Στις φετινές εκδηλώσεις στη μνήμη της
εξέγερσης του Πολυτεχνείου νοιώσαμε, για μια ακόμη φορά, «εθνική υπερηφάνεια»
και ότι βρισκόμαστε, όπως λένε, σε «καλά χέρια». Οι λόγοι είναι πολλοί, θα
αρκεστούμε όμως στους παρακάτω:
♦ Το
«ρωμαλέο» κίνημα των κάθε λογής αναρχομπαχαλάκηδων κατόρθωσε και εμπόδισε την
είσοδο αυτού του απίστευτου τύπου, που φέρει υπερηφάνως τον τίτλο του υπουργού
Παιδείας(!), στο χώρο του Πολυτεχνείου, αποδεικνύοντας έμπρακτα το πόσο «σωστή»
ήταν η αντίληψη του τελευταίου περί προάσπισης του Πανεπιστημιακού ασύλου με
ένα ρωμαλέο «φοιτητικό» κίνημα που θα αντιμετωπίζει και αποτρέπει την είσοδο…
ξένων στοιχείων
♦
Τις ώρες
της κορύφωσης των εκδηλώσεων αυτών, μέσα στο κλειστό Πολυτεχνείο βρισκόταν μόνο
η ομάδα των αναρχομπαχαλάκηδων, για να το περιφρουρούν προφανώς «αποτελεσματικά»
από κάθε «εισβολέα», ενώ έξω απ’ αυτό ήταν… οι φοιτητές και οι λοιποί πολίτες
που συμμετείχαν στην εκδήλωση, τιμώντας το Πολυτεχνείο και ό,τι αυτό σημαίνει!
♦
Οι
αστυνομικοί «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», δηλαδή της ηγεσίας τους και των
καλών εκείνων κυριών που προΐστανται του ευαγούς αυτού ιδρύματος προστασίας
των… κατ΄ εξακολούθηση παρανομούντων, περίμεναν υπομονετικά τους
αναρχομπαχαλάκηδες, που είχαν καταλάβει ανενόχλητοι το κτίριο Αβέρωφ του
Πολυτεχνείου, να ετοιμάσουν με την ησυχία τους τις βόμβες Μολότοφ, ώστε ο
βραδινός μεταξύ τους αγώνας να διεξαχθεί «επί ίσοις όροις», δηλαδή χημικά οι
μεν, βόμβες Μολότοφ οι δε.
♦
Στην
διάρκεια του αγώνα αυτού διαπιστώσαμε αφενός πόσο καλά η ηγεσία της αστυνομίας
έχει ενστερνιστεί, χρόνια τώρα, την τακτική του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αυτήν
δηλαδή της κατά μέτωπο αντιπαράθεσης, αφήνοντας κατά μέρος την τακτική του
αιφνιδιασμού και των κυκλωτικών κινήσεων του Μιλτιάδη και του Αλέξανδρου,
θεωρώντας τις προφανώς… απηρχαιωμένες, και αφετέρου το πόσο καλά έμαθαν οι
αστυνομικοί, όπως τους υπέδειξε, για να αυτοπροστατεύονται, η εξαιρετική και
πολύ έμπειρη περί τα τοιαύτα κυρία Παπακώστα, τον… χορό της φωτιάς.
Κατόπιν αυτών μας έχουν δημιουργηθεί κάποιες
μικρές, μικρούλες θα λέγαμε, απορίες, που επιβάλλεται όμως να απαντηθούν από
τους λεγόμενους «αρμόδιους»:
♦
Επιτέλους,
επειδή έχουμε κάπως μπερδευτεί με αυτά που διαδραματίζονται και τους ρόλους που
σχεδόν έχουν αντιστραφεί: Ποιοι είναι ποιοι; Ποιοι είναι αυτοί που, αντί για
φοιτητές, παραμένουν κάθε φορά μέσα στο Πολυτεχνείο, ατιμάζοντας τον χώρο και τις
μνήμες που είναι συνδεδεμένες μ’ αυτόν; Και βέβαια γιατί;
♦
Τελικά,
γιατί και για ποιους γίνονται οι εκδηλώσεις αυτές; Για να τιμηθεί η εξέγερση
του Πολυτεχνείου μαζί με απότιση φόρου τιμής σε αυτούς που συμμετείχαν,
τραυματίσθηκαν ή ακόμα σκοτώθηκαν σε μια ηρωική πράξη εναντίωσης στη μισητή χούντα
ή για να προβληθούν ανέξοδα τα κατορθώματα των αναρχομπαχαλάκηδων μαζί, όμως,
με μια δυσφήμηση της χώρας, που αντίθετα στοιχίζει σ’ αυτήν πανάκριβα, άμεσα,
αλλά και έμμεσα, από την ανικανότητα, ανοχή ή έλλειψη βούλησης, διαλέξτε εσείς
τι ισχύει απ’ αυτά, των υπεύθυνων φορέων για την τήρηση των νόμων, που τόσο
εύκολα μεν ψηφίζονται, αλλά τόσο δύσκολα εφαρμόζονται;
Υ.Γ.: Είναι καλό να θυμόμαστε ότι η
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που έχει δύο, αναπόσπαστα συνδεδεμένες,
πρωταρχικές αρχές: την ελευθερία των πολιτών στην επιλογή εκείνων που επιθυμούν
να κυβερνήσουν και μαζί, ως αναγκαία προϋπόθεση γι’ αυτό, αλλά όχι μόνο, την
ελευθερία του λόγου. Είναι όμως και ένα πολίτευμα αυστηρό που κανονικά, όπως
θεσπίστηκε στην αρχαιότητα, η μη τήρηση των νόμων είναι αδιανόητη, μια αρχή που
η μη τήρηση της ανατρέπει καίρια τις δύο πρώτες.
Αυτά ας τα έχουν υπόψη τους
όλοι, ακόμα όμως περισσότερο όσοι δεν χάνουν ευκαιρία να αναφέρουν ότι η Ελλάδα
είναι η χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία και κυρίως εκείνοι που με τόση ευκολία
αναφέρουν ή επικαλούνται κάθε τόσο το όνομα της, πιστεύοντας ότι έτσι είναι
οπωσδήποτε οι ίδιοι αλλά και τα κόμματα τους δημοκράτες και δημοκρατικά
αντίστοιχα, ξεχνώντας όμως συχνά και πολλές φορές συστηματικά την τελευταία αλλά
τόσο βασική αρχή!