ΕΜΕΙΣ, ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ακούγοντας κανείς αυτά που λένε στελέχη της κυβέρνησης σχετικά με την πορεία των οικονομικών πραγμάτων της χώρας, απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις δημοσιογράφων στο ραδιόφωνο, δεν μπορεί παρά να χαμογελάσει. Όλα πάνε μια χαρά και, αν δεν υπήρχε το ΔΝΤ, η αξιολόγηση θα είχε τελειώσει, μιας και εμείς δεν έχουμε αφήσει σχεδόν καμιά σχετική μνημονιακή υποχρέωση σε εκκρεμότητα, πρακτικά τα έχουμε κάνει όλα

Βέβαια, όλο και κάτι ακούγεται σχετικά με καθυστερήσεις σε αυτό ή εκείνο ή ακόμα χειρότερα ότι εκκρεμούν να υλοποιηθούν τα 9/10 των δεσμεύσεων μας, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το πρόβλημα μας είναι το κακό ΔΝΤ που ισχυρίζεται ότι το υπάρχον πρόγραμμα, δηλαδή οι οικονομικές δεσμεύσεις που αναφέρονται στο 3^ο Μνημόνιο, δεν βγαίνει και για να συμμετάσχει ζητά τη λήψη πράγματι σκληρών μέτρων. Και εδώ αρχίζει το μπλέξιμο.

Εμείς λέμε ότι το ΔΝΤ δεν μας χρειάζεται, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί ότι η συμμετοχή του είναι απαραίτητη και ο Σόϊμπλε λέει ότι το Γερμανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη χορήγηση του δανείου που αναφέρεται στο 3^ο Μνημόνιο με τη δέσμευση ότι θα συμμετάσχει σ΄ αυτό και το ΔΝΤ, διαφορετικά θα πρέπει να υπογραφεί ένα 4^ο Μνημόνιο! Το ποιος θα (τολμήσει να) το υπογράψει από εμάς και το ποιοι θα το συμφωνήσουν από τους εταίρους (με την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρωζώνη) είναι βέβαια άλλο ζήτημα.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ο χρόνος τρέχει και όχι μόνο κινδυνεύουμε να χάσουμε οριστικά την δυνατότητα εξαγοράς των κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα¹, μέσω του προγράμματος Ποσοτικής χαλάρωσης (Quantitative Easing ή QE), και να πάρουν κυρίως μια ανάσα οι Τράπεζες μας που κοντεύουν να ξεμείνουν από ρευστό, αλλά κινδυνεύουμε να ξαναρχίσουμε να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού, όπως το 2015 (πιστεύω ότι αυτό τουλάχιστον το θυμάστε), για να καλύψουμε τις δανειακές υποχρεώσεις μας που τρέχουν ή, για να το πούμε καλύτερα, αυτές που όπου να ‘ναι θα σκάσουν «μούρη».

Λένε ότι μια μορφή λαϊκισμού είναι να ανακαλύπτεις ένα εξωτερικό εχθρό για να του φορτώσεις τα προβλήματα της κατάστασης που εσύ ο ίδιος δημιούργησες.  Αυτό κάναμε και εμείς, κι αντί να πάρουμε το μέρος του ΔΝΤ, που έθετε αρχικά σαν όρο για την συμμετοχή του στο νέο πρόγραμμα τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 1,5% του ΑΕΠ, ταυτόχρονα με περίοδο χάριτος στη καταβολή των οφειλομένων μαζί με επιμήκυνση του χρόνο πληρωμής των, εμείς το κάναμε εχθρό μας και τώρα για να συμμετάσχει ζητά κυριολεκτικά «την κεφαλή μας επί πίνακι»!

Έτσι, με το ένα και το άλλο το παγόβουνο που είναι μπροστά μας σιγά - σιγά αποκαλύπτεται (πιστεύω, θυμάστε τα όσα αναφέρθηκαν στο 3^ο μέρος των αναρτήσεων των σχετικών με τα Πρωτογενή πλεονάσματα και τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν χώρα το 2017 και ιδιαίτερα το 2018 και μετά). Χαρακτηριστικό δε είναι ότι στην ειδησεογραφία αρχίζει πλέον να γίνεται αναφορά στο τι γράφουν ξένα έντυπα και τι λένε οικονομικοί αναλυτές σχετικά με το τι συμβαίνει στη χώρα μας και μάλιστα στο τι πρόκειται να συμβεί το 2018, με το φάντασμα του Grexit να επανέρχεται σιγά-σιγά, αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα, στις συζητήσεις.

Βέβαια, όπως συνηθίζεται, δεν λείπουν και οι πάντοτε παρόντες σε τέτοιες περιστάσεις φωστήρες (σχολιαστές, καθηγητάδες και πολιτικάντηδες) που έχουν τη λύση στο τσεπάκι τους και δεν διστάζουν να την ανακοινώσουν όπου και όποτε τους δοθεί η ευκαιρία: γυρισμός στη Δραχμή! (γιατί άλλωστε, ο κόσμος έχει πιστέψει τόσα και τόσα άλλα, αυτό που θα μας «απαλλάξει» μια και καλή από όλα τα οικονομικά μας προβλήματα δεν θα πιστέψει!)²  

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι κυβερνώντες, αλλά και η αντιπολίτευση, όπως αναφέραμε στη ανάρτηση που αναφέραμε παραπάνω, φαίνεται(;) δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος³, αφού για μεν τους πρώτους το πρωτεύον ζήτημα είναι το ΔΝΤ, αυτό τουλάχιστον λένε φανερά, για δε τους άλλους η αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται (δεν μπορώ να μην το επαναλάβω) από τη φράση που αναφέρεται σε μύθο του Αισώπου:

«Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε»!

Σημείωση 1: Οι ελπίδες για μια στροφή της ελληνικής οικονομίας προς το καλύτερο με επαναφορά, με απόφαση του Μάριο Ντράγκι, του λεγόμενου waiver, δηλαδή την εκ νέου αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως ενέχυρων για φθηνό δανεισμό των ελληνικών τραπεζών, δεν φαίνεται και αυτή στον ορίζοντα, αφού, όπως εκτιμούν πηγές, αυτό ίσως μπορεί να συμβεί εάν και μόνο εάν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση.

Σημείωση 2: Για το θέμα αυτό πάντως, επειδή είναι ιδιαίτερα σοβαρό και επειδή δεν τρέφω καμία απολύτως εκτίμηση σε όλους αυτούς που εκ του ασφαλούς θέλουν να πειραματιστούν στου «κασίδη» το κεφάλι, δηλαδή το δικό μας, θα ασχοληθούμε στην επόμενη ή σε μια από τις επόμενες αναρτήσεις.

Σημείωση 3: Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων κάποιος από τους ραδιοφωνικούς οικονομικούς σχολιαστές να έθετε  στους λαλίστατους εκπροσώπους των κομμάτων το εξής απλό ερώτημα:

«Γνωρίζεται ποιο είναι το ύψος των συνολικών δανειακών αναγκών της χώρας τα έτη 2017 και 2018;»

Είμαι σίγουρος ότι για απάντηση θα επικρατούσε αυτό που λέει ο λαός: «Απορία ψάλτου… βηξ!»