Περνώντας πλέον στο τέταρτο και τελευταίο μέρος της σειράς αυτής, θα εξετάσουμε
ένα ζήτημα που αποτελεί την καρδιά της Δημοκρατίας, την επιλογή δηλαδή των αντιπροσώπων
των πολιτών που θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας καθώς και το νομοθετικό έργο
που είναι αναγκαίο.
Η επιλογή όμως αυτή, εάν ομιλούμε για πραγματικές Δημοκρατίες και όχι Δημοκρατίες μόνο κατ’ όνομα, πρέπει να υπακούει σε τρεις βασικούς κανόνες, δηλαδή:
♦ Να είναι ελεύθερη•
♦ Να μη νοθεύεται το αποτέλεσμα της•
♦ Να εκφράζει πραγματικά τη βούληση της πλειοψηφίας.
Το κατά πόσο οι τρεις αυτοί βασικοί κανόνες πληρούνται καθορίζει σε μεγάλο ποσοστό και το τι είδους «Δημοκρατία» επικρατεί σε μια χώρα.
Και αν ο πρώτος κανόνας είναι σχετικά εύκολο να διαπιστωθεί εάν και κατά πόσο εφαρμόζεται ο δε δεύτερος χρειάζεται αντικειμενικούς παρατηρητές και παρουσίαση συγκεκριμένων στοιχείων και αποδείξεων, είναι εκεί στον τρίτο, είναι εκεί που γίνονται τα μεγάλα «μαγειρέματα»!
Πράγματι, εκεί, με το κάλυμμα της Συνταγματικότητας και της νομιμότητας και μέσω των λεγόμενων «εκλογικών συστημάτων», μπορεί να εφαρμοστούν, αλλά και εφαρμόζονται τις περισσότερες φορές, τρόποι που είτε δεν ανταποκρίνονται πλήρως στη βούληση της πλειοψηφίας ή, κι αυτό είναι το χειρότερο, την παραβιάζουν απροκάλυπτα και βάναυσα.
Γεννάται όμως το ερώτημα: είναι δυνατόν σήμερα που η εκλογή δεν αφορά μόνο την επιλογή ενός προσώπου, όπως στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, που θα του ανατεθεί η διακυβέρνηση της πόλης-κράτους, αλλά αρκετών ταυτόχρονα κομμάτων και προσώπων, που μπορεί μάλιστα να είναι και πολλά και πολλοί, να διασφαλιστεί η κυβερνησιμότητα της χώρας και ταυτόχρονα το ότι δεν παραχαράσσεται η βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών;
Δύσκολο ερώτημα πράγματι, σε ότι όμως ακολουθεί θα επιχειρήσουμε να δώσουμε, ανάλογα με το εάν το πολίτευμα είναι Προεδρευομένη ή Προεδρική Δημοκρατία, την ανάλογη απάντηση, αφού όμως πρώτα εκθέσουμε αναλυτικότερα τα προβλήματα που υπάρχουν με την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, ώστε να γίνει περισσότερο αντιληπτή η αναγκαιότητα των λύσεων που προτείνουμε.
ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Τα κόμματα στην εξουσία, οι πολίτες στο περιθώριο!
Παρακολουθώντας την πολιτική ζωή του τόπου, διαπιστώνουμε με θλίψη ότι, αναθέτοντας έτσι απλά σε αντιπροσώπους την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και αφήνοντας τον έλεγχο των πράξεων τους αποκλειστικά σχεδόν στους ίδιους, έχουμε φθάσει σε ένα σημείο πραγματικής τερατογένεσης, όπου « Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει!»
Το Δημοκρατικό βέβαια πολίτευμα παρέχει στους πολίτες της χώρας το δικαίωμα να εγκρίνουν ή όχι με τη ψήφο τους τα όσα συνέβησαν και διαπράχθηκαν, αυτό όμως μόνο αφού περάσουν αρκετά χρόνια, τυπικά τέσσερα, εκλέγοντας συνήθως εκείνους που θα ευαγγελιστούν για μια φορά ακόμη ξανά την περιβόητη πλέον «αλλαγή», αυτούς που υπόσχονται ότι δεν θα διαπράξουν αυτά που έκαναν οι προηγούμενοι, αυτούς που θα μας ελαφρύνουν από φόρους ή ακόμα θα μας απαλλάξουν από ένα σωρό άλλες επιβαρύνσεις, αυτούς που υπόσχονται ότι θα φέρουν την ανάπτυξη και θα μας κάνουν τη ζωή καλύτερη, αυτούς που θα, θα, θα…
Έτσι, περνούν τα χρόνια και παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές. Το ειρωνικό δε στην όλη ιστορία είναι ότι κυβερνώντες και μη ομιλούν πάντα εξ ονόματος του λαού, τον οποίο και επικαλούνται και κάθε τόσο, άσχετα από το εάν τελικά το πραγματικό ποσοστό ψήφων που έλαβαν αντιπροσωπεύει ένα μικρό έως ασήμαντο ποσοστό του συνόλου των πολιτών!
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το πρώτο σε ψήφους κόμμα εκλέγει δυσανάλογα περισσότερους βουλευτές σε σχέση με τα υπόλοιπα, ενώ καθόλα αξιόλογα άτομα, που δεν είναι όμως προβεβλημένα από τα ΜΜΕ, δεν έχουν επιλέξει ως «επάγγελμα» αυτό του πολιτευτή, δεν είναι ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές κ.λπ., δεν έχουν ουσιαστικά ελπίδα να έχουν παρουσία στη Βουλή.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ!
Είμαστε μια μικρή χώρα, αδύναμη, μετά τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης που συνοδεύτηκε από απίστευτο πολιτικό λαϊκισμό, με ουσιαστική απραξία για μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν το φιλί της ζωής για να αναπνεύσει και πάρει πάλι εμπρός η οικονομία και με ένα πληθυσμό που γερνάει επικίνδυνα, αφού νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα άρον - άρον και μεταναστεύουν κατά εκατοντάδες, ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούν απλά να επιβιώσουν, παίρνοντας μισθούς πείνας, αν βέβαια βρουν δουλειά.
Έχουμε όμως και εξακολουθούμε να έχουμε και 300, όχι του Λεωνίδα, αλλά βουλευτές, που μαζί με τους παρατρεχάμενους τους σχηματίζουν ένα ολόκληρο στρατό. Το πρόβλημα όμως δεν είναι απλά το τι μας κοστίζουν, όπως πιθανόν θα νομίζατε. Είναι κυρίως ποιοτικό!
Μια ματιά στο επίπεδο της Βουλής θα σας πείσει. Συζητήσεις μπροστά σε σχεδόν άδεια έδρανα, εμφανίσεις που δεν αρμόζουν να κάνεις ούτε φιλική επίσκεψη, παρουσίες που οι γλάστρες θα την έκαναν πιο έντονη, απόψεις που προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας και τη Δημοκρατία1 και το χειρότερο λεκτικό επίπεδο αντιπαράθεσης που η γλώσσα του πεζοδρόμιου μπορεί μπροστά της να θεωρηθεί κόσμια, αποτελούν δυστυχώς «κανονικότητα» παρά εξαίρεση.
Ευθύνη γι’ αυτό φέρουν όλοι, εμείς πρώτιστα με τις επιλογές μας και πολλοί από τους ίδιους τους βουλευτές που δεν απέχουν ομαδικά από τη Βουλή, απαιτώντας από τον Πρόεδρο της να κάνει επιτέλους κάτι. Δυστυχώς όμως, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και η «αντικομφορμιστική» ελληνική δήθεν «αριστερά», που επιτρέπει, αν δεν ισοπεδώνει η ίδια, να πάνε τα πάντα προς τα κάτω, αλλά και η ίδια η Πολιτεία που αφήνει τη Δημοκρατία απροστάτευτη, επιτρέποντας την παρουσία όλων αυτών των εχθρών της και δεδηλωμένων φασιστών στη Βουλή και κάνοντας τα πράγματα να έχουν φθάσει πλέον στο απροχώρητο.
Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένας ανώτατος άρχων χωρίς εξουσίες!
Σε μια κανονική Δημοκρατία εννοείται ότι ο ανώτατος άρχων είναι αυτός στον οποίο παρέχεται το δικαίωμα να έχει καθοριστικό λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας. Τώρα, πώς εμείς, που κάθε τόσο διαλαλούμε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, κατορθώσαμε να έχουμε ως ανώτατο άρχοντα κάποιον που είναι τελείως αποδυναμωμένος από εξουσίες και ουσιαστικές δυνατότητες παρέμβασης, κάποιον που προβάλλεται πάντοτε στις επίσημες τελετές και παρουσιάσεις και είναι πρακτικά ανύπαρκτος σε όλα τα άλλα, είναι κυριολεκτικά να απορείς!
Η εξήγηση όμως είναι απλή. Οι αντιπρόσωποι μας στη Βουλή σκέφτηκαν: όσο περισσότερες εξουσίες και δικαιώματα έχουν και όσο λιγότερο αυτά εκχωρούνται έξωθεν, στον ανώτατο άρχοντα, τόσο το καλύτερο. Έτσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου, μαζί με όλα τα άλλα που «κατάφερε», πέτυχε να καταστήσει, με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986 όπου οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίσθηκαν σε σημαντικό βαθμό, και τον ανώτατο άρχοντα ουσιαστικά μια μαριονέτα στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης.
Βέβαια, θα αναρωτηθείτε επίσης πώς είναι δυνατόν σε μία Δημοκρατία ο ανώτατος άρχοντας να μην εκλέγεται από τους πολίτες; Αυτό όμως είναι επακόλουθο της βασιλείας και όταν αυτή μας τελείωσε μας άφησε, με τις ευλογίες των πολιτικών βέβαια, αυτή τη νόθο και καθ’ όλα απαράδεκτη κατάσταση.
ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;
Βασικές Αλλαγές
Κατ’ αρχάς, ανεξάρτητα από ποια θα είναι η μορφή του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, ορισμένες αλλαγές είναι επιτακτικό να γίνουν, ώστε να πάψει αυτός ο τόπος να ταλαιπωρείται άσκοπα για χάρη απλά και μόνο κάποιων, δηλαδή για να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες, ματαιοδοξίες, ιδεοληψίες ή τα συμφέροντα τους, διαλέξτε εσείς αυτό που πιστεύετε.
Έτσι, προτείνονται ενδεικτικά τα ακόλουθα:
1. Διάρκεια της θητείας της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας
Αυτή πρέπει να είναι αυστηρά καθορισμένη, τέσσερα ή πέντε χρόνια, χωρίς παραθυράκια και άλλα τεχνάσματα για πρόωρες εκλογές, ώστε:
♦ Να πάψει ο τόπος να βρίσκεται σε μια συνεχή προεκλογική περίοδο και να συγκεντρωθεί η κυβέρνηση στην επιτέλεση του έργου της και όλοι εμείς οι υπόλοιποι στις δουλειές μας.
Τώρα, αν μείνουν χωρίς αντικείμενο κάποιοι δημοσιογράφοι και ΜΜΕ, δεν πειράζει, ας επικεντρωθούν σε όλα τα υπόλοιπα που πραγματικά ενδιαφέρουν τους πολίτες και απασχολούν την κοινωνία.
♦ Να γίνει ξεκάθαρο στο μυαλό των πολιτών ότι το δικαίωμα που τους δίνει το δημοκρατικό πολίτευμα να επιλέγουν με τη ψήφο τους εκείνους που θα τους αντιπροσωπεύσουν στην κυβέρνηση και τη Βουλή είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και ότι «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο», τουλάχιστον για τα επόμενα τέσσερα ή πέντε χρόνια!
2. Περιορισμένη συνολική διάρκεια πρωθυπουργίας
Οι αρχαίοι Αθηναίοι γνώριζαν πολύ καλά ότι η παραμονή στην εξουσία διαφθείρει και μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο ακόμα και γι’ αυτήν την ίδια τη Δημοκρατία. Γι’ αυτό φρόντιζαν η διάρκεια της παραμονής αυτής να είναι ιδιαίτερα μικρή, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να εξορίζουν δια του περίφημου «εξοστρακισμού» όποιον οι πολίτες θεωρούσαν ότι μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για το δημοκρατικό τους πολίτευμα.
Πράγματι, η παρατεταμένη παραμονή σε θέσεις εξουσίας αμβλύνει προοδευτικά τη βούληση για την αντιμετώπιση προβλημάτων που απασχολούν τη χώρα, την κοινωνία και τα ασθενέστερα μέλη της. Τη θέση τους παίρνουν, συνήθως, σταδιακά η υπεροψία και πράξεις που αποσκοπούν στη διατήρηση της παραμονής των ίδιων και του κόμματος τους στην εξουσία ή την εξυπηρέτηση ιδίων επιδιώξεων και συμφερόντων, με την αντίσταση στον πειρασμό να βουτήξει κανείς το χέρι του στο μέλι, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να τείνει, συνήθως, διαρκώς να ελαττώνεται.
Για τον λόγο αυτό προτείνεται η συνολική διάρκεια που μπορεί να είναι κάποιος Πρωθυπουργός ή Πρόεδρος της κυβέρνησης να είναι το πολύ δύο συνεχόμενες θητείες. Έτσι, θα δίνεται η ευκαιρία και σε άλλους, πιθανόν με καλύτερες και πιο φρέσκες ιδέες, να δοκιμάσουν τις ικανότητες τους.
3. Περιορισμός στη συνολική διάρκεια βουλευτικής θητείας
Η Βουλή είναι ίσως το πλέον ζωτικό όργανο σε μια χώρα. Και αυτό διότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται και νομοθετούνται εκεί είναι καταλυτικές για τον λαό της, αφού επηρεάζουν όλους τους τομείς της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής του ζωής.
Πρέπει λοιπόν αυτή να ανανεώνεται συνολικά με νέα άτομα που έχουν φρέσκια αντίληψη της καθημερινής, τοπικής και παγκόσμιας πραγματικότητας, που δυστυχώς η μακρόχρονη θητεία στα βουλευτικά έδρανα την κάνει αναπόφευκτα να ξεθωριάζει, φέρνοντας, σιγά αλλά σταθερά, μπροστά το προσωπικό όφελος και το κομματικό συμφέρον.
Προτείνεται λοιπόν, για να τελειώσει επιτέλους η «εποχή των δεινοσαύρων», η διάρκεια της συνολικής βουλευτικής θητείας να περιοριστεί, με το δικαίωμα συμμετοχής των βουλευτών ως υποψηφίων σε εκλογικές αναμετρήσεις να είναι το πολύ τρείς2, αλλά συνεχόμενες. Στην περίπτωση όμως που το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο από τις εκλογικές αυτές αναμετρήσεις είναι μικρότερο των δύο ετών, τότε θα δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχουν και για μια τέταρτη φορά, συνεχόμενη όμως με τις άλλες κι αυτή.
4. Περιορισμός του αριθμού των βουλευτών
Αναφερθήκαμε και παραπάνω στο θέμα αυτό. Τα οφέλη θα είναι πολλά, όπως γίνεται πλέον καθημερινά ολοένα και πιο αντιληπτό. «Λίγοι και καλοί», όπως λέει ο λαός και όχι «βρήκαμε την πόρτα ανοιχτή και μπήκαμε». Υπάρχει όμως το ερώτημα: εάν περιοριστεί ο αριθμός τους, θα είναι δυνατή η αντιπροσώπευση όλων των περιφερειών της Ελλάδος;
Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Όλες οι υπάρχουσες περιφέρειες θα αντιπροσωπεύονται από ένα τουλάχιστον βουλευτή, έστω και αν ο αριθμός τους περιοριστεί, όπως εξάλλου επιτρέπει και το υπάρχον Σύνταγμα, στους 200, κάτι που καταδεικνύεται αναλυτικότατα, μαζί με το «σπάσιμο» των απίστευτα μεγάλων πολυεδρικών περιφερειών σε μικρότερες, σε σχετικό πίνακα στο βιβλίο «Τικ – Τακ» στο κεφάλαιο περί εκλογικών συστημάτων και άλλων σχετικών.
5. Περιορισμός ψηφοθηρικών προνομίων
Το έργο που πρέπει να επιτελούν οι βουλευτές και οι γενικά κρατικοί λειτουργοί είναι κανονικά, όπως αναφέραμε, εξαιρετικά σημαντικό. Για τον σκοπό αυτό πρέπει να τους παρέχονται όλες αυτές οι διευκολύνσεις και μέσα που είναι αναγκαία για να το φέρνουν εις πέρας.
Εδώ όμως έχει στηθεί μια «φάμπρικα», όπου με το πρόσχημα είτε αναγκών που δήθεν δεν μπορεί να καλυφθούν κανονικά με πρόσωπα της Δημόσιας Διοίκησης ή ότι οι προηγούμενοι την έχουν σε τέτοιο βαθμό κομματικοποιήσει(!), γίνεται πρόσληψη μετακλητών υπαλλήλων, δηλαδή υπαλλήλων που πληρώνονται μεν από το ελληνικό δημόσιο, ο χρόνος όμως παραμονής και εργασίας τους καθορίζεται συνήθως, γιατί με κάποια «τρικ» μπορεί να προσληφθούν και ως μόνιμοι, από τον χρόνο που θα παραμένει στην εξουσία η εκάστοτε κυβέρνηση με την οποία προσελήφθηκαν.
Έτσι, έχουμε γεμίσει, εντελώς νόμιμα, με μετακλητούς υπαλλήλους, υπολογίζονται ότι με στοιχεία απογραφής του 2016 ξεπερνούν τους 2.000, με το πρόσχημα ότι είναι συνεργάτες και σύμβουλοι3, που είναι όμως στην πραγματικότητα, όπως εσείς καλά καταλαβαίνετε, παιδιά, συγγενείς, γνωστοί, κολλητοί κ.λπ.
Επειδή λοιπόν, όπως λένε οι ξένοι: «enough is enough», πρέπει να τεθεί τέρμα στη «φάμπρικα» αυτή. Όσοι σύμβουλοι ή συνεργάτες χρειάζονται, πραγματικά όμως, θα πρέπει να προέρχονται από τα στελέχη του Δημοσίου ή, εάν απαιτούνται πολύ ειδικά προσόντα, από πρόσληψη κατάλληλων προς τούτο ατόμων που θα έχουν όμως αξιολογηθεί προηγουμένως από το ΑΣΕΠ. Οι υπόλοιποι θα πληρώνονται από την «τσέπη» των ενδιαφερομένων!
6. Γενικός περιορισμός
Για να διαχωριστή πραγματικά η εκτελεστική εξουσία από τη νομοθετική, αλλά και για να αποφευχθεί η κατάχρηση του κυβερνητικού αξιώματος για παροχή των γνωστών «διευκολύνσεων» προς οπαδούς ή μελλοντικούς ψηφοφόρους, θα πρέπει τα μέλη της κυβέρνησης να μην είναι απαραίτητα βουλευτές και να μην έχουν δικαίωμα ψήφου ούτε και συμμετοχής στις επόμενες εκλογές.
7. Γερουσία
Όπως αναφέραμε και στο τρίτο μέρος της σειράς αυτής, χωρίς την ύπαρξη ενός νέου θεσμού, αυτού της Γερουσίας, που θα ελέγχει την καλή λειτουργία και νομοθέτηση τόσο της εκτελεστικής όσο και νομοθετικής εξουσίας, παρά τα όσα αναφέρουμε παραπάνω, αλλά και τα όσα προτείνονται παρακάτω για τα εκλογικά συστήματα, πάντα θα υπάρχουν κενά που θα δημιουργούν κινδύνους για την καλή λειτουργία του πολιτεύματος και της Δημοκρατίας γενικότερα.
Κατόπιν όλων αυτών λοιπόν, «όσοι πιστοί προσέλθετε»!
ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ
Φθάσαμε λοιπόν στο πλέον κομβικό σημείο: Τι μπορεί να γίνει με τα εκλογικά συστήματα; Η απάντηση σε αυτό απαιτεί να διακρίνουμε δύο περιπτώσεις, ανάλογα με τη μορφή του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, δηλαδή εάν το πολίτευμα είναι Προεδρευομένη ή Προεδρική Δημοκρατία.
Προεδρευομένη Δημοκρατία
Αν και η μορφή αυτή του πολιτεύματος της χώρας, όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενεςαναρτήσεις και έχουμε αναφέρει και στην ανάρτηση αυτή, δεν είναι ό,τι καλύτερο για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, είμαστε αναγκασμένοι, αφού αυτό είναι το ισχύον σήμερα πολίτευμα, να εξετάσουμε ποιο μπορεί να είναι το εκλογικό σύστημα που θα ανάδειξη το κόμμα που θα πλειοψηφήσει και τα άτομα που θα εκλεγούν με τον καλύτερο τρόπο.
Για τον σκοπό αυτό, εξετάζοντας τα σχετικά εκλογικά συστήματα που εφαρμόστηκαν κατά περιόδους, διαπιστώνουμε ότι αυτά επέβλεπαν κυρίως σε ένα και μόνο σκοπό: Την κυβερνησιμότητα της χώρας! Και αν αυτό είναι ως ένα σημείο θεμιτό, δεδομένου ότι η χώρα δεν είχε συνέλθει από τις πληγές που είχε ανοίξει η εμφύλια διαμάχη καθώς και από την οδυνηρή εμπειρία της επί μακρόν αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης όταν εφαρμόστηκαν συστήματα απλής αναλογικής4, τα συστήματα αυτά παρουσιάζουν δύο εγγενείς αδυναμίες:
1. Απέχουν πολύ από το να εκφράζουν τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών, με την καθιέρωση μάλιστα απαράδεκτα υψηλού bonus εδρών στο πρώτο κόμμα, όπως στο ισχύον σύστημα που δίνει το απίστευτο bonus των 50 εδρών(!), φθάνουν στα όρια αυτού που καθορίζει την πραγματική Δημοκρατία από άλλα συστήματα•
2. Δεν αφήνουν ουσιαστικά περιθώρια για την εκλογή αξιόλογων ατόμων, που δεν έχουν όμως επιλέξει την πολιτική ως επάγγελμα.
Τις αδυναμίες αυτές έρχεται να καλύψει η πρόταση μας, αναλυτική περιγραφή της οποίας υπάρχει στο βιβλίο «Τικ-Τακ», που βασικά είναι:
♦ Επιλογή από κάθε εκλογική περιφέρεια ενός υποψηφίου που το κόμμα του ήρθε πρώτο σε αριθμό ψήφων•
♦ Εφόσον υπάρχει και δεύτερη έδρα, επιλογή του υποψηφίου που έρχεται πρώτος σε ψήφους από κοινό ψηφοδέλτιο των κομμάτων, όπου όμως καθένα ορίζει ένα και μόνο υποψήφιο και οι ψηφοφόροι καλούνται να εκλέξουν δύο από το σύνολο αυτών υποχρεωτικά•
♦ Κατανομή όσων απομένουν από πολυεδρικές περιφέρειες στα κόμματα, ανάλογα με το πανελλαδικό ποσοστό ψήφων που αυτά έλαβαν•
♦ Απόδοση των υπολοίπων εδρών, ως bonus, στο πρώτο κόμμα, εάν όμως και μόνο εάν συνεργαστεί με κάποιο άλλο ή άλλα κόμματα για να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, διαφορετικά το bonus αυτό θα αποδίδεται στο δεύτερο κόμμα με τους ίδιους πάλι όρους.
Όπως γίνεται κατανοητό το σύστημα αυτό επιτυγχάνει να συγκεράσει τα εξής:
♦ Το πρώτο σε ψήφους κόμμα σε κάθε εκλογική περιφέρεια να εκλέγει έναν οπωσδήποτε υποψήφιο του•
♦ Να εκλέγονται και καθόλα αξιόλογα άτομα, που δεν έχουν όμως επιλέξει την πολιτική ως επάγγελμα•
♦ Να αποδίδονται έδρες στα κόμματα ανάλογα και με την πανελλαδική αποδοχή τους•
♦ Να ενισχυθεί η τάση συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων, να σταματήσει ο μονοκομματικός αυταρχισμός και το όποιο bonus εδρών να μην καθορίζεται από τις εκάστοτε επιλογές και συμφέροντα των κυβερνήσεων.
Προεδρική δημοκρατία5
Εδώ πλέον οι αλλαγές είναι ριζικές και τα πράγματα γίνονται πιο απλά, ενώ παράλληλα λύνεται και το πρόβλημα της ύπαρξης ανώτατου άρχοντα χωρίς πραγματικές εξουσίες . Έτσι, προτείνεται:
Για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας
Εκλογή του υποψηφίου που θα συγκεντρώσει ποσοστό εγκύρων ψήφων 50%+1 τουλάχιστον κατά τη διενέργεια πανελλαδικής ψηφοφορίας.
Στη περίπτωση που κανείς υποψήφιος δεν συγκεντρώσει το ποσοστό αυτό, επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία την επόμενη εβδομάδα μεταξύ των δύο υποψηφίων που συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων.
Για την εκλογή βουλευτών
Τρεις μήνες μετά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ακολουθεί η διαδικασία εκλογής των αντιπροσώπων για τη Βουλή. Αυτή γίνεται σε δύο φάσεις.
1η Φάση
Σε κάθε εκλογική περιφέρεια, που αυτή τη φορά είναι 200, εκλέγεται ένας υποψήφιος από τα κόμματα, εκείνος που θα λάβει το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων. Παράλληλα, από ένα κοινό ψηφοδέλτιο στο οποίο το κάθε κόμμα επιλέγει ένα και μόνο υποψήφιο και οι πολίτες επιλέγουν αναγκαστικά δύο υποψηφίους, επιλέγεται εκείνος που θα συγκεντρώσει τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων.
2η Φάση
Την επόμενη εβδομάδα επιλέγεται, μεταξύ αυτών των δύο, αυτός που θα λάβει τους περισσότερους ψήφους προτίμησης.
Με τον τρόπο εκλογής τόσο του Προέδρου της Δημοκρατίας όσο και των εκπροσώπων για τη Βουλή γίνεται αντιληπτό ότι:
♦ Γίνεται απόλυτα σεβαστή η βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών, χωρίς πολιτικά τεχνάσματα που τελικά οδηγούν σε μεγάλο βαθμό στην αλλοίωση της•
♦ Δίνεται ξεκάθαρα η ευκαιρία σημαντικό μέρος στη Βουλή να αποτελούν πρόσωπα που διακρίνονται περισσότερο για τις ικανότητες τους και την ευρύτερη κοινωνική αποδοχή που απολαμβάνουν, παρά για το ότι είναι απλά και μόνο επιλεγμένα από το κόμμα στελέχη.
Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι στην περίπτωση που η πλειοψηφία που θα προκύψει από τις βουλευτικές εκλογές δεν ανήκει στο ίδιο κόμμα με αυτό του Προέδρου, ίσως αυτό δράσει προς τη σωστή κατεύθυνση, αφού:
♦ Η εκτελεστική εξουσία, που ξεκάθαρα πλέον δεν αναμειγνύεται με την νομοθετική, θα επικεντρωθεί περισσότερο στο έργο της μέσα στο νομοθετικό πλαίσιο που ήδη υπάρχει, φέρνοντας προς ψήφιση στη Βουλή λίγους, αλλά προσεκτικά μελετημένους νόμους, αντί να αναλώνει τον χρόνο της σε εργοστάσιο παραγωγής νέων νόμων, που εκτός του ότι συμβάλλουν στην πολυνομία και την κακονομία, όπως έδειξε μέχρι σήμερα η πρακτική αυτή, εξυπηρετούν σε πολλές περιπτώσεις ίδιους σκοπούς, συμφέροντα και ιδεοληψίες•
♦ Η πλειοψηφία στη Βουλή θα συνειδητοποίηση προοδευτικά ότι ο ρόλος της δεν είναι να αντιπολιτεύεται την εκτελεστική εξουσία, αλλά να προασπίζει με σοβαρότητα, ουσιαστικά και τεκμηριωμένα τα συμφέροντα των πολιτών, αν βέβαια θέλει να διατηρήσει την προτίμηση των τελευταίων και από τους κόλπους της να εκλεγεί ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Πιστεύουμε ότι, φθάνοντας στο τέλος της σειράς των αναρτήσεων αυτών σχετικά με την κρίση που υπάρχει στη Δημοκρατία, δημιουργήθηκε μια καλή βάση για περαιτέρω συζήτηση, προβληματισμό και επεξεργασία.
Θα ήταν όμως παράλειψη να μη τονίσουμε ότι, μαζί με τα όσα προτάθηκαν, καταφαίνεται ότι είναι αναγκαία πλέον η αναθεώρηση του Συντάγματος, κάτι που ήδη συζητείται, αν και για μια ακόμη φορά φαίνεται ότι θα επικρατήσουν οι κομματικές λογικές, παρά η ανάγκη να διαγραφούν αυτά που απεδείχθησαν ότι είναι λάθος, δημιούργησαν και δημιουργούν προβλήματα και δεν συμβαδίζουν με τη σύγχρονη πραγματικότητα και ταυτόχρονα να προστεθούν όλα εκείνα που κρίνονται αναγκαία για να βαδίσουμε με ασφάλεια στο μέλλον και τις ραγδαίες αλλαγές που αυτό επιφυλάσσει.
Θα πρέπει λοιπόν να προστεθούν άλλα που θα ενισχύσουν τη Δημοκρατία απέναντι στους εχθρούς της, υπενθυμίζοντας ότι αυτή δεν είναι ένα «ξέφραγο» αμπέλι, κάθε άλλο μάλιστα, θα διευκολύνουν τις εξελίξεις που έρχονται, και μάλιστα πολύ γρήγορα, αλλά και θα μας διαφυλάξουν από λάθη, ηθελημένα ή όχι, που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε και μας κατέστησαν παρίες της Ευρώπης, για να αναφέρουμε μόνον αυτήν.
Έτσι, αν και μια από τις επόμενες αναρτήσεις πρόκειται να αφιερωθεί σε βασικά σημεία που πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξουν ή προστεθούν στο Σύνταγμα, θεωρείται σκόπιμο να αναφέρουμε εδώ μία πρόταση που είναι απόλυτα σχετική με το Δημοκρατικό πολίτευμα και την ανάληψη εξουσίας και έχει ως εξής:
Για
το Δημοκρατικό πολίτευμα
Όσοι αποδειχτεί ότι με τις πράξεις τους υπονομεύουν, βλάπτουν, ακυρώνουν ή στρέφονται κατά του Δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας, τους θεσμούς του και τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτό, θεωρείται ότι διαπράττουν εγκληματική ενέργεια και τιμωρούνται αναλόγως.
Για
την ανάληψη θέσεων εξουσίας ή διοικητικές θέσεις
