρα μας απειλείται από το «κρατίδιο» αυτό; Μήπως κινδυνεύει η εθνική μας ακεραιότητα και ομοιογένεια; Παραμερίζοντας εντελώς τον συσχετισμό δυνάμεων της χώρας μας με την γείτονα, που είναι στην κυριολεξία συντριπτικός, όσοι ασχολούνται κάπως με την Ιστορία και όσοι έχουν αντίληψη της πραγματικότητας ξέρουν ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει και τα όποια θέματα έχουν λήξει οριστικά και αμετάκλητα ήδη από το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών και την εγκατάσταση 700.000 ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας στη Βόρεια Ελλάδα, ενώ τα σύνορα μας έχουν παγιωθεί με Διεθνείς Συνθήκες, άσχετα αν οι γείτονες μας εξ ανατολών τις αμφισβητούν για λόγους, όπως καταλαβαίνετε, εσωτερικής κατανάλωσης.

ΟΙ ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΙ

Ναι, πιστεύω ότι μετά από αυτά έχετε πλέον, όσοι βέβαια τα διαβάσατε, μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του όλου θέματος. Υπάρχουν όμως αρκετοί που επιμένουν να δείχνουν στον κόσμο, αυτούς τουλάχιστον που δεν ψάχνουν, ένα και μόνο μέρος της εικόνας: βασικά το ΟΝΟΜΑ. Αρκεί να μην υπάρχει όνομα με  σύνθετο ή παράγωγο την λέξη «Μακεδονία», τότε όλα τα άλλα, ίσως, μπορεί να τα δουν και συζητήσουν. Μετά, μπορεί και να μην τους ενδιαφέρει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει το «κρατίδιο» αυτό, σιγά τώρα. Αλλά το ΟΝΟΜΑ, με τίποτα!

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι τύποι που τρέχουν να προλάβουν, μήπως και χάσουν την ευκαιρία; Μα, αγαπητοί μου, είναι όλοι αυτοί που προσδοκούν να αποκομίσουν κάποια οφέλη, ο καθένας βέβαια τα δικά του. Ισχύει εδώ αυτό που λέει και ο λαός: Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε.

Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν, αφήνοντας όμως απ’ έξω άτομα, ίσως και οργανώσεις, που κινούνται χωρίς ιδιοτέλεια, από αγνό πατριωτισμό και βέβαια από άγνοια, αν και θα μπορούσε να τους πει κανείς: Καλά βρε παιδιά, δεν ξέρατε, δεν ρωτάγατε!

Πολιτικά κόμματα και πολιτικοί

Ένα μεγάλο πρόβλημα, που γίνεται και διεθνώς πλέον διαρκώς μεγαλύτερο και εντονότερο, είναι ότι στις κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες ο σκοπός για τον οποίο εκλέγονται κόμματα και βουλευτές, για να εξυπηρετήσουν δηλαδή τα συμφέροντα του λαού, φαίνεται ότι σταδιακά έχει περάσει, τουλάχιστον στις περισσότερες δημοκρατικές χώρες, σε δεύτερη μοίρα. Το πρωτεύον είναι η ανάληψη της εξουσίας ή όπως με περισσή ειλικρίνεια ειπώθηκε πρόσφατα: η κατάληψη της εξουσίας!

Αυτό ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για πολλά πράγματα, γιατί όπως λένε: Ο σκεπός αγιάζει τα μέσα. Έτσι, κόμματα που παραπαίουν και είναι αμφίβολο αν θα ξαναδούν βουλευτικά έδρανα, κόμματα που επιδιώκουν να αυξήσουν την εκλογική τους πελατεία ή να μην τη χάσουν, πολιτευτές της κακιάς ώρας που τρέμουν μήπως και δεν ξαναβγούν ή τρέχουν να αρπάξουν την ευκαιρία, καιροσκόποι, εθνικοχουντικοί και φασίστες, όλοι μαζί από κοινού σήκωσαν τη σημαία της επανάστασης και ανέκραξαν γεμάτοι πατριωτική υπερηφάνεια: Νυν υπέρ πάντων ο αγών (ο δικός τους βέβαια αγών και αγωνία, χωρίς να νοιάζονται, οι περισσότεροι, ποιος ή ποιοι τελικά συγκαλούν τον συλλαλητήριο και ποιοι θα είναι οι ομιλητές. Αρκεί να είναι και αυτοί εκεί και κυρίως να φανούν!).

Αυτό όμως που προκαλεί βαθειά θλίψη, όχι όμως και έκπληξη δεδομένου ότι οι πολιτικοί μας έχουν συνηθίσει σ’ αυτά, είναι η μεταστροφή του φαινομενικά μετριοπαθούς και προοδευτικού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που, δημοσκοπικά τουλάχιστον, το κόμμα του φαίνεται ότι προηγείται στην πρόθεση ψήφου. Είναι μια μεταστροφή που θα αποτελέσει για τους επόμενους μνημείο πολιτικού καιροσκοπισμού και γι’ αυτό αξίζει να σταθούμε περισσότερο σ’ αυτήν. 

Άρκεσε η πίεση από μεγάλο μέρος των βουλευτών του, που δεν δέχονται στο όνομα της γείτονος χώρας να υπάρχει η λέξη Μακεδονία, ξεπερνώντας ή υποβαθμίζοντας ακόμη και το νόημα της εθνικής γραμμής που διαμορφώθηκε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι¹ το 2008, και ένα συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη αρκετών χιλιάδων ατόμων, από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και με διαφορετικές ιδεολογίες και κίνητρα, για να εκτελεστεί με θαυμαστή ταχύτητα και ευελιξία μια μεγαλειώδης τούμπα ή κατά το κοινώς λεγόμενο: κολοτούμπα!

Πράγματι δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει σε αυτά που είπε, καταχειροκροτούμενος, ο άνθρωπος στην ομιλία του στα στελέχη του κόμματος του, όπου τα πλέον παλαιοκομματικά και σκληροπυρηνικά άκουσαν με μεγάλη ανακούφιση τον αρχηγό τους να στρέφει με πατριωτικές κορώνες την παράταξη τους δεξιότερα ή μάλλον πολύ δεξιότερα. Είχαν χάσει οι άνθρωποι το χρώμα τους, το βαθύ προς «σκουραδί» μπλε, βλέποντας να έχουν τόσο καιρό ως αρχηγό έναν μετριοπαθή. Βλέπετε, ο λύκος και αν βελάζει, δεν παύει να είναι λύκος!

Ας δούμε όμως κάποια απ’ αυτά που τους είπε:

♦    «Δεν θα συζητούσα τίποτε αν τα Σκόπια δεν δεσμευόντουσαν πρώτα ότι θα αλλάξουν το Σύνταγμά τους»! Αν αυτό δεν αποτελεί ορισμό της αοριστίας και του λαϊκισμού, τότε τι είναι; Να αλλάξουν κάποιες αλυτρωτικές αναφορές που έχουν ακόμη απομείνει, έστω και μετά την απάλειψη των περισσοτέρων που έγιναν με την ενδιάμεση συμφωνία του 1995; Και με το όνομα της χώρας τι θα γίνει, γιατί και αυτό περιέχεται στο Σύνταγμα. Μήπως θα πρέπει να έχει λυθεί και το θέμα αυτό; Και πως γίνεται να έχουν λυθεί και τα δύο αυτά κύρια θέματα χωρίς να έχουν καν αρχίσει οι συνομιλίες; Εδώ κυρίες και κύριοι υποκλινόμαστε!

♦    «Δεν πρόκειται να ανεχτώ να διχάσουμε τους Έλληνες για να ενώσουμε τους Σκοπιανούς»! Αλήθεια; Μήπως αν ξεχάσουμε το θέμα, το αφήσουμε όπως είναι και κλείσουμε τα μάτια αυτό αυτόματα θα εξαφανιστεί; Κάθε φορά που θα προκύπτει ένα σοβαρό εθνικό θέμα, που είναι σίγουρο ότι η όποια αντιμετώπιση του δεν θα βρίσκει σύμφωνους όλους τους Έλληνες, απλά θα το κλείνουμε στο συρτάρι; Έτσι θα λύνει και όλα τα προβλήματα της χώρας² (εάν και όταν βέβαια); Αν πάντως αντί για «… να διχάσουμε τους Έλληνες…» έλεγε «… να διχάσω το  κόμμα μου…», τότε αυτό θα αποτελούσε μια ξεκάθαρη πολιτική θέση που θα ήταν και απόλυτα ειλικρινής!

♦   «Έτσι όπως έρχονται τα πράγματα, η λύση θα πρέπει, κατά πάσα πιθανότητα, να αναζητηθεί σε άλλη συγκυρία,…». Καλά, μήπως είναι μάγος; Ποιος του είπε πως θα παρουσιαστεί (και πότε βέβαια) μια νέα ευκαιρία για να μας το πει και σε μας, που δεν είμαστε μάγοι, για να το μάθουμε; Και αν μέχρι τότε τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας και Μακεδόνες έχουν παγιωθεί και αναγνωριστεί πλέον απ’ όλους και η χώρα μας βρεθεί απομονωμένη, χάνοντας επιπλέον και όλες τις στρατηγικές ευκαιρίες που της είχαν παρουσιαστεί, τι γίνεται; Θα είναι αρκετή μια συγνώμη;

Είπε και άλλα πολλά ο άνθρωπος, γιατί δεν ξεχνά ή δεν γνωρίζει ότι ο πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που λέει την αλήθεια στον λαό, αυτός που πάει μπροστά και τον οδηγεί και δεν τρέχει από πίσω του. Είναι αυτός που τόλμα, μπροστά στο εθνικό συμφέρον, να μην υποκύπτει στη πίεση που ασκούν συλλαλητήρια και τα παλαιοκομματικά στελέχη του κόμματος του. Έτσι, ενώ είπε πολλά, δεν τόλμησε να πει και κάτι ακόμη: Την αλήθεια πολλοί εμίσησαν, την εξουσία ουδείς!

Εκκλησία

 Στην προηγούμενη ανάρτηση που αναφέραμε γράψαμε σχετικά με την στάση της Εκκλησίας στο θέμα που έχει ανακύψει ότι: «Είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινής, αλλά και πιο σοβαρή η Εκκλησία της Ελλάδος που δεν συμφωνεί μεν με το να υπάρχει στην ονομασία της γείτονος η λέξη Μακεδονία, από την άλλη όμως επίσημα ούτε θα συμμετάσχει, μήτε καλεί σε συμμετοχή στο συλλαλητήριο».

Φαίνεται, όμως, ότι το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης έδρασε καταλυτικά και στην νέα συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και των συλλαλητηρίων, γιατί σε ανακοίνωση της, μεταξύ των άλλων, τονίζει:

 «Η Εκ­κλη­σία της Ελ­λά­δος, πρω­το­πό­ρος δι­α­χρο­νικά στους αγώ­νες του Έθνους, θε­ω­ρεί ότι κάθε έκ­φραση υπε­ρα­σπί­σεως των δι­καίων της Μα­κε­δο­νίας μας εί­ναι επαι­νετή, αρ­κεί αυτή να εί­ναι γνή­σια, ανι­δι­ο­τε­λής και πη­γαία, και πάντα στο πνεύμα μιας νό­μι­μης και δη­μο­κρα­τι­κής εκ­δή­λω­σης. Ως εκ τούτου, στο πλαίσιο της ελεύθερης εκφράσεως των κληρικών και λαϊκών μελών της, σέβεται το δικαίωμα αυτών να πράττουν κατά συνείδηση με σύνεση και υπευθυνότητα».

Με άλλα λόγια: Εντάξει παιδιά, να πάτε, γιατί αλλιώς βλέπουμε τις εκκλησίες μας να αδειάζουν, αλλά μην το παρατραβάτε και κάνετε υπερβολές! Όσο για το: «Η Εκ­κλη­σία της Ελ­λά­δος, πρω­το­πό­ρος δι­α­χρο­νικά στους αγώ­νες του Έθνους» που προβάλλεται ως δικαιολογία για την παρέμβαση της σε θέματα που αφορούν την Πολιτεία αφού όχι μόνο συγκατατίθεται, αλλά και προτρέπει, εμμέσως πλην σαφώς, τη συμμετοχή κληρικών και λαϊκών στα συλλαλητήρια που διοργανώνονται, δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε στους άγιους πατέρες ότι καλόν είναι η Εκκλησία να παραμένει στο έργο της και τους σκοπούς που αυτό εξυπηρετεί και είναι αποδεκτοί, εφαρμόζοντας το «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», γιατί αλλιώς μπορεί να ξυπνήσουν κάποιες αναμνήσεις, παλαιές, αλλά και σχετικά πρόσφατες, που δεν θα είναι για κανέναν και τόσο ευχάριστες!

Σημείωση1: Η εθνική γραμμή, όπως αυτή διαμορφώθηκε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, είναι: Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes) για κάθε χρήση (εσωτερική και διεθνή) και έμπρακτη εγκατάλειψη των αλυτρωτικών επιδιώξεων των Σκοπίων. Αν επομένως στη σύνοδο αυτή του ΝΑΤΟ η τότε κυβέρνηση, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, δεν πρότεινε στο όνομα να περιέχεται η λέξη «Μακεδονία», τότε τι εννοούσε με τον όρο σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που πρότεινε, μήπως «Βόρεια… φουφουτία»;

Σημείωση 2: Μάθημα δημοκρατίας και τρόπου διακυβέρνησης αποτελούν αυτά που έγραψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος με αφορμή τα συλλαλητήρια. Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, μερικά όμως αποσπάσματα είναι ιδιαίτερα σημαντικά και σας τα παραθέτουμε εδώ:

«Είναι διαφορετικό ζήτημα η άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς τα αρμόδια όργανα και πρωτίστως τη Βουλή και την κυβέρνηση, και άλλο η αξίωση υποκατάστασης, από μία συγκέντρωση, των οργάνων που έχουν βαριά την ευθύνη άσκησης εξωτερικής πολιτικής και στάθμισης πλήθους παραμέτρων που συγκροτούν το εθνικό συμφέρον όχι μόνο συγκυριακά, αλλά και ιστορικά. […] Οι διαφορές αυτές είναι καταλυτικές. Οριοθετούν την δημοκρατία από τον εθνικολαϊκισμό»

Και εδώ, στην περίπτωση αυτή, δεν έχει κανείς να πει τίποτε άλλο παρά μόνο: Μπράβο Βαγγέλη!