ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΛΥΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Είναι καιρός, χρόνια τώρα, που αυτά που συμβαίνουν στη Βουλή των Ελλήνων, με πρωταγωνιστές πολλούς απ’ αυτούς που θέλουν να αποκαλούνται εκπρόσωποι των Ελλήνων πολιτών, μας δημιουργούν πολλές απορίες. Αυτές τι μέρες όμως, αυτά που συμβαίνουν μας έχουν αφήσει, τουλάχιστον πάρα πολλούς από εμάς, κυριολεκτικά άφωνους. Άφωνους με το θέαμα βουλευτών που, σαν περιφερόμενο τσίρκο, περιφέρονται από το ένα κόμμα στο άλλο, περιφρονώντας όχι μόνον αυτούς πους τους εξέλεξαν, αλλά και ξεχνώντας με περισσή ευκολία τα όσα αυτοί οι ίδιοι διακήρυτταν και υποστήριζαν εμφαντικά προηγουμένως.

Είναι μια κατάσταση που ευτελίζει τη Βουλή, τη χώρα την ίδια και κυρίως το ίδιο το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, που έχουμε ή ισχυριζόμαστε ότι έχουμε. Είναι μια κατάσταση που κατακρίνεται έντονα απ’ όλους εκείνους που προβληματίζονται μ’ αυτήν και τους κάνει να αναρωτιούνται: Τι μπορεί επιτέλους να γίνει, ώστε η Βουλή να μη θυμίζει «Καραγκιόζ μπερντέ»!

Τι μέλλει γενέσθαι;

Αυτό όμως δεν αρκεί, δεν αρκεί κανείς να παραπονιέται και να διαμαρτύρεται, περιμένοντας απλά να γίνει κάτι, συνήθως όμως από άλλους. Πρέπει και ο ίδιος να κάνει κάτι, να ψάξει, να αναζητήσει και να προτείνει λύσεις, αν θέλει βέβαια να είναι ενεργητικό και όχι παθητικό υποκείμενο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι: Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Με αυτό βέβαια, δεν εννοούμε να βγει στους δρόμους και να αρχίσει να κτυπά, να καταστρέφει ή ακόμα να καίει ό,τι παρουσιάζει προβληματική συμπεριφορά ή δεν συμφωνεί μαζί του. Αυτό, εκτός εάν παραβιάζονται κατάφωρα και βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία του ατόμου στη χώρα του, οπότε επιβάλλεται όλοι να ξεσηκωθούν, όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά συνήθως οδηγεί σε καταστάσεις χειρότερες από την προηγούμενη, αυτήν που τάχα προσπάθησε με τις ενέργειες του αυτές να διορθώσει.

Αυτό που εννοούμε και έχουμε αναφέρει επανειλημμένα είναι ότι, για να βρεις τη λύση σε προβλήματα που μας αφορούν, είτε ως άτομα, ως κοινωνία, αλλά και ως χώρα, πρέπει να ψάξεις βαθιά, πέρα από την επιφάνεια και να προσπαθήσεις να βρεις τη ρίζα ή τις ρίζες του κακού, αυτές που τα δημιούργησαν ή εξακολουθούν να τα δημιουργούν.

Αυτό όμως δεν είναι εύκολη δουλειά, κάθε άλλο. Πρέπει να παραμερίσεις και να βάλλεις στην άκρη εύκολες λύσεις, παρορμητισμούς, συμπάθειες και αντιπάθειες και πολλές φορές το τι κάνουν οι άλλοι σε αντίστοιχες καταστάσεις, γιατί όχι μόνο το ίδιο παπούτσι δεν μπαίνει σε όλα τα πόδια, αλλά γιατί ο κόσμος δεν θα είχε προχωρήσει αν κάποιοι δεν σκεφτόντουσαν διαφορετικά!

Πρέπει, όμως, πρώτα απ΄ όλα να καθορίσεις ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα και τότε θα έχεις κάνει το πρώτο, μα μεγάλο και ουσιαστικό βήμα προς τη λύση του.

Το πρόβλημα και σχετικά ερωτήματα

Στην περίπτωση που εξετάζουμε, αυτήν δηλαδή που προκαλεί και ενοχλεί εξαιρετικά έντονα με την απίστευτη συμπεριφορά κάποιων, όχι ολίγων, εκλεγμένων κατά τα άλλα εκπροσώπων των πολιτών της χώρας, το πρόβλημα είναι το πώς μπορεί να εμποδίζονται, αλλά και να αντιμετωπίζονται μόνιμα τέτοια φαινόμενα και συμπεριφορές στο μέλλον, χωρίς όμως οι όποιες λύσεις που θα δοθούν να είναι αντιδημοκρατικές, να αντιβαίνουν δηλαδή στα προσωπικά δικαιώματα και την ελευθερία του ατόμου.

Τα δύο αρχικά, αλλά βασικά ερωτήματα που προκύπτουν άμεσα είναι:

♦   Ποιος τους εξέλεξε;

♦   Πώς εκλέχθηκαν;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι: οι πολίτες βέβαια. Κι εδώ ανακύπτει για μια ακόμη φορά το θέμα της ποιότητας της παιδείας, της πραγματικής παιδείας για να συνεννοούμαστε, και προκύπτουν εύλογα σχετικά ερωτήματα που, όμως, θα εκθέσουμε και αναλύσουμε, λόγω της σοβαρότητας που έχει το θέμα αυτό, σε άλλο άρθρο.

Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, η απάντηση είναι σχετικά εύκολη και απλή: εκλέχτηκαν σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα που υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει! Κι εδώ αρχίζουν πραγματικά τα δύσκολα γιατί, αφού ένα εκλογικό σύστημα επιτρέπει την εκλογή τόσο πολλών τέτοιων ατόμων, τα ερωτήματα που ανακύπτουν αμέσως είναι:

♦   Πώς πρέπει να αλλάξει το εκλογικό αυτό σύστημα και γενικότερα πώς πρέπει να είναι ένα εκλογικό σύστημα, ώστε να μειώνεται ο αριθμός τέτοιων ατόμων που εκλέγονται, χωρίς όμως το ίδιο να βάζει μη δημοκρατικούς περιορισμούς και να μην είναι αντιπροσωπευτικό;

♦   Τι πρέπει ακόμα να ισχύει, ώστε να προλαβαίνεται και εμποδίζεται η εκδήλωση τέτοιων απαράδεκτων φαινομένων, χωρίς όμως να περιορίζεται η ελευθερία βούλησης των βουλευτών;

Δύσκολα πράγματι ερωτήματα που απαιτούν ακόμα πιο δύσκολες απαντήσεις.

Υπάρχουν απαντήσεις;

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, εύλογα, εάν υπάρχουν κατ’ αρχάς στα παραπάνω καίρια ερωτήματα εμπεριστατωμένες απαντήσεις που αναγκαστικά θα εμπεριέχουν το πώς:

♦   Εκτός από κομματικούς υποψηφίους θα υπάρχει δυνατότητα να εκλέγονται και αρκετοί υποψήφιοι που θα έχουν την ευρύτερη αποδοχή των ψηφοφόρων, ανεξάρτητα από τις κομματικές προτιμήσεις των τελευταίων;

♦   Θα πληρούται το δημοκρατικό αίτημα ο αριθμός των εδρών που τελικά λαμβάνει ένα κόμμα να εξαρτάται και από τον αριθμό των ψήφων που έλαβε το κόμμα αυτό πανελλαδικά, για να μην προκύπτουν πλασματικές πλειοψηφίες;

♦  Το λεγόμενο bonus των εδρών θα δίνεται υπό προϋποθέσεις σ’ ένα κόμμα και δεν θα είναι αποτέλεσμα προεκλογικών και απόλυτα καιροσκοπικών υπολογισμών του κόμματος που κυβερνά και έχει την εκάστοτε πλειοψηφία, bonus που σήμερα έχει φτάσει στον απαράδεκτο και τελείως εξωφρενικό αριθμό των 50 εδρών, αριθμό που νοθεύει κατάφωρα το νόημα, σε ένα πραγματικά Δημοκρατικό πολίτευμα, σχηματισμού της εκάστοτε πλειοψηφίας με βάση την επιλογή των πολιτών;

♦  Θα ευνοείται η συνεργασία μεταξύ των κομμάτων, χωρίς όμως να υπάρχει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας που ελλοχεύει, όπως απέδειξε η εμπειρία στην Ελλάδα⁽¹⁾, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με την υιοθέτηση ενός συστήματος, όπως αυτού της απλής αναλογικής, που τόσο ανεύθυνα προτάθηκε μεν από το κόμμα που κυβερνά, ψηφίστηκε όμως και από άλλα;

Εάν υπάρχουν απαντήσεις στα παραπάνω, τότε ίσως είναι σχετικά πιο εύκολο να δοθούν και απαντήσεις που αφορούν τον τρόπο που θα διασφαλίζεται μεν η ελεύθερη βούληση των βουλευτών, από την άλλη όμως θα αποκλείονται η νόθευση της βούλησης των πολιτών που τους εξέλεξαν καθώς και οι συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι, συνεννοήσεις που εξυπηρετούν αποκλειστικά κομματικά και προσωπικά συμφέροντα.

Με άλλα λόγια ίσως θα είναι σχετικά πιο εύκολο να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν με την εμφάνιση φαινομένων, όπως αυτών που συμβαίνουν απροκάλυπτα και σε απίστευτα μεγάλο αριθμό σήμερα, φαινομένων που προκαλούν όχι μόνο τη βδελυγμία των πολιτών, αλλά και την πλήρη απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται.

Πέραν όμως τούτων και εκτός όλων των άλλων απαντήσεων που η εφαρμογή τους θα βάζει τέλος στα φαινόμενα παρακμής που ταλαιπωρούν τη χώρα και απαξιώνουν το πολίτευμα της, μήπως υπάρχει, τεκμηριωμένα όμως, απάντηση σχετικά και με τη δυνατότητα να εκλέγονται συνολικά 200 βουλευτές αντί των 300, κάτι που όχι μόνο είναι επιθυμητό για πολλούς λόγους, αλλά έχει καταδειχθεί ότι ο αριθμός αυτός είναι υπεραρκετός για τον πληθυσμό της χώρας μας και τις ανάγκες επιτέλεσης του έργου της Βουλής; Τούτο μάλιστα μπορεί να γίνει χωρίς να αποκλείεται κάποια περιφέρεια από τις υπάρχουσες από το να εκλέγει τουλάχιστον ένα βουλευτή και με πρόσθετο όρο ο αριθμό των βουλευτών που εκλέγονται σε μία περιφέρεια να είναι ανάλογος των ψηφοφόρων της;

Και όμως, απαντήσεις υπάρχουν!

Το ερώτημα που ακολουθεί φυσιολογικά αυτό που τέθηκε στην αρχή της προηγούμενης ενότητας είναι: Εάν πράγματι υπάρχουν απαντήσεις σ’ όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, ποιες είναι αυτές και που μπορεί κανείς να τις βρει;

Ίσως έχετε αντιληφθεί ότι δεν βρίσκονται σε αξιόλογα κατά τα άλλα σχόλια, δημοσιεύσεις και βιβλία που αρκούνται όμως συνήθως στο να κάνουν οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις ή κριτικές σε αυτά που συνέβησαν ή συμβαίνουν και στην καλύτερη περίπτωση να προτείνουν μεν λύσεις, αλλά αυτές να μην είναι συνολικές αφού αφορούν ένα μεμονωμένο τομέα, π.χ. το πρόβλημα της φοροδιαφυγής στην οικονομία.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα πολιτικά κόμματα, αλλά σε υπερθετικό βαθμό, όπου ό,τι κάνει το κόμμα που κυβερνά κρίνεται από τη συμπολίτευση οπωσδήποτε ως καλό, σε αντίθεση με την αντιπολίτευση που σχεδόν πάντα, για να είναι συνεπής με την ονομασία της, το αντιπολιτεύεται. Όσο για τις προτάσεις που κάνουν, αν δεν είναι επιφανειακές και πρόχειρες, συνήθως απευθύνονται στα αυτιά των ψηφοφόρων και σπάνια για να αντιμετωπιστεί πραγματικά το πρόβλημα.

Οι απαντήσεις αυτές λοιπόν απλά βρίσκονται σ΄ ένα βιβλίο που, αν και έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο χρόνια περίπου, δεν έτυχε της υποδοχής που θα περίμενε κανείς λογικά, όταν μάλιστα βλέπει να συμβαίνουν καθημερινά πράγματα και θαύματα και να δημιουργούνται προβλήματα που, αντί να λύνονται, γιγαντώνονται.

Βλέπετε, όταν ο εκδοτικός είναι σχετικά μικρός και ο συγγραφέας παντελώς άγνωστος, τουλάχιστον στο ευρύ κοινο, δεν υπάρχει ελπίδα να προβληθεί ένα βιβλίο. Δεν διαβάστηκε όμως αυτό ούτε ακόμα και από εκείνους τους δημοσιογράφους που εξειδικεύονται και είναι δουλειά τους να ασχολούνται συνεχώς με τα όποια προβλήματα εμφανίζονται καθημερινά στην οικονομία, στην πολιτική και στη ζωή μας γενικότερα και που τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο αυτό θα τους βοηθούσε, τουλάχιστον κάπως, στην επιτέλεση του έργου τους.

Αντ΄ αυτού παρέμειναν και παραμένουν απλά στο να κατακρίνουν αυτά που συμβαίνουν και να παίρνουν σχετικές, αλλά ρηχές συνήθως συνεντεύξεις, χωρίς δηλαδή να προχωρούν σε βάθος και να επιμένουν στις ερωτήσεις τους αυτές (ίσως λόγω πίεσης του χρόνου, ίσως γιατί θέλουν ο προσκεκλημένος να έρθει ξανά στην εκπομπή τους ή γιατί οι ίδιοι δεν έχουν τελικά εμβαθύνει στο θέμα) όταν οι απαντήσεις που παίρνουν δεν είναι ικανοποιητικές ή προσπαθούν να ξεφύγουν, όπως κάνουν κατά κόρον οι πολιτικοί. Με άλλα λόγια είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται το ίδιο «μοτίβο» στην καλύτερη περίπτωση, εάν δεν είναι εμπαθής με κομματικές συμπάθειες ή αντιπάθειες στη χειρότερη!

Τα όσα αναφέρονται και προτείνονται στο βιβλίο αυτό δεν είναι όμως μόνο αποτέλεσμα προβληματισμού και μακρόχρονης έρευνας και σε βάθος μελέτης των στοιχείων, αλλά στηρίχθηκαν και σε δύο πολύ βασικές αρχές:

♦   Τα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με το επίπεδο σκέψης που τα δημιούργησε (Αϊνστάιν)

♦   Όταν αυτό που κάνεις έχει βασικά λάθη και είναι αδιέξοδο, ξεκίνα από ένα λευκό χαρτί!

Το βιβλίο αυτό λοιπόν που φέρει τον αλληγορικό τίτλο «Τικ–Τακ», είναι ένα βιβλίο που, ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα, όχι μόνο εντοπίζει και τα υπόλοιπα καίρια προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα, σχεδόν όμως διαχρονικά, όπως:

♦   Το συνταξιοδοτικό⁽²⁾

♦   Το θέμα της υγείας

♦   Η ανάπτυξη

♦   Το φορολογικό και το πρόβλημα της φοροδιαφυγής

♦   Το θέμα της πραγματικής Παιδείας, των εισαγωγικών εξετάσεων και της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης

♦   Το πρόβλημα με την εργαζόμενη μητέρα και την υπογεννητικότητα που αναδύεται, ολοένα και περισσότερο, ως υπ’ αριθμόν ένας πραγματικός κίνδυνος για τη χώρα μας

αλλά, ξεκινώντας με στοιχεία που σοκάρουν και αφορούν το πώς και γιατί δημιουργήθηκε η περιβόητη αυτή κρίση που φαίνεται, παρά τα λεγόμενα, ακόμη να περνάμε, μια κρίση που πολλοί, με ευθύνη των πολιτικών και αρκετών δημοσιογράφων, ακόμη δεν έχουν καταλάβει τα αίτια της, δίνει τεκμηριωμένες απαντήσεις και λύσεις για όλα αυτά που αναφέραμε, απαντήσεις και λύσεις που η κάθε μέρα που περνά, με αυτά που συμβαίνουν, επιβεβαιώνει «του λόγου (τους) το αληθές», και αυτό είναι η μόνη πραγματική «λυδία λίθος» των όσων γράφονται ή λέγονται!

Σημείωση 1: Με το σύστημα της  απλής αναλογικής διεξήχθησαν στην Ελλάδα οι εκλογές του 1936, 1946 και του 1950, εκ των οποίων μόνον οι πρώτες εκλογές μετά το 1936, δηλαδή αυτές του 1946, που διεξήχθησαν σε περίοδο που η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα του εμφυλίου και αφού εντωμεταξύ είχε μεσολαβήσει η δικτατορία Μεταξά και η Κατοχή, κατόρθωσε να δώσει βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα. Γενικά, το σύστημα αυτό στην Προεδρευομένη Δημοκρατία οδηγεί σε παρατεταμένη πολιτική αστάθεια ή ακυβερνησία (βλέπε Ιταλία) και για τον λόγο αυτό χρησιμοποιείται σε πολύ λίγα κράτη για εθνικές εκλογές, τουλάχιστον όπως εδώ το εφαρμόζουμε, ενώ αντίθετα συνηθίζεται σε εκλογές τοπικού ή συνδικαλιστικού χαρακτήρα.

Σημείωση 2: Με αφορμή το νέο πλαίσιο καθορισμού της παροχής των συντάξεων, γνωστού ως Νόμος Κατρούγκαλου, αναλύθηκε περαιτέρω το θέμα αυτό με τη δημοσίευση τριών σχετικών άρθρων.